«Η δύναμη που έχει το τζίνι προέρχεται από το γεγονός ότι είναι κλεισμένο σε μπουκάλι» έγραφε ο σπουδαίος Αμερικανός ποιητής Ρίτσαρντ Γουίλμπουρ που άφησε πρόσφατα τα εγκόσμια. Η Λωρίδα της Γάζας είναι ένα τέτοιο μπουκάλι. Είναι ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης μήκους 41 χιλιομέτρων και πλάτους από 6 μέχρι 12, συνολικής έκτασης 365 τετραγωνικών χιλιομέτρων, δηλαδή 25 φορές μικρότερο από την Κύπρο. Εκεί κρατούνται μαντρωμένοι και αιωρούμενοι περίπου δύο εκατομμύρια Παλαιστίνιοι. Δεν είναι πολίτες, αλλά «αποικιακά υποκείμενα», ανιθαγενείς χωρίς διαβατήριο και περιουσιακά στοιχεία, χωρίς τροφή, νερό και στοιχειώδεις συνθήκες επιβίωσης, χωρίς αξιοπρέπεια ή προοπτικές για το μέλλον. Η μεγάλη πλειοψηφία των οικογενειών εκεί είναι πρόσφυγες που εκδιώχθηκαν από το Ισραήλ μετά το 1948.

Το ισραηλινό κράτος ελέγχει ασφυκτικά τα σύνορα από ξηρά, θάλασσα και αέρα ενώ μέχρι το 2005 επέτρεπε και τον εποικισμό. Ο σύγχρονος πολιτισμένος κόσμος, οι ΗΠΑ, η ΕΕ κάνουν τα στραβά μάτια στην πραγματικότητα των απάτριδων που πολεμούν με πέτρες και σφεντόνες για να υπερασπιστούν παραπήγματα και να διαμαρτυρηθούν για την κατάφωρη αδικία και τους αφήνουν στο έλεος της Χαμάς, δαχτυλοδείχνοντάς τους συλλήβδην για τρομοκράτες. Ένας φαύλος κύκλος σκληρών αποκλεισμών και αιματηρών καταστολών και «ένοπλης αντίστασης» και παραστρατιωτικών ενεργειών συνεχίζεται θαρρείς αέναα.

Δεν είναι να απορεί κανείς γιατί οι Γαζινοί δεν κάθονται στ’ αβγά τους, αλλά εξεγείρονται και φτάνουν να βάζουν και τα παιδιά τους για ασπίδα, όπως ισχυρίζονται οι Ισραηλινοί. Κι ούτε πρόκειται να σταματήσουν ποτέ, πολλώ δε μάλλον όταν το ισχυρότερο κράτος του πλανήτη τούς βγάζει τη γλώσσα επισφραγίζοντας την ισραηλινή κυριαρχία με τη μεταφορά της πρεσβείας στην ιερή πόλη. Κι ακόμη περισσότερο όταν τα εγκαίνια που σηματοδοτούν την έναρξη ενός νέου επικίνδυνου παιχνιδιού στρατηγικής στην περιοχή συμπίπτουν με τα 70 χρόνια από τη –συνεχιζόμενη- «Νάκμπα», την «καταστροφή», που ήρθε ταυτόχρονα με την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ.

Η Νάκμπα του ενός, βεβαίως, είναι η επιβίωση του άλλου. Γιατί και το Ισραήλ είναι κι αυτό ένα τζίνι παγιδευμένο σε μπουκάλι. Σύμφωνα με την επίσημη αφήγηση, περιστοιχίζεται από εχθρούς όχι απλώς δικούς του, αλλά ολόκληρου του Δυτικού Πολιτισμού, του οποίου αποτελεί ισχυρό και στρατηγικό προμαχώνα. Το θέμα βέβαια είναι ότι το Ισραήλ δεν συζητά καν την αναγνώριση της ανεξαρτησίας των παλαιστινιακών εδαφών, πυροβολεί στο ψαχνό και αδιακρίτως, ενώ η πιο «ανθρωπιστική» και μετριοπαθής προσέγγιση διαχρονικά είναι αυτή που προσβλέπει στην απορρόφηση του παλαιστινιακού πληθυσμού από τα γειτονικά κράτη. Έτσι κι αλλιώς «όλοι Άραβες είναι». 

Οι απελπισμένοι Δαυίδ με τις σφεντόνες πέφτουν σαν τα κοτόπουλα κι αυτό πάει πακέτο με την επικοινωνιακή συγκάλυψη, καθώς οι πιο… τολμηρές δυτικές διπλωματικές παρεμβάσεις είναι αυτές που προτείνουν «επίδειξη αυτοσυγκράτησης». Το ελληνικό ΥΠΕΞ μίλησε επίσης και για «χρήση δυσανάλογης βίας». Δηλαδή, στους πόσους νεκρούς θεωρείται «ανάλογη»; Και πώς μπορεί να «αυτοσυγκρατηθεί» αυτός που δεν έχει να χάσει τίποτα ή αυτός που έχει να χάσει τα πάντα; Όμως ξέχασα ότι ο Τσίπρας έβγαλε πια την παλαιστινιακή καφίγια με την οποία κατέβαινε στις διαδηλώσεις και χτίζει «μια εξαιρετική συμμαχία» με τον ενεργειακό του εταίρο. Οι κρατικές μπίζνες και το συμφέρον της κάθε χώρας προέχουν της εξόφθαλμης καταπάτησης του δικαίου.

Στην Κύπρο πάλι, ούτε 500 χιλιόμετρα μακριά από το πεδίο των εξελίξεων, ούτε είδαμε, ούτε ακούσαμε, ούτε λέμε τίποτα. Στο ΥΠΕΞ έπεσε σιγή ασυρμάτου, ενώ η στάση του Προέδρου συνοψίζεται στη φράση «άλλα λόγια να αγαπιόμαστε». Βέβαια, δεν έχει στεγνώσει ακόμη το μελάνι των στρατηγικών συμφωνιών της τριμερούς στη Λευκωσία, ενώ προφανώς υπάρχει διάθεση επιλογής στρατοπέδου. Κι έτσι μοναδική… πονετική φωνή στην περιοχή απέμεινε ο Ερντογάν (!), που προφανώς αισθάνεται ότι δεν έχει να κερδίσει κάτι αυτή την εποχή κάνοντας τα στραβά μάτια και θέλει παράλληλα να συσπειρώσει τους ισλαμιστές ενόψει εκλογών.

Απλώς όλα αυτά λύνουν πολλές απορίες και σε σχέση με τα δικά μας προβληματάκια. Για το πώς, δηλαδή, παίζεται το παιχνίδι και σε ποιο βαθμό αυτό που μετρά στη διεθνή πολιτική αρένα είναι το δίκαιο ή το του κρείττονος συμφέρον.