Η πολυπραγμοσύνη του ελληνικού κράτους θα μπορούσε να εντυπωσιάσει αρκετούς, αν φυσικά τα όσα ασχολείται η Ελλάδα επέφεραν κάποιο θετικό και ωφέλιμο αποτέλεσμα. Το μακεδονικό πρόβλημα, που βρίσκεται στην κορυφή της επικαιρότητας, έχει πυροδοτήσει ένα κλίμα του οποίου τα αποτελέσματα μάλλον δεν θα είναι προς το συμφέρον του Ελληνισμού και γι’ αυτό ευθύνεται αποκλειστικά η ελληνική κυβέρνηση.
Ένα κράτος το οποίο βρίσκεται σε οικονομική ύφεση, που διανύει μια περίοδο εφαρμογής αλλεπάλληλων μνημονίων των οποίων τα μέτρα και οι πρόνοιες δεν γονατίζουν μόνο τον λαό αλλά και το κράτος αυτό καθ’ αυτό, δεν επιλέγει ταυτοχρόνως να επιδοθεί στην επίλυση εθνικών προβλημάτων με άλλα κράτη. Δυστυχώς η οικονομική κρίση περιορίζει τις δυνατότητες για ουσιαστική και δυναμική προώθηση των ελληνικών συμφερόντων στην περιοχή, καθότι η ύφεση συνεπάγεται τη διπλωματική αποδυνάμωση της χώρας.
Το μακεδονικό πρόβλημα, τουλάχιστον από μέρους του ελληνικού κράτους, θα έπρεπε να περιοριστεί στον αποκλειστικό στόχο της προστασίας του όρου «Μακεδονία» και στη μη συμπερίληψή του στην οποιαδήποτε ονομασία των Σκοπίων. Η ονομασία όμως του γείτονος κρατιδίου αποτελεί πτυχή που δεν θα έπρεπε να απασχολεί την Ελλάδα, αλλά τις κυβερνήσεις του υπό αμερικανικής κηδεμονίας σκοπιανού κράτους όπως προτάσσει η κοινή λογική.
Οι αλλοπρόσαλλες όμως συμπεριφορές της κυβέρνησης Τσίπρα με την πάροδο του χρόνου φαίνεται να δεσμεύουν την Ελλάδα έναντι των Σκοπίων, της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, με την αποδοχή της συμπερίληψης του όρου «Μακεδονια» στη νέα ονομασία. Αυτό που προκάλεσε ιδιαίτερες αναταραχές ήταν η «Μακεδονία του Ίλιντεν», το οποίο αποτελεί την ξεκάθαρη ενσάρκωση του αλυτρωτισμού των υποτιθέμενων Μακεδόνων. Ασχέτως φυσικά αν την επανάσταση του Ίλιντεν διεκδικούν και οι Βούλγαροι, ενώ οι πρωτεργάτες της συγκεκριμένης επανάστασης ευθύνονται για τις σφαγές ελληνικών πληθυσμών στην τότε οθωμανοκρατούμενη Μακεδονία.
Αυτό που φαίνεται να μην υπολογίζει η παρούσα διεθνιστικής ιδεολογίας ελληνική κυβέρνηση είναι τα μακροπρόθεσμα επακόλουθα της επίλυσης του μακεδονικού ζητήματος αν τελικά τα Σκόπια κατορθώσουν να σφετεριστούν με τη συγκατάθεση των Ελλήνων το ιστορικό όνομα της Μακεδονίας. Μια Νέα Μακεδονία, Βόρεια Μακεδονία ή Μακεδονία του Ίλιντεν προξενεί τον κίνδυνο να θεωρηθεί το εν λόγω κρατίδιο ως το μητροπολιτικό κράτος των μακεδονικών περιοχών, καθιστώντας την Ελλάδα αντιμέτωπη με την ανάπτυξη νέων αλυτρωτικών πλάνων που να διεκδικούν ελληνικές περιοχές που εμπίπτουν στην ευρύτερη περιοχή της Μακεδονίας. Μπορεί το ελληνικό κράτος να προετοιμαστεί κατάλληλα για την αντιμετώπιση τέτοιων προβλημάτων που θα προκύψουν;
Το θετικό αυτών των γεγονότων είναι πως θίχτηκε το εθνικό αίσθημα των Ελλήνων, το οποίο προ πολλού βρισκόταν σε χειμερία νάρκη και η Ιστορία είχε περάσει στον φαύλο κύκλο της καταραμένης λήθης. Η ελληνική κυβέρνηση επιβάλλεται να αφουγκραστεί τις λαϊκές απαιτήσεις και να μην ανοίξει τους ασκούς του Αιόλου οδηγώντας την Ελλάδα σε νέες περιπέτειες. Παρηγορητικός όμως είναι ο χρησμός της Πυθίας για την Ελλάδα, ο οποίος επιβεβαιώνεται επί 22 συναπτούς αιώνες: Ασκός κλυδωνιζόμενος μηδέποτε βυθιζόμενος.
*Μέλος της Συμμαχίας Νέων.
