Φαίνεται πως όχι μόνο έχουμε μνήμη ελέφαντα, αλλά και πως και η παχυδερμία μας είναι ανάλογη του αγαπητού τετράποδου. Είμαστε ευκαιριακοί, πρόσκαιροι, ευκολόπιστοι, αλλά και επιφανειακοί. Είμαστε η πιο εύκολη λεία ακόμα και στοιχειωδών επικοινωνιακών παιγνιδιών.
Όταν υπάρχει σοβαρή και αδρά θανατηφόρα πυρκαγιά, θυμόμαστε αναβάθμιση των μέτρων πολιτικής προστασίας – εκείνα που θα λαμβάνονταν αμέσως μετά την πυρκαγιά στο Τρόοδος, θα γίνουν τώρα με την πυρκαγιά στο Μάτι Αττικής. Έχουν λέει στην Ελλάδα πρόβλημα με τα αυθαίρετα. Εμείς δεν έχουμε –το είπαμε «πολεοδομική αμνηστία» αν θυμάστε. Εξάλλου σε πόσες ρυθμίσεις νομικές η Βουλή έδωσε απαλλαγή από πολεοδομικές άδειες και άδειες οικοδομής, με αναστολές της απαίτησης αυτής σε νομοθεσίες;
Μιλούσαμε πέντε μέρες για το πόσα μέτρα ασφάλειας θα ληφθούν για τα Δικαστήρια αμέσως μετά την πυρκαγιά εκεί που ήταν τα τεκμήρια και τώρα μας λένε πως δεν έγινε τίποτα –αύριο θα λέμε πάλι ποια μέτρα ασφάλειας και πόσο έτοιμοι είμαστε για να τα λειτουργήσουμε αμέσως.
Χθες είδα την υπουργό Μεταφορών να πηγαίνει στο κτήριο – φάντασμα των €20 εκατ. και βάλε που πληρώσαμε για να κάθεται από το 2007 και να το συντηρούμε και λέει πως οι ελεγκτές χρειάζονται σύγχρονο κέντρο και συστήματα. Μα έτσι ξεκίνησε το 1998 ο σχεδιασμός για τέτοιο κτήριο, ήταν επείγον τότε. Το 2018 λέμε το ίδιο.
Οι κάμερες φωτοεπισήμανσης που όλοι μετά από κάθε σοβαρό τροχαίο λένε ότι είναι εκ των ουκ άνευ, από πότε το λένε; Εδώ και περισσότερο από 12 χρόνια.
Δεν θα ασχοληθώ με τον δρόμο Πάφου – πόλης, που έγιναν μελέτες, σχέδια, δόθηκαν εκατομμύρια, έγιναν διαγωνισμοί κατασκευής του, έγιναν διαπραγματεύσεις με επιτυχόντες που διήρκεσαν 3-4 χρόνια, με προσφυγές κ.τ.λ και λίγο πριν γίνει η ανάθεση όλα ανατράπηκαν. Πριν δεκαπέντε χρόνια, επειδή ήταν εκ των ουκ άνευ κι ο αυτοκινητόδρομος Πάφου – Πόλης έγιναν όλα αυτά. Δέκα χρόνια μετά, αποφασίσαμε ότι δεν θέλουμε, δεν μας χρειάζεται αυτοκινητόδρομος, χρειάζεται βελτίωση ο υφιστάμενος. Αυτοί είμαστε.
Πού να θυμηθούμε συγκεντρώσεις, διαδηλώσεις και κλείσιμο δρόμων για την όδευση του περιφερειακού αυτοκινητόδρομου προ δεκαπενταετίας. Για τον αυτοκινητόδρομο Ανθούπολης – Παλαιχωρίου τα ίδια, ίσως όμως για περισσότερο από δεκαπενταετία. Για τα χρονοδιαγράμματα ολοκλήρωσης του αυτοκινητόδρομου Αστρομερίτη – Ευρύχου; Όλα αυτά τότε ήταν εκ των ουκ άνευ.
Η αλλαγή και εκσυγχρονισμός του θεσμικού πλαισίου της Cyta ώστε να ανταπεξέλθει στον επερχόμενο –τότε– ανταγωνισμό ήταν προτεραιότητα της κυβέρνησης του 2003, αλλά τίποτα δεν έγινε.
Μεγάλα σχέδια και ανόητη αποδοχή τους από εμάς. Κοροϊδία που ανεχόμαστε και αυξάνεται συνεχώς.
Αν ανατρέξουμε πίσω στην 20ετία, το πόσα έπρεπε να γίνουν για να βελτιωθεί η ζωή μας, θα πρέπει να ζητήσουμε ένα μεγάλο συγνώμη από τα παιδιά μας, που γεννήθηκαν τότε και τώρα αντί να ζήσουν με μεγαλύτερη ασφάλεια, με καλύτερες συνθήκες και υποδομές, άλλα τέλειωσαν το Λύκειο, άλλα και τον στρατό, άλλα και τις σπουδές, αλλά εμείς βρισκόμαστε ακόμα βολεμένοι εκεί που είμασταν όταν γεννήθηκαν.
Γι’ αυτό, παιδιά μας, μην κάνετε σχέδια και όνειρα για τον τόπο σας όπως εμείς. Για να μην αφήσετε την ίδια κληρονομιά στα παιδιά σας. Εκτός κι αν εσείς έχετε διάθεση να αλλάξετε τον ρου της παχυδερμίας και του στρουθοκαμηλισμού, που τείνει να κυριεύσει και το DNA μας.
