Γνωριζόμαστε λίγο με τον Νίκο. Αλλά για αρκετούς λόγους, τον θεωρώ πολύ κοντά μου. Η σκέψη του είναι καθάρια. Τις απόψεις του τις διατυπώνει με σταθερό, αλλά πάντα με κόσμιο και με ευθύ τρόπο.
Αυτό το πολύ τρυφερό, σήμερα, κείμενό του, με άγγιξε βαθιά. Όχι μόνο επειδή και εγώ ζω εδώ και πολλά χρόνια με την ανάμνηση των γονιών μου (ενώ σίγουρα θα προτιμούσα και λαχταρώ την παρουσία τους), αλλά και επειδή διαπιστώνω όλο και πιο έντονα μέσα από τα λόγια άπειρων ανθρώπων που «συναντώ» στα κοινωνικά μέσα, πόσο ισχυρή και όμορφη είναι αυτή η σχέση των ανθρώπων με τους γονείς τους, και γενικότερα με την οικογένεια.
Παλιότερα, σπάνια μιλούσαν οι άνθρωποι ανοικτά για τα συναισθήματά τους. Και εάν το έκαναν, ήταν μόνο σε πολύ κλειστό κύκλο. Αυτό, το να ανοίγεσαι σε όλους, τους περισσότερους από τους οποίους ούτε καν γνωρίζεις, είναι πρωτόγνωρο και, τις πιο πολλές φορές, συναρπαστικό.
Στα πιο κάτω λόγια του Νίκου για τους γονείς του, ανακαλύπτω αρκετά πράγματα και για τον ίδιο, που δεν τα γνώριζα. Για παράδειγμα, εκείνα που του μένουν μες στην ψυχή καθώς διυλίζει μια σχέση πολλών χρόνων. Τι κρατά από τον πατέρα και τη μητέρα του. Χαρίσματα που συχνά δεν ξεχωρίζουμε και δεν υπογραμμίζουμε όπως πρέπει –ίσως γιατί τα θεωρούμε δεδομένα: Φροντίδα, στέρηση, αγωνία, συγχωρητικότητα, παράδειγμα, ενθάρρυνση, μεγαλοκαρδία, μέριμνα, προτεραιότητα, στοργή, προστασία και, βεβαίως, αγάπη. Ζύγισα και κράτησα κάθε μία από αυτές τις λέξεις, και είδα τότε να απλώνεται μπροστά μου όλη η ζωή που πρόφτασα να ζήσω έχοντας κοντά μου αρχικά και τους δύο, έπειτα μόνο τον έναν γονιό μου.
Παλιότερα, ήμουν πολύ κλειστός όσον αφορούσε τον δικό μου, προσωπικό χώρο. Τον αποκάλυπτα μόνο σε σημειώσεις μου, που ακόμα και μέχρι σήμερα δεν τις έχει δει κανείς. Διαπιστώνω όμως ότι ετούτο το Μέσο, με όλες τις δύσκολες μα και επικίνδυνες στροφές του, έχει και διαδρομές μαγικές. Μαθαίνεις πράγματα και ανθρώπους. Γεύεσαι περισσότερες απόψεις. Έρχεσαι πιο κοντά σε γεγονότα και σε πρωταγωνιστές τους, ακόμα κι αν αυτά είναι δυσάρεστα. Σκέφτεσαι. Ταυτίζεσαι. Διαφωνείς. Και πολλά άλλα.
Αυτή την απλή ιστορία, λοιπόν, τις σκέψεις ενός ανθρώπου κατά τη στιγμή που κοίταξε το ημερολόγιό του, είπα να μοιραστώ σήμερα μαζί σας. Και είμαι σίγουρος ότι παρόμοιές της έχουν γραφτεί άπειρες. Αυτά τα απλά και συνηθισμένα, εμείς οι δημοσιογράφοι συχνά τα προσπερνάμε. Πιστεύουμε ότι «δεν πουλάνε». Ότι ο κόσμος άλλα θέλει. Μπορεί, αν και όπως ξέρετε όσοι με παρακολουθείτε αυτά τα χρόνια εδώ, δεν πίστεψα ποτέ ότι ο πελάτης έχει πάντα δίκιο. Μπορεί όμως, προσθέτω, ο κόσμος να θέλει και αυτά που τον φέρνουν κοντύτερα στον εαυτό του, όχι μόνο εκείνα που τον κάνουν με έκπληξη να αναφωνεί «μα είδες τι γίνεται στον κόσμο;»
Ιδού, λοιπόν, το κείμενο του Νίκου στο Facebook:
«Σήμερα (χθες, κατ’ ακρίβεια), 8 Αυγούστου, ήταν η ημέρα των γενεθλίων του πατέρα μου, Ανδρέα. Πριν δύο χρόνια τα γιορτάσαμε με τη μητέρα μου. Τώρα και οι δύο βρίσκονται μαζί. Ό,τι είμαι το οφείλω στην αστείρευτη αγάπη, τη φροντίδα, τις ατέλειωτες και αμέτρητες στερήσεις τους, στις αγωνίες και τον αγώνα τους, στην υπομονή, την ανεκτικότητα και την αυτοθυσία τους, στη συγχωρητικότητά τους –που ήταν ανεξάντλητη– αλλά και στο παράδειγμά τους, στη σιωπηλή –πλην όμως πολύ ηχηρή– αντίδρασή τους σε κάποια από τα λάθη μου, στη συνεχή ενθάρρυνσή τους να διορθώνομαι ως άνθρωπος, στη μεγαλοκαρδία τους, τη φιλοξενία τους, την ταπεινότητα και την απλότητά τους. Δεν στάθηκαν ούτε ένα λεπτό, δεν απομακρύνθηκαν ποτέ από κοντά μου, άλλωστε ο γονιός δεν έχει ωράριο, δεν βγαίνει ποτέ σε σύνταξη. Ακόμα και τα τελευταία χρόνια, αντιμέτωποι με προβλήματα υγείας, η μέριμνα και προτεραιότητά τους ήταν τα παιδιά και τα εγγόνια τους.
Μέχρι και την τελευταία τους πνοή είχαν τη δική μας αγωνία. Και σε αυτή την ύστατη ώρα η ζωή τα έφερε να είμαι δίπλα τους. Πώς λοιπόν να τους ξεχάσω; Όχι μόνο σήμερα αλλά κάθε ημέρα, κάθε στιγμή, τους έχω στη σκέψη μου. Όλα όσα έκαναν, κυρίως όμως το παράδειγμά τους. Και για όλα μου τα καλά και για όλα μου τα λάθη, με το νου μου πάντοτε σε εκείνους στρέφομαι. Τι θα έκαναν, πώς θα προχωρούσαν, με ποιο τρόπο θα διόρθωναν τα λάθη; Γιατί οι γονείς παραμένουν κοντά μας, όπου και αν βρίσκονται, και ποτέ δεν παύουμε να αναζητούμε τη στοργή, την προστασία και την αγάπη τους. Το κενό της απουσίας τους δεν αναπληρώνεται. Το παράδειγμά τους, ωστόσο, μας συνοδεύει και υπενθυμίζει πάντοτε ποιοι πρέπει να γίνουμε».
Εικονογράφηση: Οικογένεια. Φωτογραφία NicoLuz.
