Με μεγάλη αγωνία παρακολουθούμε τις εξελίξεις στην παιδεία και τις διαστάσεις που προσλαμβάνει η αντιπαράθεση Κυβέρνησης και εκπαιδευτικών οργανώσεων σχετικά με τον εξορθολογισμό στον χώρο της δημόσιας εκπαίδευσης και την αναθεώρηση του συστήματος απαλλαγών από διδακτικό έργο. Είδαμε ένα διάλογο, ο οποίος, παρά τις προσπάθειες που διαδραματίζονταν ανάμεσα στους εμπλεκόμενους τους τελευταίους δύομισι μήνες, δεν μπόρεσαν να αποτρέψουν την κορύφωση των μέτρων αντίδρασης από τις εκπαιδευτικές οργανώσεις, με αποτέλεσμα να μπει λουκέτο στα σχολεία για δύο μέρες.
Έναν διάλογο ο οποίος μετά από προτάσεις, αντιπροτάσεις, συσκέψεις, διαβουλεύσεις, με ανάληψη πρωτοβουλίας από διυπουργική επιτροπή, με συζητήσεις με τα κοινοβουλευτικά κόμματα, χωρίς όμως να βρεθεί η χρυσή τομή και να βγει άσπρος καπνός, με τις συνδικαλιστικές οργανώσεις τη μια μέρα να συναινούν και την άλλη να αναιρούν τα όσα έχουν συμφωνήσει.
Είδαμε τους εκπροσώπους των εκπαιδευτικών οργανώσεων, όπως και εκπαιδευτικούς, μέσω των μέσων μαζικής επικοινωνίας και των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, να γίνονται αρνητικοί στον διάλογο, εχθρικοί σε οποιαδήποτε κριτική τους γίνεται, με απέραντη αλαζονεία και έπαρση να συγκρούονται με τους θεσμούς και την πολιτεία και σε πολλές περιπτώσεις να χάνουν το μέτρο και να αντιλαμβάνεται ο καθένας μας γιατί νοσεί η παιδεία τα τελευταία χρόνια. Με τους χειρισμούς τους έδιναν την εικόνα στην κοινωνία ότι εκβιάζοντας καταστάσεις λόγω του μεγέθους των συνδικαλιστικών τους οργανώσεων, ήθελαν να εξυπηρετούν τα συμφέροντα της δικής τους ομάδας εργαζομένων, αδιαφορώντας για τους υπόλοιπους.
Όχι κύριοι συνδικαλιστές της εκπαίδευσης, δεν είναι μόνο αυτός ο ρόλος σας. Έχετε πολλά να προσφέρετε στην παιδεία. Σας εκτιμάμε και σας αγαπάμε για το δύσκολο έργο που επιτελείτε, αλλά μη ξεχνάτε ότι υπάρχουν και άλλες κοινωνικές ομάδες εργαζομένων, όπως για παράδειγμα το ωρομίσθιο κυβερνητικό προσωπικό που πληρώνεται και αυτό από το κρατικό μισθολόγιο, το οποίο εργάζεται 38 ώρες την εβδομάδα για 12 μήνες και αμείβεται σχεδόν στο ήμισυ του μισθού σας. Οι ωρομίσθιοι κυβερνητικοί υπάλληλοι, αν και οι πιο χαμηλόμισθοι στο κρατικό μισθολόγιο, έδωσαν για πολλοστή φορά και αυτοί το μερίδιο τους μεσούσης της κρίσης, όπως με τη μείωση των απολαβών τους, παγοποίηση των προσαυξήσεων, τιμαριθμικά επιδομάτων, κατάργηση επιδομάτων κ.ά. Δεν γκρινιάξαμε, κοιτάξαμε γύρω μας, κοιτάξαμε τις άλλες κοινωνικές ομάδες γύρω μας και δεν χρειάστηκε να κάνουμε τους αντάρτες εργατοπατέρες. Δεν προσφύγαμε στο Ανώτατο Δικαστήριο, αλλά ούτε προχωρήσαμε με εκβιαστικές κινήσεις κατεβαίνοντας στους δρόμους με απεργιακά μέτρα, γιατί είχαμε την αίσθηση, κάνοντας την αυτοκριτική μας, το τι γίνεται γύρω μας με τους υπόλοιπους συμπολίτες μας.
Ο συνδικαλισμός πρέπει να ενώνει και όχι να διχάζει. Πρέπει να αντιλαμβανόμαστε την πραγματικότητα και να λειτουργούμε πάντα με γνώμονα το συμφέρον των εργαζομένων, με υπευθυνότητα και σεβασμό προς την Κοινωνία και τον συνάνθρωπό μας.
Κλείνοντας θέλω να επισημάνω ότι την περίοδο που διανύουμε, την περίοδο του εκσυγχρονισμού και των αλλαγών, μέσω του διαλόγου, όλα τα συνδικαλιστικά κινήματα πρέπει να βοηθήσουν τους θεσμούς, τη νομοθετική και πολιτική εξουσία, να κάνουν και άλλες καινοτόμες μεταρρυθμίσεις και σε άλλους τομείς του κράτους και να δώσουν τα σωστά μηνύματα στην κοινωνία.
*Μέλος Επαρχιακού Συμβουλίου Ο.Ε.Κ.Δ.Υ. ΣΕΚ Λευκωσίας.
