Όταν οι πολιτικοί ηγέτες των Τουρκοκυπρίων με τα πιο σύγχρονα ευρωπαϊκά πρόσωπα, ο Κουντρέτ Οζερσάι, ο Τουφάν Ερχιουρμάν κι ο Οζντίλ Ναμί, που έχουν συνέχεια επαφές και παράλληλες συνομιλίες με δικούς μας πολιτικούς, μέσα κι έξω από τα κουτιά, και ανταλλάζουν ανησυχίες και συναισθηματικούς δεσμούς, εμφανίζονται τόσο απόλυτα κολλημένοι στη ρητορική της Άγκυρας, καταντάει ανέκδοτο να περιμένουμε συνεννόηση κάτω από συνθήκες αμοιβαίου σεβασμού και κατανόησης. Όσες υποχωρήσεις και να κάνουμε στο πνεύμα του απόλυτα ανισόρροπου συμβιβασμού, που διαμορφώθηκε, είναι φανερό ότι οι άνθρωποι έχουν άλλους σκοπούς. Δεν τους ενδιαφέρει ο έντιμος συμβιβασμός, ούτε αυτό που οι ηγέτες μας λένε και ξαναλέμε, το εφικτό. Ακόμα κι αυτό ακούγεται πια σαν αστείο. Ποιο είναι σήμερα το εφικτό; Αυτό που λέει ο Άντρος Κυπριανού, αυτό που λέει ο Αβέρωφ Νεοφύτου ή αυτό που λέει ο Νίκος Αναστασιάδης; Οι τρεις ιδανικοί εκπρόσωποι της πολιτικής του εφικτού δεν λένε τα ίδια. Γιατί δεν υπάρχει μπροστά μας τίποτα, ούτε εφικτό ούτε ευκταίο. Όπως, για χρόνια, μόνοι μας στήναμε σενάρια χωρίς να ακούμε τι θεωρεί η άλλη πλευρά εφικτό, έτσι συνεχίζουμε και τώρα, που βρισκόμαστε στο απόλυτο αδιέξοδο.
Μετατοπίζουν κάθε φορά τα όρια του εφικτού, τα φέρνουν πιο κοντά στο ευκταίο της άλλης πλευράς, αλλά και πάλι βρίσκονται εκτός προδιαγραφών. Διότι, όποτε μετατοπίζουν τα όρια (όπως σήμερα με τις «νέες ιδέες» της χαλαρής ομοσπονδίας), μετατοπίζει και τα δικά της η τουρκική πλευρά.
«Τι κρίμα που η αναμενόμενη αλλαγή νοοτροπίας της ε/κ πλευράς, για να μπορέσουν να γίνουν διαπραγματεύσεις με νόημα, όχι μόνο δεν έγινε, αλλά άλλαξε προς το χειρότερο», έλεγε χτες ο Οζερσάι.
«Ελάτε, ας μετατρέψουμε όλους αυτούς τους πόρους σε ένα έργο ειρήνης. Ας φτιάξουμε μια κοινή νέα ενεργειακή πολιτική. Ας μεταφέρουμε αυτούς τους πόρους στην Ευρώπη μέσω της Τουρκίας», έλεγε τις προάλλες ο Ναμί.
«Ο κ. Αναστασιάδης πρέπει να ξεκαθαρίσει τι σκέφτεται στο κεφάλι του και να επιστρέψει άμεσα στον νούσιμο δρόμο», έλεγε ο Ερχιουρμάν.
Ο Πρόεδρος Αναστασιάδης έκανε μια απόπειρα να μετατοπίσει ξανά τα όρια του εφικτού, αφού αυτό που μας παρουσίαζαν τόσα χρόνια αποδείχτηκε ανέφικτο. Και παρόλο που προσέγγισε την από χρόνια τουρκική θέση για λιγότερες εξουσίες στο κεντρικό κράτος και περισσότερες στα συνιστώντα κρατίδια, εισπράττει από την άλλη πλευρά την πρόκληση: Να επιστρέψει στον νούσιμο δρόμο και να αλλάξει νοοτροπία. Αφού έδωσε, όμως, τη χαλαρή ομοσπονδία, θα την πάρουν ευχαρίστως. Αλλά, για να δείξει ότι είναι νούσιμος, πρέπει να δώσει και το βέτο σε όλες τις αποφάσεις. Όταν το δώσει κι αυτό, για να δείξει ότι άλλαξε νοοτροπία, πρέπει να δώσει και την κοινή επιτροπή που θα διαχειρίζεται το ενεργειακό πρόγραμμα και να συμφωνήσει τη μεταφορά στους τουρκικούς αγωγούς. Αυτό είναι το λογικό, το λέει κι ο Ακιντζί.
Έτσι πορευτήκαμε όλα αυτά τα χρόνια και βρισκόμαστε σήμερα σε ένα αποτέλεσμα που δεν έχει επιστροφή. Δίναμε χωρίς να παίρνουμε τίποτε στο κατ΄ επίφαση πάρε – δώσε. Αυτή ήταν η λογική του εφικτού. Προπάντων στο παρασκήνιο των διαπραγματεύσεων. Κάτω από το τραπέζι. Δώσαμε την Κυπριακή Δημοκρατία και στη θέση της θα παραδώσουμε κοινότητα, που θα λέγεται συνιστώσα πολιτεία κι αύριο θα βγει στις διεθνείς αγορές να αναζητά διεθνή αναγνώριση. Δώσαμε την εκ περιτροπής προεδρία χωρίς να το καταλάβουμε καλά – καλά. Δώσαμε την αναβάθμιση του κατοχικού καθεστώτος κι ούτε αυτό το καταλάβαμε. Τις τέσσερις ελευθερίες της ΕΕ στους Τούρκους υπηκόους. Τη νομιμοποίηση όλων των εποίκων. Τη μετατροπή των σφετεριστών σε χρήστες με δικαιώματα. Τι πήραμε; Ελπίδα. Ότι με αυτές τις παραχωρήσεις θα έρθει η ώρα που θα πάρουμε έδαφος να επιστρέψουν 120.000 πρόσφυγες στα σπίτια τους, και ασφάλεια. Ότι θα φτάναμε στην άγια ώρα που θα δείξει και η Τουρκία διαλλακτικότητα και θα αποσυρθεί από τον τόπο μας. Λοιπόν, εξηγήστε μας, κύριοι. Ποιο είναι το εφικτό που επιδιώκετε, επιτέλους;
