ΜΠΟΡΕΙ, ανάμεσα στα τόσα… εκρηκτικά που εκτοξεύτηκαν –μέχρι και… «υπηρέτης του οράματος του Ντενκτάς» (για τον Πρόεδρο, λες και πρόκειται για κάποια δημοσιογραφική… Γαϊδουροκεφαλή)– να εκληφθεί σαν το… απαλότερο έκτροπο η αλληλο-κατηγορία:
— Θέτετε το συμφέρον του κομματικού σας μικρομάγαζου υπεράνω της Πατρίδας.
Η οργή προκλήθηκε από τη σύνολη πρόταση, ή από την αναφορά σε… μικρομάγαζο;
Ό,τι και να συνέβη, η γνωστή κοντή μνήμη λειτούργησε –γι’ άλλη μια φορά– αρνητικά σε βάρος της αυτοσυγκράτησης.
Επειδή, ακριβώς, έπρεπε ν’ αποφευχθεί μια τέτοια αναφορά. Δεν παρήλθε, δα, αιώνας, από τη φοβερή παρότρυνση του Τέως:
— Το Κόμμαν τζιαι τα μμάδκια σας!
Με τέτοιο δεδομένο, προς τι ο κακοφανισμός των… μαγαζατόρων;
Να δηλώνουν –και να πιστεύουν– μεταξύ τους ότι:
— Πρωταρχική μέριμνα και φροντίδα το Κόμμα μας!
αλλά, όταν τούς το λεν άλλοι, να σκίζουν τα ιμάτιά τους, και να τούς το… επιστρέφουν!
Εύλογη απορία:
— Ποιος ξένος –Ευρωπαίος ή υπερατλαντικός– θα πειστεί για το δίκαιό μας και την αδικία της Τουρκίας εις βάρος μας, όταν μεγαλο-μαγαζάτορες του Νησιού δαπανώνται στον ρόλο της πέμπτης φάλαγγας, με πρωτοφανές πάθος;
Και, ξανά και ξανά:
Τη μισή… ένταση του προαναφερθέντος πάθους αν επιδείκνυαν οι μαγαζάτορες –μικρομάγαζων και μεγαλομάγαζων– για συννενόηση, με στόχο την ανατροπή των κατοχικών δεδομένων και της τουρκικής βουλιμίας,
ανάσες αντίστασης θα θέρμαιναν αποφασιστικά τις νέες γενιές!
Πλην, όταν στην παρότρυνση:
— Το Κόμμαν τζιαι τα μμάδκια σας!
οι άναρθρες επευφημίες του φανατισμού επικροτούν την κομματική ιδιοτέλεια, με τα ίδια υψηλά ποσοστά και μεταξύ των πρεσβυτών και ανάμεσα στις οργανώσεις νεολαίας, προφανώς η οργή προκλήθηκε για τον χαρακτηρισμό… μικρομάγαζο!
(Να τούς έλεγαν, τουλάχιστον, για το… μεγαλομάγαζό τους!)
— Θέτετε το συμφέρον του κομματικού σας μικρομάγαζου υπεράνω της Πατρίδας.
Η οργή προκλήθηκε από τη σύνολη πρόταση, ή από την αναφορά σε… μικρομάγαζο;
Ό,τι και να συνέβη, η γνωστή κοντή μνήμη λειτούργησε –γι’ άλλη μια φορά– αρνητικά σε βάρος της αυτοσυγκράτησης.
Επειδή, ακριβώς, έπρεπε ν’ αποφευχθεί μια τέτοια αναφορά. Δεν παρήλθε, δα, αιώνας, από τη φοβερή παρότρυνση του Τέως:
— Το Κόμμαν τζιαι τα μμάδκια σας!
Με τέτοιο δεδομένο, προς τι ο κακοφανισμός των… μαγαζατόρων;
Να δηλώνουν –και να πιστεύουν– μεταξύ τους ότι:
— Πρωταρχική μέριμνα και φροντίδα το Κόμμα μας!
αλλά, όταν τούς το λεν άλλοι, να σκίζουν τα ιμάτιά τους, και να τούς το… επιστρέφουν!
Εύλογη απορία:
— Ποιος ξένος –Ευρωπαίος ή υπερατλαντικός– θα πειστεί για το δίκαιό μας και την αδικία της Τουρκίας εις βάρος μας, όταν μεγαλο-μαγαζάτορες του Νησιού δαπανώνται στον ρόλο της πέμπτης φάλαγγας, με πρωτοφανές πάθος;
Και, ξανά και ξανά:
Τη μισή… ένταση του προαναφερθέντος πάθους αν επιδείκνυαν οι μαγαζάτορες –μικρομάγαζων και μεγαλομάγαζων– για συννενόηση, με στόχο την ανατροπή των κατοχικών δεδομένων και της τουρκικής βουλιμίας,
ανάσες αντίστασης θα θέρμαιναν αποφασιστικά τις νέες γενιές!
Πλην, όταν στην παρότρυνση:
— Το Κόμμαν τζιαι τα μμάδκια σας!
οι άναρθρες επευφημίες του φανατισμού επικροτούν την κομματική ιδιοτέλεια, με τα ίδια υψηλά ποσοστά και μεταξύ των πρεσβυτών και ανάμεσα στις οργανώσεις νεολαίας, προφανώς η οργή προκλήθηκε για τον χαρακτηρισμό… μικρομάγαζο!
(Να τούς έλεγαν, τουλάχιστον, για το… μεγαλομάγαζό τους!)
