ΛΕΓΕΤΑΙ, ορθά, ότι στην ελληνική ιστορία, μεγάλες κοινωνικές μεταλλάξεις ή πνευματικές «εκρήξεις», που οδηγούν στη γέννηση μεγάλου πολιτισμού, νέας δηλ. πολιτιστικής πρότασης παγκόσμιου ενδιαφέροντος, γεννώνται συνήθως μετά από κάποιο μείζονα πνευματικό συγκλονισμό, ή και εθνική καταστροφή του τόπου. Τούτο εντούτοις δεν συνεπάγεται και το αντίθετο: Ότι μια συγκλονιστική εθνική καταστροφή, μπορεί αυτόματα να έχει ως συνακόλουθό της είτε την αναγέννηση ή αφύπνιση καν του Έθνους, ώστε να δημιουργήσει στη συνέχεια την κοινωνική μετάλλαξη, που είναι προϋπόθεση για πιθανό νέο πολιτισμό.
ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΑ της πρώτης εκδοχής, είναι αρκετά και είναι μάλιστα κοσμογονικά. Ευρύτατα γνωστή είναι η γέννηση του τρίτου μεγάλου πολιτισμού των Ελλήνων, εκείνου που ονομάστηκε κλασικός: Συγκλονιστική δε περιπέτεια που προηγήθηκε, ήταν ο βίαιος τερματισμός του Μυκηναϊκού πολιτισμού, που συμβατικά τουλάχιστο, ταυτίζεται με την «κάθοδο» και του τελευταίου ελληνόγλωσσου φύλου, των Δωριέων και την «αναστάτωση» που προκλήθηκε τότε στον ελληνικό κόσμο. Ο οποίος διήλθε μάλιστα μια «σκοτεινή», ονομαζόμενη, περίοδο τριών αιώνων, μέχρι να ανατείλει φωτεινό του μετέωρο ο Όμηρος, και να σημάνει την ανάδυση της κλασικής Ελλάδας!
ΛΙΓΟΤΕΡΟ ΓΝΩΣΤΗ, αλλά όχι λιγότερο σημαντική είναι η άλλη περιπέτεια του Έθνους που ακολούθησε τον Πελοποννησιακό Πόλεμο, (καρπό της σοφιστικής διδασκαλίας «ατομικού δικαιώματος») και τη συνακόλουθη καταστροφή της Ελληνίδας πόλης! Θυμίζω ότι στα μέσα του επόμενου (τέταρτου π.Χ.) αιώνα είχε περιέλθει σε τέτοιο έσχατο σημείο πολιτικής παρακμής η πόλη, που τόλμησαν οι πρόγονοί μας, μέχρι και χέρι να βάλουν στο χρυσάφι του, βεβηλώνοντας έτσι και το παλαιόθεν ιερό Μαντείο, αλλά και το, ιερότερο για τον ελληνικό κόσμο, Αμφικτιονικό Συνέδριο των Δελφών! Παρακμή από την οποία, ως από μηχανής θεός, εμφανίστηκε ο Αλέξανδρος ο Μέγας, που μεταφυτεύοντας (με «πάντες Έλληνες, πλην Λακεδαιμονίων») τον ελληνικό πολιτισμό στα πέρατα της οικούμενης, όχι μόνο διέσωσε το γένος από βέβαιη πνευματική εξαφάνιση, αλλά του πρόσφερε έτσι τη δυνατότητα και τη Ρώμη πρώτα να «νικήσει», αλλά και αργότερα να γεννήσει και τέταρτο μεγάλο ελληνικό πολιτισμό, της Ρωμανίας!
ΚΟΝΤΑ Σ’ ΑΥΤΑ τα κοσμογονικά που λάμπρυναν τον ελληνικό κόσμο και κόσμησαν την παρουσία του στην ανθρώπινη ιστορία, υπάρχουν και τα αντίθετα, που δεν περιποιούν και μεγάλη τιμή στο Έθνος, με την έννοια ότι η σχετική «μεγάλη εθνική καταστροφή», δεν μπόρεσε καμιά μετάλλαξη να φέρει στην κοινωνία! Σταχυολογώντας από γεγονότα του προηγούμενου μόνο, του 20ου αιώνα, πρώτη θα έλεγα την οδύνη του 1922 στη Μικρασία: Απέτυχε εκείνος ο συγκλονισμός να προκαλέσει ίχνος καν ενδοσκόπησης, για εντοπισμό των εσώτερων λόγων της καταστροφής. Άνθησε αντίθετα στο μεγαλείο της, για μια σχεδόν εικοσαετία, η εμφύλια μισαλλοδοξία, μέχρι να εμφανιστεί η Μεταξική δικτατορία και να περισώσει τουλάχιστο, έστω ανεπιγνώστως, ένα έπος, το Αλβανικό!
ΩΣ ΕΦΙΑΛΤΗΣ, ακολούθησε η «μεγάλη εθνική καταστροφή» της γερμανικής κατοχής! Αυτή κι αν καμιά μετάλλαξη της ελληνικής κοινωνίας δε γέννησε, παρά μόνο, ως ύψιστη κοινωνική παραφροσύνη, το έγκλημα της καλούμενης κομμουνιστικής «επανάστασης», που ουδέν άλλο γέννησε, παρά τον πνευματικό ακρωτηριασμό και όχι μόνο, της χώρας. Ό,τι δηλ. εισήγαγε και τη μετέπειτα κακοδαιμονία της, η οποία και εκκόλαψε, «για να τη σώσει», τον επτάχρονο πολιτικό πρωτογονισμό της δικτατορίας και κυρίως της συνακόλουθης παρανοϊκής καπηλείας του πατριωτισμού. Και αυτό όμως το γεγονός, καμιάν εγρήγορση δεν προκάλεσε, με αποτέλεσμα όχι μόνο κοινωνική μετάλλαξη να μη γεννηθεί στην κοινωνία, παρά να αναδυθεί, ίδια λαίλαπα, ο πάνδημος αμοραλισμός του Ανδρέα Παπανδρέου και της κομπανίας του! Οπότε και κάθε έννοια πάλαι πατριωτισμού οριστικά εξευτελίστηκε στη χλεύη, (ως εκ των υστέρων «αντίσταση» στη δικτατορία!) και στη θέση του αναδύθηκε η απενοχοποίηση της κάθε λωποδυσίας του κρατικού χρήματος, πρωτογονισμός επίσης, που, ως πάνδημη λοιμική, αποδόμησε και αποδομεί την ελληνική κοινωνία.
ΕΣΧΑΤΗ ΕΙΝΑΙ η εθνική καταστροφή του 1974, προϊόν, υποστηρίζει ο γράφων, όλων των, όσες προηγήθηκαν, «άγονων» συμφορών. Δεδομένου πως ούτε η «συμμαχική» εμπειρία του ’22, ούτε η εξωσυμμαχική εμπειρία του εθνοκτόνου ’46–’49, αλλά ούτε και η αμοραλιστική συμπαιγνία του ΄64, συνήγειραν είτε ηγεσία είτε τον, που την ψηφίζει, λαό, ώστε να ανιχνευθεί εκείνο το ένα γενεσιουργό αίτιο της αλλεπάλληλης κακοδαιμονίας της χώρας! Αντ’ αυτού αμφότερες οι, που κυριαρχούν στο τόπο, κοινωνικές τάσεις του ιστορικού υλισμού, (Μαρξιστικού και οικονομικού) αμφότερες δε εστίες εκκόλαψης καταχθόνιου εθνομηδενισμού, για 45 ατέλειωτα χρόνια, ανταγωνίζονται σε μάταιες επινοήσεις φαντασιακών αιτίων της καταστροφής, ενδιατρίβοντας κυρίως σε ποικιλία ξένων συνωμοσιών αφ’ ενός και βεβαίως σε απαραίτητη προδοσία, ανοίγουν και ξανανοίγουν, (αρνούμενους όμως να ανοιγούν) φακέλους της προδοσίας (και να ακούγεται…) επιδιδόμενοι σε τοτεμικούς εξορκισμούς, με μοναδικό (εν επιγνώσει δε) στόχο, να περιφέρονται για τα 45 χρόνια εις τα πέριξ του προβλήματος, μπροστά στον εφιάλτη να βρεθούν ξαφνικά στον εσωτερικό του χώρο, οπότε και θα έλθουν σε επαφή με την αλήθεια. Που φυσικά γνωρίζουν πόσο είναι οδυνηρή! Ίδια ερινύα…
*Διδάκτωρ του ΕΜΠ.
