ΚΑΙ να ήθελε ο χρονογράφος να προσπεράσει την Ημέρα της Γυναίκας –ιδιαίτερα φέτος– δεν μπορεί!
Καθώς:
Υπήρξε μια –κατεξοχήν– χρονιά που ο χρονογράφος ένιωσε το γυναικείο χέρι –απαιτητικά άχρι οχλήσεως– να τον καλεί και να τον παρακινεί:
— Στάθου όρθιος! Όπως μια ζωή –χωρίς διακοπή– έγραφες και υπέγραφες.
(Αλήθεια, όταν λέμε Ημέρα της Γυναίκας, οι υπόλοιπες 364 σε… ποιον ανήκουν;)
Λοιπόν:
Η Γυναίκα του 21ου αιώνα δεν έχει ανάγκη… χαριστικής ειδικής ημέρας, ιδιαίτερα από τους αναιδείς που στα νιάτα τους τραγουδούσαν –με πάθος, κιόλας– «Της γυναίκας η καρδιά είναι μια άβυσσος», «Πυρ, γυνή και θάλασσα…», «Γυναίκα άκαρδη και ψεύτρα» κ.λπ.
Από καιρό, αν δεν αλλάξεις τον βηματισμό σου, δεν μπορείς ν’ ακολουθήσεις τη Γυναίκα.
Αναγκαία μια –περιληπτική– αναδρομή επανάληψης:
• Τα μέσα του 20ού αιώνα –ύστερα από δύο ανελέητους πολέμους– βρήκαν τις γυναίκες να διεκδικούν τη δική τους ισότιμη θέση στην κοινωνία. Το φεμινιστικό κίνημα σε έξαρση, με ακρότητες πολλές φορές (γυναίκες εμπόδιζαν γυναίκες σε εκδηλώσεις που υποτιμούσαν τη φύση τους…)
Η Γυναίκα –με εφόδιο τις εμπειρίες της– έβγαινε οριστικά από το σπίτι της, συνδυάζοντας ολοκληρωμένα τον ρόλο της.
Το τέλος του 20ού αιώνα τη βρήκε… βαρυφορτωμένη: Και στο σπίτι και στην εργασία, σε συνεχόμενες… βάρδιες.
Έτσι:
Αντί πατερναλιστικά ν’ απευθυνόμαστε, καλύτερα να μάθουμε ν’ ακούμε τις γυναίκες μας.
Ο χρονογράφος, γνωστός προσκυνημένος από γέννας άχρι τελευτής, στη μόνιμη καταφυγή του στους σολωμικούς στίχους:
«Θαμάζω τες γυναίκες μας
και στ’ όνομά τους μνέω».
Καθώς:
Υπήρξε μια –κατεξοχήν– χρονιά που ο χρονογράφος ένιωσε το γυναικείο χέρι –απαιτητικά άχρι οχλήσεως– να τον καλεί και να τον παρακινεί:
— Στάθου όρθιος! Όπως μια ζωή –χωρίς διακοπή– έγραφες και υπέγραφες.
(Αλήθεια, όταν λέμε Ημέρα της Γυναίκας, οι υπόλοιπες 364 σε… ποιον ανήκουν;)
Λοιπόν:
Η Γυναίκα του 21ου αιώνα δεν έχει ανάγκη… χαριστικής ειδικής ημέρας, ιδιαίτερα από τους αναιδείς που στα νιάτα τους τραγουδούσαν –με πάθος, κιόλας– «Της γυναίκας η καρδιά είναι μια άβυσσος», «Πυρ, γυνή και θάλασσα…», «Γυναίκα άκαρδη και ψεύτρα» κ.λπ.
Από καιρό, αν δεν αλλάξεις τον βηματισμό σου, δεν μπορείς ν’ ακολουθήσεις τη Γυναίκα.
Αναγκαία μια –περιληπτική– αναδρομή επανάληψης:
• Τα μέσα του 20ού αιώνα –ύστερα από δύο ανελέητους πολέμους– βρήκαν τις γυναίκες να διεκδικούν τη δική τους ισότιμη θέση στην κοινωνία. Το φεμινιστικό κίνημα σε έξαρση, με ακρότητες πολλές φορές (γυναίκες εμπόδιζαν γυναίκες σε εκδηλώσεις που υποτιμούσαν τη φύση τους…)
Η Γυναίκα –με εφόδιο τις εμπειρίες της– έβγαινε οριστικά από το σπίτι της, συνδυάζοντας ολοκληρωμένα τον ρόλο της.
Το τέλος του 20ού αιώνα τη βρήκε… βαρυφορτωμένη: Και στο σπίτι και στην εργασία, σε συνεχόμενες… βάρδιες.
Έτσι:
Αντί πατερναλιστικά ν’ απευθυνόμαστε, καλύτερα να μάθουμε ν’ ακούμε τις γυναίκες μας.
Ο χρονογράφος, γνωστός προσκυνημένος από γέννας άχρι τελευτής, στη μόνιμη καταφυγή του στους σολωμικούς στίχους:
«Θαμάζω τες γυναίκες μας
και στ’ όνομά τους μνέω».
