Ε, όχι, Πρόεδρε. Ιφιγένεια ο Χάρης; Για όνομα του Θεού και της Παναγίας. Έτσι εξευτελίζεις τον «γκουρού της οικονομίας»; Τι ντροπή Θεέ μου! Πώς θα κυκλοφορεί πλέον ο άνθρωπος; Ξέρεις τι έχει να γίνει; Ξέρεις με πόση ευκολία κολλάνε παρατσούκλια σ’ αυτό τον τόπο; Τον Ντίνο Μιχαηλίδη τον ξεχνάς; Αν τον αναφέρουμε με το ονοματεπώνυμό του πολλοί δεν θα καταλάβουν για ποιον μιλάμε; Ενώ αν πεις «Κατσιαρίστρας», δεν πέφτει κανείς έξω.
Τέλος πάντων. Έκανες που έκανες το ατόπημα να καταφύγεις στον Ευριπίδη, δεν μπήκες καν στον κόπο να μελετήσεις όλη την τραγωδία του «Ιφιγένεια εν Αυλίδι». Διότι θα έβρισκες αρκετά σημεία, που θα ηχούσαν τις καμπάνες και θα σε έκαναν να απέφευγες τον παραλληλισμό. Διότι, Πρόεδρέ μου, θα διαπίστωνες για παράδειγμα, ότι η θυσία της Ιφιγένειας ζητείτο για να κατευνάσουν τη θεά Άρτεμη, που είχε προκαλέσει άπνοια και δεν μπορούσε να αποπλεύσει ο στόλος των Αχαιών από την Αυλίδα για την Τροία. Επειδή ο Αγαμέμνωνας είχε προκαλέσει την οργή της όταν σκότωσε το ιερό ελάφι της.
Κοίτα να δεις τώρα συνειρμούς που κάνει το άτιμο το κεφάλι, Πρόεδρε. Αν ο Χάρης είναι «Ιφιγένεια», αναμφίβολα στο ρόλο του Αγαμέμνωνα είσαι εσύ. Και στη θέση του ιερού ελαφιού σπεύδει το μυαλό να τοποθετήσει τον Συνεργατισμό, που σκότωσες κατά την διακυβέρνησή σου. Υπάρχουν και χειρότεροι συνειρμοί, όμως, που προκαλούνται από τον ατυχέστατο παραλληλισμό τον οποίο επέλεξες. Διότι ο Αγαμέμνωνας υποχρεώθηκε να θέσει προς θυσία την Ιφιγένεια χάριν ενός σπουδαίου σκοπού. Υπέρ πατρίδος (εξαιτίας του λόγου της εκστρατείας των Αχαιών). Και το σπουδαιότερο; Χάνεις την κατάληξη της τραγωδίας. Η Ιφιγένεια όταν τα πράγματα περιπλέχτηκαν στο τέλος, αποδέχτηκε εκούσια την ποθούμενη πράξη και προσφέρθηκε θυσία για την πατρίδα.
Ναι, καλά θα κατάλαβες (ελπίζω). Εσύ, αντιθέτως, έθεσες υπεράνω όλων τον πολιτικό σου εγωισμό και δεν προχώρησες στην «θυσία». Τα εισαγωγικά απαραίτητα, διότι θυσία γίνεται όταν το θύμα είναι αθώο. Σε αντίθεση με την προκειμένη περίπτωση όπου ο «γκουρού» είναι 1000% ένοχος βάσει του σοβαρότατου πορίσματος της ανεξάρτητης ερευνητικής επιτροπής.
Στην προκειμένη περίπτωση, η «θυσία» της δικής σου «Ιφιγένειας» δεν αφορούσε την πατρίδα υπό την έννοια που ο Ευριπίδης το θέτει στην τραγωδία του. Αφορούσε, όμως, κάτι εξόχως σημαντικό. Την διάσωση της πολιτικής αξιοπρέπειας, της πολιτικής αξιοπιστίας και του σεβασμού στον βαρυσήμαντο θεσμό των ερευνητικών επιτροπών και των πορισμάτων για διάφορα σκάνδαλα και εγκλήματα.
Εσύ, λοιπόν, Πρόεδρε, επέλεξες με ποταπό τρόπο να θυσιάσεις όλες αυτές τις αξίες. Δεν είναι, απλώς, προκλητική η συμπεριφορά σου. Είναι εξόχως εξοργιστική. Όταν η ύβρις υπερβαίνει το θράσος, κατά τον Θουκυδίδη, τότε το ράπισμα δεν μπορεί παρά να είναι ανηλεές. Το πολιτικό θράσος και η πολιτική ύβρις επισφραγίζονται από την περιώνυμη προεδρική τοποθέτηση, «Επειδή έτσι αποφάσισαν τρεις, που δεν θεμελιώνουν αυτά που λένε…».
Λες και μιλάμε για τρεις τυχάρπαστους σε κάποιο λαϊκό πεζοδρόμιο. Τρία τιποτένια ανθρωπάκια. Όχι επιστήμονες, που ο ίδιος ζήτησε από τον Γενικό Εισαγγελέα να διορίσει. Όχι τρεις έγκριτους και διαπρεπείς (πέραν, μάλιστα, των συνόρων του λιλιπούτιου νησιού μας) επιστήμονες: Γεώργιος Αρέστη, πρώην δικαστής του Ανωτάτου Δικαστηρίου, τέως δικαστής του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης και άνθρωπος, που όσοι τον γνωρίζουν ξέρουν καλά ότι δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί του. Γεώργιος Χαραλάμπους, οικονομολόγος και τέως πρόεδρος της Επιτροπής Κεφαλαιαγοράς. Γεώργιος Γεωργίου, τέως πρόεδρος του Συνδέσμου Τραπεζών.
Βεβαίως, συνηθίσαμε από την πρώτη πενταετία στις πολιτικές ύβρεις εκ μέρους του νυν Προέδρου. Πότε με την εξαπάτηση του λαού υπό το ευτελές «δεσμεύομαι». Πότε υπό τον εμπαιγμό των «άριστων των αρίστων», που έφτασε μέχρι και τα κελιά των Κεντρικών Φυλακών. Πότε με την αμέριστη συμπαράσταση στον Ρίκκο, που προκάλεσε εκείνο το μαστιγωτικό «Ντροπή» εκ μέρους του Γενικού Εισαγγελέα. Το τελευταίο στο ξαναείπε, εμμέσως αυτή τη φορά προχθές, Πρόεδρε, όταν σου υπέδειξε ότι η κριτική έναντι μιας ερευνητικής επιτροπής πρέπει να γίνεται με τεκμηρίωση, διαφορετικά φθείρεται και πλήττεται ο θεσμός. Κύριε Κληρίδη, αυτοί δεν καταλαβαίνουν από μισόλογα. Κραυγάστε τους ξανά ξεκάθαρα «Ντροπή»!
Ο πάτος στον οποίο καταλήγει η πολιτική ηθική επισφραγίζεται δια στόματος «Ιφιγένειας». Διακηρύττει με απύθμενο πολιτικό θράσος ότι δεν αποδέχεται την παραμικρή ευθύνη από αυτές που της καταλογίζει η ερευνητική επιτροπή. Και με απροσμέτρητη αλαζονεία έναντι του λαού, ξεστομίζει την κορυφαία ασέβεια: Θα αποχωρήσω στο τέλος του χρόνου (θα αναμένουμε να δούμε ποιο άλλο αξίωμα αναμένει τον Χάρη στο τέλος του χρόνου για να οριοθετεί εκεί την αποχώρησή του) επειδή το θέλω εγώ και όχι επειδή το απαιτεί η πολιτική υπευθυνότητα της ανάληψης της πολιτικής ευθύνης ή επειδή το απαιτεί η πλειονότητα του λαού.
Αμαυρώνουν και μολύνουν κάθε ψηφίδα πολιτικού και θεσμικού ήθους. Αμαυρώνουν ανελέητα και το τελευταίο ψήγμα σεβασμού έναντι της κοινωνίας και των φιλολογικών διακηρύξεών τους επί εποχής των προκατόχων τους. Και οι άνθρωποι; Παρακολουθούν τον καταποντισμό της πολιτικής με καταισχύνη αλλά ιχθύος αφωνότεροι.
Πότε θα υπάρξει κοινωνική επανάσταση ως ύστατη ελπίς; Πότε θα αφυπνήσουν τον λαό εκείνοι που είναι επιφορτισμένοι με τοιαύτην ευθύνη; Στον υπόλοιπο κόσμο τα συνδικάτα είναι αυτά που αναλαμβάνουν την ευθύνη. Εδώ τα πλείστα είναι εγκλωβισμένα στις κομματικές τους εξαρτήσεις. Ο φραγμός στην κατολίσθηση της πολιτικής ηθικής παραμένει ενταγμένος στην κατηγορία «έπεα πτερόεντα». Και ο τεράστιος Μόντης παραμένει επίκαιρος: “Ποια πτώση επίκειται τώρα, συνολικά πόση πτώση υπολείπεται;”!!!
Τέλος πάντων. Έκανες που έκανες το ατόπημα να καταφύγεις στον Ευριπίδη, δεν μπήκες καν στον κόπο να μελετήσεις όλη την τραγωδία του «Ιφιγένεια εν Αυλίδι». Διότι θα έβρισκες αρκετά σημεία, που θα ηχούσαν τις καμπάνες και θα σε έκαναν να απέφευγες τον παραλληλισμό. Διότι, Πρόεδρέ μου, θα διαπίστωνες για παράδειγμα, ότι η θυσία της Ιφιγένειας ζητείτο για να κατευνάσουν τη θεά Άρτεμη, που είχε προκαλέσει άπνοια και δεν μπορούσε να αποπλεύσει ο στόλος των Αχαιών από την Αυλίδα για την Τροία. Επειδή ο Αγαμέμνωνας είχε προκαλέσει την οργή της όταν σκότωσε το ιερό ελάφι της.
Κοίτα να δεις τώρα συνειρμούς που κάνει το άτιμο το κεφάλι, Πρόεδρε. Αν ο Χάρης είναι «Ιφιγένεια», αναμφίβολα στο ρόλο του Αγαμέμνωνα είσαι εσύ. Και στη θέση του ιερού ελαφιού σπεύδει το μυαλό να τοποθετήσει τον Συνεργατισμό, που σκότωσες κατά την διακυβέρνησή σου. Υπάρχουν και χειρότεροι συνειρμοί, όμως, που προκαλούνται από τον ατυχέστατο παραλληλισμό τον οποίο επέλεξες. Διότι ο Αγαμέμνωνας υποχρεώθηκε να θέσει προς θυσία την Ιφιγένεια χάριν ενός σπουδαίου σκοπού. Υπέρ πατρίδος (εξαιτίας του λόγου της εκστρατείας των Αχαιών). Και το σπουδαιότερο; Χάνεις την κατάληξη της τραγωδίας. Η Ιφιγένεια όταν τα πράγματα περιπλέχτηκαν στο τέλος, αποδέχτηκε εκούσια την ποθούμενη πράξη και προσφέρθηκε θυσία για την πατρίδα.
Ναι, καλά θα κατάλαβες (ελπίζω). Εσύ, αντιθέτως, έθεσες υπεράνω όλων τον πολιτικό σου εγωισμό και δεν προχώρησες στην «θυσία». Τα εισαγωγικά απαραίτητα, διότι θυσία γίνεται όταν το θύμα είναι αθώο. Σε αντίθεση με την προκειμένη περίπτωση όπου ο «γκουρού» είναι 1000% ένοχος βάσει του σοβαρότατου πορίσματος της ανεξάρτητης ερευνητικής επιτροπής.
Στην προκειμένη περίπτωση, η «θυσία» της δικής σου «Ιφιγένειας» δεν αφορούσε την πατρίδα υπό την έννοια που ο Ευριπίδης το θέτει στην τραγωδία του. Αφορούσε, όμως, κάτι εξόχως σημαντικό. Την διάσωση της πολιτικής αξιοπρέπειας, της πολιτικής αξιοπιστίας και του σεβασμού στον βαρυσήμαντο θεσμό των ερευνητικών επιτροπών και των πορισμάτων για διάφορα σκάνδαλα και εγκλήματα.
Εσύ, λοιπόν, Πρόεδρε, επέλεξες με ποταπό τρόπο να θυσιάσεις όλες αυτές τις αξίες. Δεν είναι, απλώς, προκλητική η συμπεριφορά σου. Είναι εξόχως εξοργιστική. Όταν η ύβρις υπερβαίνει το θράσος, κατά τον Θουκυδίδη, τότε το ράπισμα δεν μπορεί παρά να είναι ανηλεές. Το πολιτικό θράσος και η πολιτική ύβρις επισφραγίζονται από την περιώνυμη προεδρική τοποθέτηση, «Επειδή έτσι αποφάσισαν τρεις, που δεν θεμελιώνουν αυτά που λένε…».
Λες και μιλάμε για τρεις τυχάρπαστους σε κάποιο λαϊκό πεζοδρόμιο. Τρία τιποτένια ανθρωπάκια. Όχι επιστήμονες, που ο ίδιος ζήτησε από τον Γενικό Εισαγγελέα να διορίσει. Όχι τρεις έγκριτους και διαπρεπείς (πέραν, μάλιστα, των συνόρων του λιλιπούτιου νησιού μας) επιστήμονες: Γεώργιος Αρέστη, πρώην δικαστής του Ανωτάτου Δικαστηρίου, τέως δικαστής του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης και άνθρωπος, που όσοι τον γνωρίζουν ξέρουν καλά ότι δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί του. Γεώργιος Χαραλάμπους, οικονομολόγος και τέως πρόεδρος της Επιτροπής Κεφαλαιαγοράς. Γεώργιος Γεωργίου, τέως πρόεδρος του Συνδέσμου Τραπεζών.
Βεβαίως, συνηθίσαμε από την πρώτη πενταετία στις πολιτικές ύβρεις εκ μέρους του νυν Προέδρου. Πότε με την εξαπάτηση του λαού υπό το ευτελές «δεσμεύομαι». Πότε υπό τον εμπαιγμό των «άριστων των αρίστων», που έφτασε μέχρι και τα κελιά των Κεντρικών Φυλακών. Πότε με την αμέριστη συμπαράσταση στον Ρίκκο, που προκάλεσε εκείνο το μαστιγωτικό «Ντροπή» εκ μέρους του Γενικού Εισαγγελέα. Το τελευταίο στο ξαναείπε, εμμέσως αυτή τη φορά προχθές, Πρόεδρε, όταν σου υπέδειξε ότι η κριτική έναντι μιας ερευνητικής επιτροπής πρέπει να γίνεται με τεκμηρίωση, διαφορετικά φθείρεται και πλήττεται ο θεσμός. Κύριε Κληρίδη, αυτοί δεν καταλαβαίνουν από μισόλογα. Κραυγάστε τους ξανά ξεκάθαρα «Ντροπή»!
Ο πάτος στον οποίο καταλήγει η πολιτική ηθική επισφραγίζεται δια στόματος «Ιφιγένειας». Διακηρύττει με απύθμενο πολιτικό θράσος ότι δεν αποδέχεται την παραμικρή ευθύνη από αυτές που της καταλογίζει η ερευνητική επιτροπή. Και με απροσμέτρητη αλαζονεία έναντι του λαού, ξεστομίζει την κορυφαία ασέβεια: Θα αποχωρήσω στο τέλος του χρόνου (θα αναμένουμε να δούμε ποιο άλλο αξίωμα αναμένει τον Χάρη στο τέλος του χρόνου για να οριοθετεί εκεί την αποχώρησή του) επειδή το θέλω εγώ και όχι επειδή το απαιτεί η πολιτική υπευθυνότητα της ανάληψης της πολιτικής ευθύνης ή επειδή το απαιτεί η πλειονότητα του λαού.
Αμαυρώνουν και μολύνουν κάθε ψηφίδα πολιτικού και θεσμικού ήθους. Αμαυρώνουν ανελέητα και το τελευταίο ψήγμα σεβασμού έναντι της κοινωνίας και των φιλολογικών διακηρύξεών τους επί εποχής των προκατόχων τους. Και οι άνθρωποι; Παρακολουθούν τον καταποντισμό της πολιτικής με καταισχύνη αλλά ιχθύος αφωνότεροι.
Πότε θα υπάρξει κοινωνική επανάσταση ως ύστατη ελπίς; Πότε θα αφυπνήσουν τον λαό εκείνοι που είναι επιφορτισμένοι με τοιαύτην ευθύνη; Στον υπόλοιπο κόσμο τα συνδικάτα είναι αυτά που αναλαμβάνουν την ευθύνη. Εδώ τα πλείστα είναι εγκλωβισμένα στις κομματικές τους εξαρτήσεις. Ο φραγμός στην κατολίσθηση της πολιτικής ηθικής παραμένει ενταγμένος στην κατηγορία «έπεα πτερόεντα». Και ο τεράστιος Μόντης παραμένει επίκαιρος: “Ποια πτώση επίκειται τώρα, συνολικά πόση πτώση υπολείπεται;”!!!
