Εν βρασμώ ψυχής

 

Ψυχολόγοι, βέβαια, υποστηρίζουν ότι το να καταπίνεις τον θυμό σου είναι σαν να καταπίνεις μια βόμβα. Γι’ αυτό θα συνιστούσα σε όλους τους ανθρώπους του πολιτισμού και δη του θεάτρου να το ρίξουν στον χαβαλέ, αν ενδιαφέρονται για την υγεία τους.  Δεν υπάρχει λόγος για ξεσπάσματα. Το νομοθετικό σώμα, έτσι κι αλλιώς, όταν βουλεύεται για τα του πολιτισμού είναι τρεις λαλούν και δυο χορεύουν.

 

Δεν θα έπρεπε καν να παίρνουμε στα σοβαρά τα ναζάκια που κάνουν κάθε χρόνο πια, με τα πιο απίθανα προσχήματα, προκαλώντας αναστάτωση στον θεατρικό κόσμο για το τίποτα. Γενικότερα, άλλωστε, τα πιο εξωφρενικά κουραφέξαλα εκσφενδονίζονται στους τείχους των επιτροπών και της ολομέλειας τις σπάνιες –ευτυχώς, όπως έχουν τα πράγματα- φορές που οι αιρετοί μας εκπρόσωποι αναγκάζονται να ασχοληθούν με τέτοια αντιψηφοθηρικά ζητήματα. Απλώς φέτος τυχαίνει να βιώνουμε έναν περιστασιακό κοινοβουλευτικό «έρωτα» -με πλούσια ανταλλάγματα, σίγουρα- μεταξύ ΔΗΣΥ και ΔΗΚΟ. Αυτό είναι όλο.

 

Δέσμευσαν, λέει, το μισό κονδύλι του σχεδίου επιχορηγήσεων των ελεύθερων θεάτρων για το 2019 επειδή υπάρχει σωρεία παραπόνων από ιδιωτικούς θεατρικούς φορείς που νιώθουν ότι αδικούνται από το μοίρασμα της πίττας. Κάποιοι σκέφτηκαν, μάλιστα, να το δεσμεύσουν και… ολόκληρο κι ας βρίσκεται η θεατρική χρονιά σε πλήρη εξέλιξη. Έτσι κι αλλιώς οι καλλιτέχνες δεν ποιούν περί χρημάτων τον αγώνα. Το ψώνιο τους κάνουνε. Κανονικά έπρεπε να μας πληρώνουν κι από πάνω.

 

Κι όλη αυτή η φασαρία, λοιπόν, γίνεται επειδή θέλουν να μελετήσουν την όλη υπόθεση και να διαπιστώσουν «την αλήθεια των πραγμάτων». Και πώς ακριβώς θα γίνει αυτό; Θα πάρουν σβάρνα οι βουλευτές τα θέατρα για να κρίνουν ιδίοις όμμασι αν το θεατρικό προϊόν ανταποκρίνεται στα θεσπισμένα μετρήσιμα κριτήρια; Ε, μα αυτό θα αποτελέσει μια θαυμάσια εξέλιξη! Ευκαιρία να δούμε και κανέναν άλλο πέραν των ελαχίστων και «σεσημασμένων» απ’ αυτούς σε θεατρική παράσταση, σε νεκρή από προεκλογικές σκοπιμότητες περίοδο. Ίσως έτσι εκτιμήσουν μισό δράμι παραπάνω την ανάγκη αυτών των ανθρώπων για δημιουργική έκφραση και τους αγώνες τους για καλλιτεχνική επιβίωση. Κι ίσως γίνει και κανένα θαύμα και ξεστραβωθούν ορισμένοι από την ορμητική ιδιότητα του θεάτρου να διαπαιδαγωγεί, να βελτιώνει και να ηθικοποιεί. Λέμε τώρα…

 

Είμαι όμως σίγουρος ότι αν επέβαλε κάποιος (ποιος; Ο Συλλούρης;) ως προϋπόθεση στους περισσότερους από αυτούς την απευθείας και δια ζώσης θεατρική επαφή, το κονδύλι θα αποδεσμευόταν στο πιτς φιτίλι. Και θα χανόταν αυτή η σπάνια ευκαιρία να «ενημερωθεί» το κοινοβουλευτικό σώμα για τις πραγματικότητες στο κυπριακό θέατρο, τον ρόλο του ΘΟΚ και τους λόγους για τους οποίους είναι επιβεβλημένη η γενναία αύξηση του κονδυλίου για τις επιχορηγήσεις.  

 

Ουδέν κακόν αμιγές καλού. Αν μη τι άλλο στην κρίσιμη εκείνη συνεδρία της Ολομέλειας, κάποιοι βουλευτές μας «ανακάλυψαν» ότι είναι ο Θεατρικός Όμιλος (sic) Κύπρου που επιδοτεί τα ελεύθερα θέατρα, τη στιγμή μάλιστα που είναι και «ανταγωνιστής» τους. Ε, αν έχουν κάποια καλύτερη ιδέα για τη διαχείριση του κονδυλίου να μας την πουν και μας. Και κυρίως να φροντίσουν να την προωθήσουν κιόλας ώστε να βρει ο ΘΟΚ, τα ελευθέρα θέατρα κι όλος ο θεατρικός ντουνιάς την ησυχία του.

 

Πρέπει λοιπόν να εστιάζουμε στη θετική πλευρά του πράγματος. Κι όσο αντέξουμε. Προσωπικά, το πήρα πολύ ψύχραιμα. Εκεί όμως που ο λύκος μέσα μου άρχισε να ουρλιάζει ήταν όταν άκουσα να χρησιμοποιείται από τον σουξουλάτορα Αβέρωφ και ομοϊδεάτες του ως πρόφαση για το «σταύρωμα» του προϋπολογισμού του ΡΙΚ το ότι «δεν προάγει την κουλτούρα και τον πολιτισμό της χώρας μας». Φουντώνω ενστικτωδώς στη σκέψη ότι πολιτιστικά αναλφάβητοι κήνσορες βρίσκουν το θράσος να πιάνουν στο στόμα τους τον πολιτισμό. Εισπνοή –εκπνοή…

 

savvinides@phileleftheros.com