Αν μη τι άλλο, έξω πάμε καλά. Η απόφαση της Κομισιόν να συμπεριλάβει το rescEU, την αναβάθμιση του ευρωπαϊκού συστήματος αντιμετώπισης φυσικών καταστροφών, στα 20 κορυφαία επιτεύγματα της Ευρωπαϊκής Ένωσης για την περίοδο 2014 – 2019 δικαιώνει τον Ευρωπαίο Επίτροπο Χρήστο Στυλιανίδη, καθώς πρόκειται για δική του πρωτοβουλία.
Μέσα στη γενικότερη μουγγαμάρα που κυριαρχεί στο κυβερνητικό στρατόπεδο, από τότε που ξέσπασε η «υπόθεση Ορέστης», η δήλωση του αντιπροέδρου του ΔΗΣΥ, Γιώργου Γεωργίου, περί παραίτησης του υπουργού δεν πέρασε απαρατήρητη. Τόσο για το πολιτικό θάρρος όσο και για τη σαφή υπόμνηση ότι οι κομματικοί αξιωματούχοι δεν είναι κυβερνητικές γλάστρες.
Στα συν του Ιωνά Νικολάου ο αξιοπρεπής τρόπος παραίτησής του. Στα πλην ο χρόνος που το έπραξε, τρεις εβδομάδες σχεδόν μετά την καθολική κατακραυγή. Ο υπουργός προφανώς και δεν χρεώνεται τα εγκλήματα ενός κατά συρροή δολοφόνου. Αλλά φέρει ακεραία την ευθύνη για την κακή εικόνα της Αστυνομίας μετά από έξι χρόνια μεγαλοστομιών για αλλαγές.
«Είναι το λιγότερο άδικο, επιπόλαιο και ατυχές να τους κατηγορούμε, να τους επικρίνουμε και να τους μηδενίζουμε για αυτά που μας “κατέβηκε” ότι θα έπρεπε να κάνουν ενώ την αράζουμε στον καναπέ μας». Η ανάρτηση της συζύγου του Αρχηγού Αστυνομίας ήταν μια από τις χειρότερες στιγμές αυτής της θλιβερής ιστορίας. Μνημείο αμετροέπειας και θράσους.
Επειδή όμως πάντοτε υπάρχουν τα χειρότερα, ο Αρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος φρόντισε για ακόμα μια φορά να επιβεβαιώσει τον κακό του εαυτό. Το πασχαλινό (!) του διάγγελμα για την «αποδόμηση των ηθών» δεν ήταν απλώς τοξικό, αλλά καθαρή ρητορική μίσους. Φτηνός πατριωτισμός και απροκάλυπτη ομοφοβία. Πόσο πιο πολύ πια θα διασύρει το σχήμα του;
