Δουλειά μας ασφαλώς και είναι να ελέγχουμε την εξουσία, να κρίνουμε τα έργα και τις συμπεριφορές της. Αλλά σίγουρα όχι με τον τρόπο που το κάναμε απέναντι σε αυτόν τον άνθρωπο, που έφυγε με αυτό το παράπονο.
Ο Γρηγόρης Τασούλας, 43 μόλις ετών, πρώην γενικός γραμματέας του Υπουργείου Προστασίας του Πολίτη στην Ελλάδα, για πολύ μικρό χρονικό διάστημα, 2009-2011, έδωσε σκληρή μάχη κατά του καρκίνου επί 3 χρόνια, μέχρι που ηττήθηκε. Ήδη πολλά γράφτηκαν για το θετικό έργο του και σε αυτό το αξίωμα, στο οποίο κλήθηκε να προσφέρει τις υπηρεσίες του, αφήνοντας στην άκρη μια εξαιρετική καριέρα στον ιδιωτικό τομέα.
Αυτό που δεν γράφτηκε, όμως, είναι ότι επί χρόνια μετά ο Γρηγόρης βρισκόταν σε αλλεπάλληλες δίκες για τη γνωστή στην Ελλάδα υπόθεση ενοικίασης ελικοπτέρων για δασοπυρόσβεση. Είχε κατηγορηθεί τότε για παράλειψη «να μεριμνήσει για την παροχή πιστοποιημένης τεχνικής – εφοδιαστικής υποστήριξης, προκειμένου τα πέντε ιδιόκτητα ελικόπτερα της πυροσβεστικής να παραμείνουν αξιόπλοα και να μην αναγκαστεί η χώρα να ενοικιάσει άλλα.
Ο πρώην συνάδελφός του στην πολιτική, ο δημοσιογράφος Πέτρος Ευθυμίου, άνθρωπος για τον οποίο κανείς δεν έχει βρεθεί ποτέ να πει το παραμικρό αρνητικό, τον ήξερε πολύ καλά και παίρνει από εδώ και πέρα τη σκυτάλη:
«Δίκες πολιτικής σκοπιμότητας, αλλά πιθανόν και «συντροφικών μαχαιρωμάτων». Αθωώθηκε ομόφωνα και πανηγυρικά σε όλους τους βαθμούς, σε όλες τις δίκες, ώς την τελική πλήρη απαλλαγή του. Όμως, όπως μου έλεγε επίμονα στις συχνές συναντήσεις μας, «Πέτρο αυτός είναι ο καρκίνος μου. Η χυδαιότητα και αθλιότητα αυτής της υπόθεσης μετάλλαξε τα κύτταρά μου». Σήμερα που χάθηκε το παλικάρι, όλοι είναι αθώοι. Αυτοί που έστησαν την άθλια ιστορία. Αυτοί που έγραφαν για τα «τρωκτικά», αυτοί που υπονοούσαν ακόμα πιο τερατώδεις υποθέσεις που τάχα συγκαλύπτονταν από τους σκοτεινούς μηχανισμούς κτλ. Αυτοί που ενώ αφιέρωναν σελίδες επί σελίδων και φωτογραφίες επί φωτογραφιών για το “σκάνδαλο”, δεν βρήκαν ούτε μια γραμμή για την τελεσίδικη ομόφωνη απαλλαγή! Σήμερα που χάθηκε το παλικάρι, ας αποφασίσουμε όλοι μας, πολιτικοί, δημοσιογράφοι, πολίτες στα social media, να αντισταθούμε αποφασιστικά στην τοξικότητα, που υπονομεύει τις ζωές των ανθρώπων και διαβρώνει τους αρμούς συνοχής της κοινωνίας μας, ως ανθρώπινης κοινωνίας…».
Θέλω να πω λοιπόν ότι, εκτός από εμάς τους δημοσιογράφους, υπάρχουν και οι ίδιοι οι πολιτικοί, όπως επίσης και θεσμικά όργανα, που καταχρώνται της εξουσίας τους, που στιγματίζουν ανθρώπους, ενίοτε και άγρια. Οι πολιτικές κόντρες και οι εκεί βυζαντινισμοί, σας διαβεβαιώ ότι είναι απείρως πιο δολοφονικές απ’ ό,τι οι δημοσιογραφικές. Όπως και να ‘χει, για όλους τους λόγους δεν πρέπει να ξεχνάμε ποτέ ότι και εμείς, οι ελεγκτές, υποκείμεθα σε έλεγχο.
Υστερόγραφο: Από όλα αυτά εννοείται πως δεν εξαιρώ τον εαυτό μου. Έχω κάνει και εγώ τις εκτροπές μου στο επάγγελμα –ιδίως στα πρώτα χρόνια που, μαζί με την άπειρη δημοσιογραφική τεστοστερόνη που έρρεε στο αίμα μου, υπήρχαν και η αλαζονεία και ο ενθουσιασμός και ο εύκολος θυμός. Όλοι, πολύ κακοί σύμμαχοι σε τούτη τη δουλειά. Λάθη, συνεχίζουμε να κάνουμε. Τουλάχιστον να τα αναγνωρίζουμε και να ζητάμε ειλικρινά συγγνώμη. Με αυτήν αποχαιρετήσαμε τον Γρηγόρη, εκ μέρους όλων εκείνων που δεν… μπόρεσαν.
