Άλλα είχα σκοπό να γράψω σ’ αυτό το τεύχος, καθώς σήµερα κλείνουν 5 χρόνια από την πρώτη λοξή µατιά του ΦιλGood στον κόσµο. Μεσολάβησε όµως ένας ξαφνικός θάνατος. Κι όπως ήταν φυσικό, τούτη η απώλεια τα επισκίασε όλα.
Είχε τόση τρυφερότητα ο αποχαιρετισμός όσων αγάπησαν τον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα, που κατάφερε να επιπλεύσει -και να διασωθεί ευτυχώς- μέσα από τη φουρτούνα των social media. Στιχάκια και μουσικές και τσαλακωμένα συναισθήματα. Λες κι ο δωρικός τρόπος του καλλιτέχνη, ως στάση ζωής, έδωσε ακόμα και μετά θάνατον τον τόνο στο τελευταίο αντίο. Σύντομες νεκρολογίες. Η καθεμιά και μια προσωπική ιστορία.
Για μένα ήταν σαν μια βουτιά – σε μιαν ανάσα, τόσα χρόνια τα χωράω – στην Αθήνα της δεκαετίας του ’80. Μπαρ Ίντριγκα, στη συμβολή των οδών Θεμιστοκλέους και Δερβενίων, αργά το βράδυ συνήθως. Πιο πριν, σινεμά στην ταράτσα του Βοξ, ούζα στον Τσέλιγκα ή φαγητό στη Ροζαλία. Και το πρωί καφέδες απέναντι από τη Νομική Σχολή – Σόλωνος και Μασσαλίας γωνία. Οι Τερμίτες στη διαπασών βεβαίως. Και πολύ προσωπικές ιστορίες. Κάποιες απ΄ αυτές, με soundtrack τη φωνή του Μαχαιρίτσα.
Από τα πολλά που γράφτηκαν μέσα στη βδομάδα ξεχωρίζω κάτι μικρό, δυο αράδες μονάχα: «…μας διευκόλυνε να γνωρίσουμε την ευάλωτη πλευρά του αρσενικού κόσμου χωρίς τη ματσίλα, την αυθαιρεσία και τη βία του. Τα μπλουζ των αγοριών ήταν πολύ χρήσιμα, πολύ συμφιλιωτικά και ως εκ τούτου βαθιά ερωτικά…» έγραψε στο Facebook η συγγραφέας Ρούλα Γεωργακοπούλου.
Έτσι, λοιπόν, ενώ άλλα σκόπευα να γράψω –κάτι άστραψε, κάτι σαν φλασάκι- και τα μπλουζ του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα μού άλλαξαν τη ρότα. Γι’ αυτό και θέλω ν’ αφιερώσω το γενέθλιο τεύχος μας σε όλους αυτούς που επί 5 χρόνια συμπορευόμαστε. Σαν μια υπόμνηση, σε στυλ να μην ξεχνιόμαστε…
Φωτο: Στιγμιότυπο από την τελευταία συναυλάι του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα στο Septemberfest, Κυριακή 1η Σεπτεμβρίου, στο πάρκο της Ακαδημίας στην Αγλαντζιά.
Φιλgood, τεύχος 238.
