Όταν εφαρμόζεις ένα θεσμό, ο οποίος έχει στόχο να εξυπηρετήσει συγκεκριμένη ομάδα του πληθυσμού και δη, του μαθητικού πληθυσμού καθώς πρόκειται για το δικαίωμα του κάθε παιδιού στην εκπαίδευση και την ίση αντιμετώπισή του από το εκπαιδευτικό σύστημα, οφείλεις να διασφαλίσεις ότι αυτός δεν θα παρεκκλίνει από τις αρχές του. Αν είναι να τον εφαρμόσεις μόνο και μόνο για να πεις ότι κάτι έκανες, κάπου συνέβαλες κι εσύ και στη συνέχεια με μπακαλίστικους τρόπους και με ενέργειες τύπου «ό,τι να ‘ναι», να τον ξεδοντιάζεις με άσχημες συνέπειες για εκατοντάδες παιδιά αλλά και εργαζόμενους, άστο καλύτερα.
Ο λόγος για τον θεσμό των σχολικών συνοδών παιδιών με αναπηρίες, με μαθησιακές δυσκολίες και διάφορα προβλήματα υγείας, που τα τελευταία χρόνια έχει κάνει μεν την εμφάνισή του στα σχολεία μας, ωστόσο βρίσκεται αντιμέτωπος με ποικίλα προβλήματα.
Πρόκειται για ένα θεσμό με αρκετές και σημαντικές παραμέτρους, οι οποίες επηρεάζουν αρκετά και διάφορα μέρη. Είναι τα παιδιά και οι οικογένειές τους, είναι οι σχολικοί συνοδοί ως εργαζόμενοι οι οποίοι πέραν από υποχρεώσεις και καθήκοντα έχουν και εργασιακά δικαιώματα, είναι τα σχολεία και οι εκπαιδευτικοί. Το τελευταίο δε μέρος αυτής της εξίσωσης κρίνει τον θεσμό ως πολύ σημαντικό, καθώς οι συνοδοί συμβάλλουν σε μεγάλο βαθμό και στην ομαλότερη λειτουργία μιας τάξης και επομένως της σχολικής μονάδας. Κι αυτό, μέσα από το λειτούργημα που κάνουν με το να βοηθούν, να εξυπηρετούν και να στηρίζουν τα παιδιά που τους έχουν ανάγκη.
Αρκετά συχνά στην επιτροπή Παιδείας της Βουλής συζητείται το ζήτημα αυτό και στο πλαίσιο της συζήτησης ανοίγουν όλα τα κεφάλαιά του. Η πραγματικότητα όμως είναι απογοητευτική. Κι αυτό διότι όλοι επαναλαμβάνουν εαυτούς χωρίς να υπάρχουν λύσεις.
Όλοι, μα όλοι οι εμπλεκόμενοι φορείς, σε κάθε συνεδρία διατυπώνουν τις θέσεις τους χωρίς να αλλάξει κάτι επ’ αυτών. Μάλιστα, συμφωνούν στα προβλήματα που υπάρχουν, ωστόσο, σε επίπεδο Πολιτείας πλέον, το θέμα μπάζει. Ακούσαμε, όχι μόνο στη χθεσινή συνεδρία της Επιτροπής αλλά και σε προηγούμενη, ότι κατά την περσινή σχολική χρονιά το υπουργείο Παιδείας είχε επιδείξει βούληση και καλή διάθεση στο να επιλύσει ένα από τα προβλήματα το οποίο αφορούσε την αισθητή αύξηση του αριθμού των σχολικών συνοδών, ούτως ώστε να καλυφθούν στο μεγαλύτερο δυνατό βαθμό οι ανάγκες των παιδιών. Όμως, αυτή τη στάση φαίνεται να μην την τήρησε το υπουργείο Οικονομικών, το οποίο είπε «όχι» επικαλούμενο το ποσό που θα χρειαζόταν. Στην επανάληψη αυτής της κατάστασης στη χθεσινή συνεδρία και σε σχετικές αναφορές υπήρξαν –όπως ήταν λογικό– αντιδράσεις από τους εκπροσώπους των γονέων. Εύστοχα διερωτήθηκαν πού βρίσκονται τα χρήματα για λιμουζίνες, για αλλαγές στην επίπλωση υπουργείων και για τόσα άλλα δευτερευούσης σημασίας, αλλά για το θέμα των συνοδών κι ενίσχυση της εκπαίδευσης των παιδιών δεν υπάρχουν χρήματα. Φυσικά, απαντήσεις δεν νομίζω να πάρει κανείς.
Χωρίς να γίνομαι μάντης κακών, παρακολουθώντας εδώ και χρόνια το θέμα, λύση δεν βλέπω. Ειδικά εάν το σύστημα συνεχίσει να πορεύεται με αυτόν τον τρόπο. Είναι τόσα τα θέματα που μπαίνουν κάτω από την ομπρέλα «σχολικοί συνοδοί», που επιτέλους πρέπει να εξεταστούν ολιστικά και όχι αποσπασματικά. Από τους αριθμούς και τις ανάγκες μέχρι και τον τρόπο πρόσληψής τους. Έτσι κι αλλιώς, σε μια εξίσωση όλα είναι αλληλένδετα. Η μια πτυχή επηρεάζει την άλλη και στο τέλος ο φαύλος κύκλος μεγαλώνει. Κι όσο μεγαλώνει, τόσο περισσότερους θυματοποιεί.
