Όντως, υπάρχουν σκιές

Φτάνω κουρασμένος σπίτι μετά από ένα δωδεκάωρο δουλειάς, χωρίς καν διάλειμμα για «μπούκωμα». Κάθομαι στο καπνιστήριο να ξεθυμάνω και μηχανικά ξεκινώ σκρολάρισμα. Εισπνοή. Φρέσκο ακόμη το ντιμπέιτ με τις περιβόητες «σκιές». Η λέξη γυροφέρνει στο μυαλό μου. Σκιές. Μπαμ, μπαμ… όλες οι ιστοσελίδες με πανομοιότυπους τίτλους, οι (αργο)σχολιαστές στα social βαράνε ατάκες αναλόγως χρωματισμού. Τα τρολ κάνουν πάρτι με μιμίδια. Μα τέτοια ώρα είμαι πολύ κουρασμένος για να διαβάζω μαλακίες. Πώς το λένε οι Εγγλέζοι; I’m too old for this shit. Με πιάνουν τα νεύρα, ανοίγω laptop σε πραγματικό χρόνο, πριν χαθεί το μομέντουμ, πριν το πολυσκεφτώ, κατατάξω, σιγυρίσω στο μυαλό μου. Φτάνει φίλτρα και δηθενισμούς.

Σκιές, λοιπόν. Πάμε.

Σκιές; Από καταβολής μάς έχωσαν στις σκιές, πριν καν γίνουμε κράτος. Μυστικά, οργανώσεις, παραοργανώσεις, έμμισθοι, όπλα, δολοφονίες, δολοπλοκίες, οι δικοί μου, οι δικοί σου, οι άλλοι. Πριν καν προλάβουμε να βαφτίσουμε το μωρό. Αλήθεια; Σκιές;

Όχι αυτές οι πλατιές, οι στιβαρές, που σκέπαζαν τον μόχθο και τις προσδοκίες του καθαρού ανθρώπου. Όχι αυτές που προστάτευαν το παιδικό παιχνίδι με το φύλλωμά τους. Που στο λυκόφως του δειλινού σμίγονταν με τη βεβαιότητα πως τα όνειρα μπορούν όντως ν’ ανθίσουν. Θυμάστε εκείνο το αρχέγονο συναίσθημα; Ούτε εκείνες οι σκιές που απέκρυβαν τις υποσυνείδητες συλλογικές ενοχές μας για τις ματσαράγκες αλλωνών. Δεν βρωμάμε όλοι, αλλά η μπόχα μάς έμεινε «αγκονί».

Τέλος πάντων.

Για τις άλλες σκιές λέω. Αυτές που βόλευαν το αλισβερίσι της εξουσίας με το φαγοπότι. Τις σκιές που έπνιγαν κάθε αντίδραση από τα γεννοφάσκια της επειδή… όλοι τρώγαμε. Τις σκιές με τις κουμπαριές και τα «ττόκκα» κάτω από το τραπέζι. Μην το κάνουμε θέμα, όλο και κάποιο ψίχουλο θα πέσει στο πάτωμα. Αυτές που μας έμειναν κληρονομιά και το μπόι τους μοιάζει μεγαλύτερο από το ανάστημά μας.

Αλήθεια, δεν διακρίνεις την αχνή αντανάκλασή σου στο ημίφως; Να βάζεις μέσο για να μπεις κυβέρνηση. Σιγά, όλοι το κάνουν. Να γλείφεις υπουργό για να βολέψεις το παιδί στον στρατό. Όλοι το κάνουν, λέω. Να πασάρεις φακελάκι στον γιατρό. Να είσαι ο γιατρός που πήρε το φακελάκι. Ίσως να είσαι ο αστυνομικός που κάνει τράμπα με ναρκέμπορους. Ή ο καρχαρίας φοροφυγάς, ο αγενής δημόσιος που έδεσε τον γάρο του, έτσι γιατί μπορεί. Ο αθλητικός παράγοντας με το μαυροσάκουλο, ο εκπαιδευτικός που αδιαφορεί για τον μαθητή στο τελευταίο θρανίο. Σκασίλα του.

Άλλο σκιά και άλλο ίσκιος.

Σκιές; Ίσως να είσαι ο πολιτικός που μας παραμυθιάζει νυχθημερόν για τα γιατροσόφια του. Αριστερός, κεντρώος, δεξιόστροφος. Που ίσως – ίσως λέω – να έχεις τσακίσει χοντρό ρευστό για να τραπεζώσεις τον υπνωτισμένο λαό για τα μάτια της Βουλής και έκτοτε να έχεις γύρει πίσω. Πναστός, αναγνωρίσιμος όμως, αργόσχολος, κρυμμένος πίσω από την αδιαφορία για πραγματικό έλεγχό σου. Που γράφει στ’ αχλάδια σου τα νομοσχέδια για να κάνεις point, να τραβήξεις τάχα αυτί. Κι άσε τους άλλους να περιμένουν. Ίσως να είσαι ο υπουργός που τα απογεύματα περνάς από το καφέ πριν πας σπίτι και γελάς υπερβολικά δυνατά, βρίζεις σαν νταλικιέρης για να φανείς κουλ. Ίσως να είσαι το κομματόσκυλο που πήδηξε την ουρά γιατί αυτοαξιολογείσαι ως… φέιμους και η πρωτοκαθεδρία – θεωρείς – είναι δικαίωμά σου.

Ξέρω ‘γω. Τι να πω. Απλά σκέφτομαι δυνατά.

Ποιες σκιές, ρωτάς; Εκείνες που μας φλόμωσαν στο κάλπικο, που μας έταξαν μέλλον κι εμείς χειροκροτούσαμε από τα θεωρεία. Οι συλλογικές σκιές που τρώνε σιγά-σιγά τα σωθικά μας, σαν αναισθητικό που δρα τόσο όσο για να μην συνειδητοποιείς πότε έφυγες ή πού ήσουνα.

Ξεκινήσαμε λάθος και χαθήκαμε στον δρόμο. Αυτό.

Δεν διακρίνουμε πια καμιά αχτίδα, δεν ξέρω αν νιώσαμε πραγματικά ποτέ την ελευθερία του φωτός ή αν ήμασταν πάντα υπό την επήρεια. Όσοι (νομίζουμε ότι) επιβιώσαμε από τις μάσκες και τα μασκαραλίκια, καταλήξαμε κουβάρι σ’ έναν καναπέ. Μόλις που διακρίνουμε το θρόισμα μέσα στη βαβούρα. Γύρω, κενά μπλα μπλα, επιδερμικές τοποθετήσεις, λέξεις απλά τοποθετημένες επιμελώς η μία δίπλα στην άλλη. Σαν τις δικές μου, ίσως. Όπως θες. Η αλήθεια, όμως, κρύβεται ανάμεσα σε γράμματα και σημεία στίξης. Κανένας κόπος. Καμία πρόθεση. Κανένα όραμα.

Συνεχίζουμε ακάθεκτοι το θέατρο σκιών ψάχνοντας ένα Διογένη. Για να κάνει την αρχή.

Δεν ξέρω. Ίσως υπερβάλλω.

Έτσι νιώθω.

Εκπνοή.

(Bonus – «Toxicity»)