Ο Amber Heard, είπε κάποτε . . . « Ο πολύ καλός μου φίλος πέθανε σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα όταν ήμουν 16 χρονών. Αυτό ήταν το πιό σκληρό συναισθηματικό χτύπημα που χρειάστηκε να υπομείνω. Ξαφνικά, συνειδητοποιείς ότι το αύριο μπορεί να μην έρθει. Τώρα ζώ με το μότο, «Σήμερα είναι ότι έχω».

Κάθε μέρα που περνά, ακούμε από τις ειδήσεις, για τα θανατηφόρα τροχαία δυστυχήματα που συμβαίνουν στον τόπο μας. Είναι σκληρός, πολλές φορές άδικος ο τρόπος που φεύγει σε δυστύχημα ένας συνάνθρωπος μας. Το λέω αυτό γιατί μπορεί να μην φταίνε κάποιες φορές τα θύματα.

Βέβαια, το αποτέλεσμα είναι που μετρά και όπως και να είναι ο πόνος είναι ο ίδιος. Το κενό δεν αναπληρώνεται σε καμία περίπτωση οποιοσδήποτε και αν είναι ο τρόπος που γίνεται ένα θανατηφόρο δυστύχημα.

Από πλευράς κρατικής υπηρεσίας, του τμήματος τροχαίας της αστυνομίας που έχει την ευθύνη, γίνονται κατά καιρούς ενημερώσεις για σωστή οδήγηση και παρότρυνση τήρησης των κανόνων οδικής ασφάλειας. Υπήρξε τα τελευταία χρόνια και μία καλή προσπάθεια βελτίωσης του οδικού δικτύου.

Έχουν τοποθετηθεί κάμερες παρακολούθησης σε πολλά σημεία στους δρόμους. Παρ’όλα αυτά τα θανατηφόρα δυστυχήματα δεν μειώνονται.

Είναι πραγματικά λυπηρό να ακούμε πόσο ρόλο παίζει ο ανθρώπινος παράγοντας.

Κάποιοι δεν τηρούν τους κανόνες ασφαλούς οδικής οδήγησης, κάποιοι οδηγούν ενώ έχουν κάνει χρήση ναρκωτικών ουσιών ή έχουν πάρει μεγάλες ποσότητες αλκοόλ. Όσα μέτρα και αν πάρει η αστυνομία, όσες καταγγελίες και αν γίνουν, ο ίδιος ο άνθρωπος είναι που πρέπει να βάλει το δικό του λιθαράκι να σταματήσει αυτό, ή να περιοριστεί στο ελάχιστο. Δεν είναι δυνατό, εμείς οι ίδιοι από λάθη δικά μας να οδηγούμε συνανθρώπους μας ή τους εαυτούς μας στο θάνατο.

Ας ευχηθούμε να επικρατήσει η λογική και κάθε φορά που κάποιος είναι έτοιμος να βγεί στο δρόμο να οδηγήσει να σκέφτεται πόσο σημαντικό είναι να επιστρέφει καλά και υγιής στο σπίτι του. Πρώτα – πρώτα για τον ίδιο του τον εαυτό και μετά για όλους όσους τον αγαπούν.