Σε παλαιότερο άρθρο της η συντακτική ομάδα της γαλλικής εφημερίδας «Le Monde» υπογράμμιζε την ανάγκη για διάσωση «…τοπικών κοινωνιών, τοπικών πολιτικών, παραδόσεων, διαφορετικοτήτων, τοπικών πολιτισμών και τοπικών πολιτιστικών ιδιαιτεροτήτων».
Εύστοχα ο καθηγητής Γιανναράς αναφέρει ότι «Στον εταιρισμό εθνών που λέγεται Ευρωπαϊκή Ένωση πρέπει να κομίζει κανείς ιδιοπροσωπία».
Να διατηρεί, τη δική του, πολιτιστική και πολιτισμική ταυτότητα και να μην λειτουργεί μεταπρατικά.
Όπως εύστοχα αναφέρει ο Ελύτης στα «Δημόσια και Ιδιωτικά» «… Κοντολογίς, να μπορούσαν και τη σημασία των λαών να τη μετράνε όχι από το πόσα κεφάλια διαθέτουνε γιαμακέλεμα, όπως συμβαίνει στις μέρες μας, αλλά απ’ το πόση ευγένεια παράγουν, ακόμη και κάτω από τις πιο δυσμενείς και βάναυσες συνθήκες, όπως ο δικός μας ο λαός στα χρόνια της Τουρκοκρατίας, όπου το παραμικρό κεντητό πουκάμισο, το πιο φτηνό βαρκάκι το πιο ταπεινό εκκλησάκι, το τέμπλο, το κιούπι, το χράμι όλα τους αποπνέανε μιαν αρχοντιά κατά τι ανώτερη των Λουδοβίκων».
Στις 26 Μαρτίου 2017, στο Πολιτιστικό Κέντρο Δήμου Στροβόλου διοργανώθηκε από τον Δήμο Λαπήθου εκδήλωση παρουσίασης της λαπηθιώτικης δαντέλας – πιπίλας η οποία έχει εγγραφεί στον Εθνικό Κατάλογο της Άυλης Πολιτιστικής Κληρονομιάς της Κύπρου στην UNESCO.
Συγκινητική υπήρξε η συμμετοχή στην εκδήλωση των λίγων εναπομενουσών κεντητριών της λαπηθιώτικης δαντέλας – πιπίλας. Αυτού του υπέροχου σε ομορφιά αλλά και τεχνική, είδους κεντητικής, αλλά και η αναφορά στη Μερόπη Σακίδου που τιμήθηκε με το χρυσό βραβείο της 8ης Διεθνούς Μπιενάλε χειροποίητης δαντέλας στο Sansepolcro της Ιταλίας.
Οι κόμποι με το βελόνι – πιπίλα έχουν τις ρίζες τους στο Βυζάντιο και τη Μικρασιατική γη. Μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή του 1922, η τέχνη του βελονόκομπου, όπως και άλλα είδη τέχνης, διαδόθηκαν μέσω του μεγάλου προσφυγικού κύματος, στον ελλαδικό και κυπριακό χώρο με τη μορφή της οικιακής χειροτεχνίας.
Το ΡΙΚ στήριξε και αυτή την προσπάθεια διατήρησης της ζώσας πολιτιστικής μας κληρονομιάς. Το ΡΙΚ που αποτελεί τον πιο πιστό καταγραφέα της λαϊκής μας παράδοσης και πολιτισμού με την πρώτη καταγραφή στο Αρχείο του να χρονολογείται το 1929. Επιτελώντας έτσι τον ρόλο του ως η Δημόσια Ραδιοτηλεόραση του τόπου.
Οι Λαπηθιώτες πρόσθεσαν ακόμη ένα λιθαράκι στη σημαντική προσπάθεια που θα πρέπει να καταβληθεί, ατομική και συλλογική, στο να ξαναβρούμε τη χαμένη μας αρχοντιά. Αρχοντιά, όχι με την έννοια του υλισμού, αλλά του κοσμοπολιτισμού και της ανθρώπινης ποιότητας, αυξάνοντας έτσι την κατά κεφαλήν μας καλλιέργεια. Ως αντίβαρο στην αξιακή κρίση των καιρών.
Αρχοντιά, που διατήρησαν οι πρόγονοί μας στην Κύπρο, ως σταυροδρόμι Πολιτισμών για αιώνες, αρχοντιά «…κατά τι ανώτερη των Λουδοβίκων»…
* Προέδρου Δ.Σ. ΡΙΚ.
