Τις δικές του θέσεις έχει αναλύσει σε δημοσιογραφική διάσκεψη ο Σύνδεσμος Ασφαλιστικών Εταιρειών και ανάμεσα σε άλλα έκανε λόγο για απόπειρες δαιμονοποίησης των ασφαλιστικών εταιρειών και της αντίθετης άποψης αλλά και πλήγμα στη δημοκρατία και την ελευθερία της άποψης. Στο μεταξύ, όποτε ανοίξω την τηλεόραση, βλέπω και άλλον εκπρόσωπο της άποψης αυτής να την αναλύει, πάντοτε διεξοδικά.
Φοβήθηκαν οι «Ιούδες»
«Ιούδες» λοιπόν υπήρχαν, μας είπαν οι ασφαλιστές, αλλά δεν φανερώθηκαν. Εννοώντας ότι δεν ήταν ένας, δεν ήταν δύο, μπορεί να ήταν και τρεις, ίσως οι πολιτικοί που ήθελαν να προωθήσουν τροπολογίες στο ΓεΣΥ, αλλά φοβήθηκαν, όπως είπαν. Φοβήθηκαν γιατί δεν είναι μαθημένοι να πέφτουν πάνω σε υπουργούς που να επιμένουν, μπορεί. Φοβήθηκαν γιατί δεν είναι μαθημένοι να εισπράττουν αντίδραση από τον κόσμο, ίσως. Φοβήθηκαν γιατί ήξεραν πως για πρώτη φορά τα συμφέροντα των λίγων δεν μπορούν να υπερισχύουν των συμφερόντων της πλειοψηφίας. Για αυτούς μάλλον τους λόγους ίσως υποψιαζόμαστε ότι φοβήθηκαν.
Μήπως είμαι εγώ κύριε;
Ποιοι ήταν λοιπόν οι «Ιούδες» πάλι, δεν ξέρουμε, γιατί δεν τους κατονόμασαν ο Σύνδεσμος Ασφαλιστικών Εταιρειών. Ξέρουμε όμως ποιοι δεν ήταν. Και δεν ήταν ο Γιώργος Περδίκης, δεν ήταν ο Γιώργος Λιλλήκας, δεν ήταν ο Άντρος Κυπριανού. Μας αρέσει πάντως ο Μαρίνος Συζόπουλος που, μέρα παρά μέρα, περηφανεύεται πως η ιδέα του ΓεΣΥ ήταν του Βάσου Λυσσαρίδη, από το 1968. Για να του πούμε μπράβο για την αμεσότητα, μας το λέει;
Πόσοι οι ασφαλισμένοι;
235 χιλιάδες συμπολίτες μας, που είναι σήμερα ασφαλισμένοι στις ιδιωτικές εταιρείες, θα μείνουν εκτεθειμένοι, λένε όσοι έχουν τις επιφυλάξεις τους για το ΓεΣΥ. Χωρίς βέβαια να μας λένε πόσοι από αυτούς είναι «μερικώς» ασφαλισμένοι… Γιατί, υπάρχει μια μεγάλη διαφορά, νομίζουμε.
Οι άδειοι πύργοι
Συνεχίζουμε ακάθεκτοι, με τους καθημερινούς μας πνιγμούς στις παραλίες. Ο ΚΟΤ μπορεί να αρχίσει να βγάζει και σχετικό καθημερινό δελτίο Τύπου. Που να λέει, π.χ. «σήμερα κολύμπησαν τόσοι. Τόσοι βγήκαν ζωντανοί τόσοι δεν φάνηκαν τυχεροί». Στις ευάλωτες ομάδες περιλαμβάνονται ως επί το πλείστον αλλοδαποί και τουρίστες, γεγονός ιδιαίτερα δυσάρεστο, ή άβολο. Πάντως τη διαφορά την κάνει προς το παρόν ο Δήμος Λεμεσού που αποφάσισε ότι στις δικές του παραλίες, οι ναυαγοσώστες θα εργάζονται όσο ο ήλιος λάμπει και όχι βάσει ωραρίου δημοσίας υπηρεσίας της δεκαετίας του ’70. Το καλό μας επίσης είναι ότι σε όλες σχεδόν τις παραλίες έχουμε έτοιμους πύργους για να εγκατασταθούν οι ναυαγοσώστες. Αν μας περισσέψουν και δυο τρία εκατομμύρια από τις εισπράξεις του τουρισμού, π.χ. από τα κρεβατάκια και τις ομπρέλες της θάλασσας, η επάνδρωση θα ήταν ευκολάκι. Αλλά, άλλες είναι οι προτεραιότητές μας, όπως βλέπουμε. Από το να σώζουμε ανθρώπινες ζωές ας πούμε…
Νεαροί οδηγοί και δυστυχήματα
Οι νέοι οδηγοί διατρέχουν 2 με 3 φορές μεγαλύτερο κίνδυνο να εμπλακούν σε θανατηφόρο ή άλλο δυστύχημα σε σχέση με τους πιο έμπειρους οδηγούς. Επίσης, οι έφηβοι και οι νεαροί άνδρες σε ευρωπαϊκό επίπεδο αντιπροσωπεύουν το 72% και 82% αντίστοιχα των θυμάτων σε τροχαία συμβάντα. Αυτό λέχθηκε σε ημερίδα για την οδική συμπεριφορά των εφήβων και των νέων που γίνεται αυτές τις μέρες στην Ελλάδα και τα στοιχεία της οποίας δημοσιεύτηκαν από το ΑΠΕ. Χθες στην Κύπρο πάλι, ένας νέος οδηγός συνελήφθηκε σε παραλιακό της Πάφου να οδηγεί με κλεμένο αυτοκίνητο (χωρίς την άδεια του ιδιοκτήτη και χωρίς ασφάλεια) αντί 50 χιλιόμετρα που ήταν το επιτρεπόμενο όριο, 120 χλμ! Αν το περιστατικό αυτό δεν ήταν καθημερινό, σε όλες τις πόλεις της Κύπρου, δεν θα είμαστε η Αστυνομία δηλαδή, το υπουργείο Δικαιοσύνης και ο νομοθέτης, συνυπεύθυνοι για αυτό το κατάντημα. Όμως επειδή αυτό το φαινόμενο ακριβώς είναι καθημερινό, είναι συνυπεύθυνοι οι πιο πάνω. Που δεν έχουν ήδη αυστηρότερους νόμους, που δεν εφαρμόζουν καν τους light που έχουμε. Γιατί όμως; Τους έχουμε παραπάνω τους νέους ανθρώπους μας;
