Η δημόσια Υγεία ως δημόσια γυναίκα.
Καθόλου δεν θα μας ένοιαζε ο καβγάς διαφόρων –Παμπορίδη, Σιζόπουλου, Χ. Γεωργιάδη, Α. Νεοφύτου, υπ. Υγείας κ.ά.– γύρω από το ΓεΣΥ, αν δεν αφορούσε το πιο φλέγον τμήμα του: Τη φιλοσοφία της λειτουργίας του υπέρ του πολίτη, και πιο συγκεκριμένα τα δημόσια νοσηλευτήρια και την αυτονόμησή τους. Δεν μας νοιάζει ποιος είναι πιο τσαμπουκάς ή ποιος θα πει την καλύτερη ατάκα τιτιβίζοντας στα κουτσομπολομίντια· τα πολλά λόγια δεν είναι πλούτος.
Μας ενδιαφέρει όμως και μας αφορά άμεσα αν το δημόσιο κομμάτι του Συστήματος οδηγείται σε διάλυση, ασχέτως αν οφείλεται σε ασχετοσύνη και κακοδιαχείριση – ακόμα χειρότερα, βεβαίως, αν είναι αποτέλεσμα δολιοφθοράς και υπονόμευσης. Αν φτάσουμε εκεί, το ποιος θα αναλάβει το «αλά ούνα, αλά ντούε…» έχει μεν τη σημασία του, όμως σήμερα είναι δευτερεύον· το κύριο είναι να σταματήσει το ροκάνισμα και να γίνουν όλα όσα έπρεπε και δεν έχουν γίνει. Φυσικά χρειάζεται διάγνωση: Πόσο βαριά ασθενεί και ποια είναι η θεραπεία;
Καταρχήν, το να «παίζουν» με το ΓεΣΥ και γιατροί εκτός Συστήματος είναι βλακώδες και εκτός συζήτησης· δεν θα ήταν Σύστημα Υγείας αλλά τουρλουμπούκι. Όποιος θέλει να δουλέψει με το Σύστημα, να μπει στο Σύστημα. Όμως το πιο σοβαρό στήριγμα και θεμέλιό του είναι η ευρωστία των δημόσιων νοσηλευτηρίων, τα οποία δεν έχουν αυτονομηθεί διοικητικά και οικονομικά όπως προβλέπει η σχετική νομοθεσία. Όποιοι και αν είναι οι λόγοι, οι ενδεχόμενες δυσκολίες και εμπόδια, επίσης δεν μας αφορά: Είναι υποχρέωση της κυβέρνησης να υλοποιήσει τον νόμο – ας το κάνει επιτέλους. Αν αδυνατεί, να εξηγήσει τους λόγους και να παραιτηθεί. Νομίζω πάντως, κρίνοντας απλώς από όσα βλέπω, όπως και όλος ο κόσμος, πως πολλαπλά συμφέροντα έχουν δάκτυλο –χέρι ολόκληρο και πόδι μαζί– στην κυβέρνηση, στη Βουλή και στα κόμματα, πιέζοντας για να γίνει το δικό τους. Είναι πολλά τα λεφτά και, όπως έχουμε εμπεδώσει πλέον, αυτή η κυβέρνηση έχει μικρές αντιστάσεις (όχι πως οι άλλοι πάνε πίσω).
Βλέπουμε κάθε μέρα γιατρούς του δημοσίου να εγκαταλείπουν το «πλοίο» για να ιδιωτεύσουν, επειδή νιώθουν σαν την πόντια πόρνη του γνωστού (ρατσιστικού, σόρι) ανέκδοτου. Γιατί να μη σκεφτεί κανείς πως ήταν ιδιοτελή τα οικονομικά κίνητρα που πρόσφεραν απλόχερα στους ιδιώτες για να τους δελεάσουν; Θέλει πολλή φαντασία για να προβλέψεις την κατάληξη; Δεν θα έπρεπε, τελείως αντίθετα από ό,τι έγινε, να θωρακίσουν πρώτα απ’ όλα και να οργανώσουν τα δημόσια νοσηλευτήρια, ώστε να γίνουν η ναυαρχίδα της Υγείας του τόπου; Βεβαίως, ήρθε και η πανδημία ως αρωγός όσων επιβουλεύονται τον δημόσιο χαρακτήρα της Υγείας, αποκάλυψε τη γύμνια και επέτεινε την πορεία προς την κατάρρευση. Ωστόσο, όλοι γνωρίζουμε καλά τα διαχρονικά προβλήματα των νοσοκομείων μας, για τα οποία δεν φαίνεται να έγιναν πολλά. Από την άλλη, η κυβέρνηση χρησιμοποιεί τους επιστήμονες αλά καρτ, όποτε τη συμφέρει.
Έχουμε συνεχώς καταγγελίες για ελλείψεις, για ανάρμοστη συμπεριφορά, για τις Πρώτες Βοήθειες που απλώς δεν λειτουργούν –αυτές πρώτες χρειάζονται… βοήθεια–, για το Μακάρειο, το οποίο ως νοσοκομείο παίδων δεν έχει Τμήμα Επειγόντων Περιστατικών, – «διαπιστώνεται», «συζητείται» και «αποφασίζεται», αλλά ποτέ δεν… Η κυβέρνηση έχει ευθύνες, όπως και όλες οι προηγούμενες· τι στο καλό περιμένουν, τον Άι Βασίλη; Και τι γίνεται με τους οίκους ευγηρίας, οι οποίοι, πλην κάποιων ιδιωτικών πανάκριβων εξαιρέσεων, θα έπρεπε μάλλον να λέγονται «κακογηρίας»; Οι κυβερνώντες νομίζουν ότι όλοι οι ηλικιωμένοι είναι σαν κι αυτούς, με τις πολλαπλές χοντρές συντάξεις; Άσε που, άμα τύχει, δεν διστάζουν να χρησιμοποιήσουν γνωστά μέλαθρα και άλλες ημιαυτόνομες δομές για δικούς τους σκοπούς είτε για να εξυπηρετήσουν ημετέρους, χωρίς να βάλουν το χέρι στην τσέπη.
Τι θα γίνει λοιπόν; Θα τους επιτρέψουμε να διαλύσουν το πρώτο πράγμα που σχεδιάστηκε προς όφελός μας; Η δημόσια Υγεία δεν μπορεί να είναι κερδοσκοπική επιχείρηση. Μπορούν, εννοείται, να ζουν πολλοί από αυτήν, όχι όμως εις βάρος μας, όχι εις βάρος του συνόλου. Όσοι θέλουν να πλουτίσουν από αυτήν, ας ψάξουν αλλού.
chrarv@phileleftheros.com
Ελεύθερα, 14.11.2021.
