Με την ευκαιρία της εξαγγελίας μέτρων για αντιμετώπιση της υπογεννητικότητας και τη συζήτηση του προβλήματος, στη Βουλή, θέλω να αναφέρω τα ακόλουθα.

Η υπογεννητικότητα αποτελεί μείζον πρόβλημα εθνικής σημασίας, με πολύ επικίνδυνες προεκτάσεις, και ως τέτοιο πρέπει να αντιμετωπιστεί. Δυστυχώς η επίλυση ενός τόσο σοβαρού θέματος, αντιμετωπίστηκε από τις εκάστοτε Κυβερνήσεις, με ολιγωρία μέχρι και αδιαφορία. Οι αριθμοί είναι αμείλικτοι, ο ρυθμός των γεννήσεων διολισθαίνει επικίνδυνα. Σήμερα στη Κύπρο, για κάθε ζευγάρι αναλογούν μόλις 1,3 παιδιά, ενώ οι τοκετοί που χρειάζονται για να γίνεται αναπλήρωση του πληθυσμού είναι 2,2 παιδιά ανά ζευγάρι.

Είναι προφανές ότι εάν δεν ληφθούν άμεσα δραστικά μέτρα, λαμβάνοντας υπόψιν και τις αυξήσεις των γεννήσεων από τους αλλοδαπούς, ο Κυπριακός Ελληνισμός θα καταλήξει μειοψηφία στην ίδια του την πατρίδα, με τραγικές, διά την επιβίωσή του συνέπειες.

Το Σχέδιο Κοινωνικών Ασφαλίσεων τα τελευταία χρόνια υφίσταται έντονες πιέσεις αφ’ ενός λόγω της ολοένα αυξανόμενης υπογεννητικότητας, και αφ’ ετέρου λόγω του συνεχώς αυξανόμενου, προσδόκιμου επιβίωσης.

Το θλιβερό αποτέλεσμα είναι η μετατροπή μας σε κοινωνία γερόντων, με αλυσιδωτές, οικονομικές, κοινωνικές αλλά και εθνικές συνέπειες.

Η πολυετής ενασχόληση μου με το πρόβλημα, λόγω επαγγέλματος, αλλά και ως Πρόεδρος του Ιατρικού Συλλόγου, καθώς και η μελέτη και έρευνα που έγινε επί του θέματος, στο υπουργείο Εργασίας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων το 2007, με οδηγούν στα εξής συμπεράσματα: Οι δοκιμασμένες, αποτυχημένες συνταγές του παρελθόντος, είναι ημίμετρα, μη ικανά να ανατρέψουν τα δεδομένα. Οι αρμόδιοι οφείλουν να εγκύψουν στο πρόβλημα, σχεδιάζοντας μια μακρόπνοη, ριζοσπαστική και συγκροτημένη στρατηγική, με όραμα και προοπτική, προς τρεις κατευθύνσεις:

1) Επιλεγμένη και εξειδικευμένη στήριξη της οικογένειας, με κατάλληλες υποδομές, και προώθηση πολιτικής για συμφιλίωση της οικογένειας με την εργατική ζωή.

2) Βασικός όμως στόχος, για ριζική και αποτελεσματική αντιμετώπιση του προβλήματος, είναι η κρατική αρωγή με δελεαστικά κίνητρα, που θα οδηγήσει τα ζευγάρια στην απόκτηση δεύτερου, και κυρίως τρίτου παιδιού. Το μεγάλο στοίχημα είναι το τρίτο παιδί, για να υπερκαλυφθούν οι 2,2 γεννήσεις ανά ζευγάρι, ποσοστό που απαιτείται για αναπλήρωση του πληθυσμού. Από τις έρευνες και μελέτες που διενεργήσαμε σε νεαρά ζευγάρια, διεφάνει ότι ένα τέτοιο κίνητρο, είναι κρατική χορηγία ενός δελεαστικού, εφάπαξ ποσού, της τάξεως των 20.000 έως 30.000 ευρώ. Η κρατική χορηγία για το πρώτο παιδί ουδόλως εξυπηρετεί στην αντιμετώπιση της υπογεννητικότητας. Εφόσον οι γεννήσεις είναι 1,3, είναι προφανές ότι δεν υπάρχει πρόβλημα στην απόκτηση του πρώτου παιδιού.

3) Αποτελεσματική αντιμετώπιση του σοβαρού και επικίνδυνου πλέον προβλήματος, των παράνομων μεταναστών, οι οποίοι αφενός προκαλούν αριθμητική εκτροπή του πληθυσμού, και αφετέρου, τεράστια οικονομική επιβάρυνση στο Κράτος. Πάντοτε βέβαια μέσα στα πλαίσια του σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Είναι λυπηρή και συνάμα τρομακτική η διαπίστωση, ότι οι γεννήσεις που ήταν λίγο κάτω από δύο ανά ζευγάρι κατρακύλησαν τα τελευταία 15 χρόνια στις 1,3. Αυτό καταδεικνύει ότι το πρόβλημα δεν είναι περιστασιακό ούτε παροδικό αλλά διαχρονικό. Ενδεικτικά αναφέρω ότι σε πανευρωπαϊκή έρευνα του Ινστιτούτου Δημογραφίας της Βιέννης, αναφορικά με την τεκνοποίηση στην Ευρώπη η Κύπρος έδειξε το υψηλότερο ποσοστό επιθυμίας τεκνοποίησης, μεταξύ 2,9 και 3,1 παιδιών ανά ζευγάρι, με αποτρεπτικό παράγοντα το οικονομικό.

Πολύ φοβούμαι ότι εάν δεν ληφθούν άμεσα τα κατάλληλα μέτρα, θα έρθει η μέρα που θα θρηνήσουμε σε καμένη γη. Από δική μας ευθύνη.

*Μαιευτήρας Γυναικολόγος, πρώην Πρόεδρος Π.Ι.Σ, πρώην υπουργός Εργασίας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων.