Ό,τι κι αν πεις, να ακούγεται ο Εθνικός Ύμνος της χώρας σου σε όλον τον κόσμο, σε κάνει να φουσκώνεις από περηφάνια. Να βλέπεις τη σημαία της μικρής και ταλαίπωρης πατρίδας σου να κυματίζει ψηλά, πρώτη ανάμεσα σε τόσες άλλες, ανατριχιάζεις από συγκίνηση και χαρά.
Αυτά νιώσαμε παρακολουθώντας τη νέα, σπουδαία επιτυχία της Καρολίνας Πελενδρίτου. Φουσκώσαμε από περηφάνια επειδή για άλλη μία φορά τα κατάφερε. Και ξέρετε; Δεν είναι μόνο το χρυσό, δεν είναι μόνο η τεράστια επιτυχία, δεν είναι μόνο η μεθυστική πρωτιά. Είναι εκείνο το δάκρυ. Το κλάμα της Καρολίνας και του κάθε αθλητή, που ξεσπά είτε σε μία επιτυχία, είτε σε μία αποτυχία αφού ο δρόμος δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα. Είναι εκείνο το δάκρυ, που έρχεται να επισφραγίσει τους κόπους, τις αγωνίες, τους αγώνες χρόνων και χρόνων, τους τραυματισμούς, τις δυσκολίες, την αμφισβήτηση, τις θυσίες…
Είναι εκείνο το δάκρυ που κυλά πια γιατί ξέρει τι πέρασε και τα κατάφερε. Γιατί ανταγωνίστηκε τον ίδιο του τον εαυτό πρωτίστως, και βγήκε νικητής. Είναι εκείνο το δάκρυ που μας γέμισε με περηφάνια, που μας έκανε να χαρούμε. Κυρίως, να αναλογιστούμε τι περνάνε αυτοί οι άνθρωποι που επιλέγουν να ασχοληθούν με τον Αθλητισμό και να αφιερώσουν τη ζωή τους σε αυτόν.
Το σημαντικότερο δε, να προβληματιστούμε για το βαθμό στήριξης που οι αθλητές μας λαμβάνουν από την Πολιτεία. Αυτήν την Πολιτεία, που τις πλείστες φορές εμφανίζεται κυρίως στις χαρές, στις επιτυχίες και στα συγχαρίκια.
Αλήθεια, πόσες φορές έχουμε πληροφορηθεί για αθλητές και ανερχόμενα ταλέντα του Αθλητισμού, που προπονούνται οπουδήποτε αλλού εκτός από ειδικούς, οργανωμένους, επαγγελματικούς χώρους; Πόσες φορές ακούσαμε για κακές ή ανύπαρκτες αθλητικές υποδομές; Πόσες φορές για οικονομική και όχι μόνο αδυναμία να συνεχίσουν την προσπάθεια καθώς δεν υπάρχει εμπράκτως στήριξη; Πόσες φορές ακούσαμε για παιδιά, που δεν μπορούν να ακολουθήσουν το όνειρό τους σε κάποιο άθλημα γιατί οι “προτεραιότητες” αυτής της κουλτούρας μας είναι άλλες και διαφορετικές;
Αναλογιζόμενοι, λοιπόν, όλα αυτά μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε τη σπουδαιότητα, όχι μόνο ενός χρυσού, αργυρού και χάλκινου μεταλλίου, αλλά κυρίως τη σπουδαιότητα που κρύβεται πίσω από κάθε δάκρυ ενός αθλητή, ενός ανθρώπου που κοπίασε, που προσπάθησε, που αγωνίστηκε.
Μα πάνω απ’ όλα, ας συνειδητοποιήσουμε γιατί όλοι μαζί έχουμε χρέος να απαιτούμε από την Πολιτεία να στηρίζει εμπράκτως τον Αθλητισμό και τα παιδιά του. Να τους στηρίζει πολύ πριν σπεύσει να φωτογραφηθεί μαζί τους δίνοντας τα συγχαρητήρια. Να τους στηρίζει για να έχουμε κι άλλες ευκαιρίες να δούμε τη σημαία μας ψηλά και να βουρκώσουμε με την ανάκρουση του Εθνικού Ύμνο.
Εμείς είμαστε περήφανοι. Όχι μόνο για τη διάκριση της Καρολίνας αλλά και για κάθε αθλητή μας. Είτε ανέβηκε στο βάθρο είτε όχι.
e.sizopoulou@phileleftheros.com
