Εκλογομέρα σήμερα και πρέπει να προσέχουμε τι γράφουμε γιατί υπάρχει προληπτική λογοκρισία.
Εμείς οι… opinion leaders (της κακιάς ώρας) είμαστε υποχρεωμένοι ν’ αφήσουμε τους ψηφοφόρους ανεπηρέαστους. Για να προσέλθουν με την ησυχία τους και με καθαρό μυαλό στα εκλογικά κέντρα, μετά απ’ όλο αυτό το ανελέητο επικοινωνιακό σφυροκόπημα, ώστε να βιώσουν με όλο τους το είναι την ηδυπαθή εμπειρία της κάλπης. Βίτσια είναι αυτά. Προσοχή, γιατί κάθε λέξη, κάθε νύξη μπορεί να θεωρηθεί προεκλογικό μπούλινγκ ή αβάντα και ν’ αλλάξουν τα κόζια την υστάτη υπέρ του τάδε ή του δείνα υποψηφίου. Πάντως, αν εσείς, τα εκατομμύρια των ψηφοφόρων που επηρεάζονται από αυτή στη στήλη, αναμένετε τη δική μου καθοδήγηση για ν’ αποφασίσετε ποιους θα σταυρώσετε, ατυχήσατε.
Μιας και μπήκατε στο «μαγαζί», όμως, μη φύγετε με άδεια χέρια. Μπορείτε να πάρετε μαζί σας μια σκέψη και μια υπενθύμιση ότι η ψήφος δεν έχει το βάρος που νομίζετε. Δεν είναι τούβλο, ξέρετε, ένα κομμάτι χαρτί είναι και μάλιστα μικρό και πανάλαφρο. Σύντομα που θα γίνουν όλα ηλεκτρονικά, δεν θα υπάρχει ούτε κι αυτό. Αέρας κοπανιστός. Το ζήτημα, όπως σοφά έλεγε κι ο Χένρι Ντέιβιντ Θορώ, είναι να ρίξετε ολόκληρη την ψήφο κι όχι μόνο ένα κομμάτι χαρτί. Η δημοκρατία χρειάζεται ολόκληρη την επιρροή μας, τη στάση μας, την καθημερινή μας επαγρύπνηση. Δεν είναι ένα μονοήμερο διάλειμμα κάθε πέντε ή κάθε δύο χρόνια για να βγάλουμε την υποχρέωση και να επανέλθουμε στα ειωθότα. Η δημοκρατία μάς χρειάζεται 24/7, ψυχή τε και σώματι.
Το ζήτημα είναι πόσο μάς χρειάζεται αυτή η ιδιότυπη δημοκρατία, η δική μας, η «ελαττωματική» κατά τους δείκτες και του Economist Intelligence Unit. Το ζήτημα κυρίως είναι να έχουμε συναίσθηση τι και γιατί ψηφίζουμε και πόσο ζυγίζει τελικά η ψήφος μας σ’ ένα πολιτειακό σύστημα εκ των πραγμάτων κολοβό και κουσουριάρικο. Είναι τα κατάλοιπα ενός εξαμβλωματικού συντάγματος, καταδικασμένου να μην εφαρμοστεί ποτέ, που λειτούργησε μόνο εν μέρει και στη βάση του δικαίου της ανάγκης. Μέχρι που του έδωσε και το τελειωτικό χτύπημα το πραξικόπημα και το ιμπεριαλιστικό κατσίκωμα της Τουρκίας.
Έτσι, στην ακρωτηριασμένη Κυπριακή Δημοκρατία, άλλο πράγμα είναι η Κυβέρνηση κι άλλο η Βουλή. Κάθε πέντε χρόνια εκλέγουμε έναν Πρόεδρο και του δίνουμε εν λευκώ τα κλειδιά του Κράτους να διορίζει ως επί το πλείστον μη αιρετούς Υπουργούς και συνεργάτες να μας κυβερνούν, ενώ στο ενδιάμεσο η 80μελής – πλέον- Βουλή γεμίζει τις 56 θέσεις Ελληνοκυπρίων αιρετών, με κραυγαλέα εύνοια της κομματοκρατίας κι όχι με οριζόντια ψηφοφορία. Αυτοί εκπροσωπούν τους πολίτες, λέει, για να πηγαινοφέρνουν προτάσεις νόμου πάνω σε θέματα που, πράγματι, μάς αφορούν άμεσα. Τα πρόσωπα, το ήθος και οι ικανότητές τους, προφανώς μετράνε. Όμως πόσο ελεύθερα είναι τα χέρια τους για να μας εκπροσωπήσουν ουσιαστικά; Στην Κύπρο, αν οι βουλευτικές εκλογές άλλαζαν πράγματι κάτι, θα ήταν αντισυνταγματικές.
Ας μην αναλύσουμε άλλο το πολιτικό σύστημα. Αυτό που οι πολίτες έχουν ανάγκη να πειστούν είναι ότι η ψήφος τους πιάνει τόπο και επηρεάζει την ποιότητα ζωής τους. Για να μην προσέρχονται στην κάλπη με βαριά καρδιά ή να μην προσέρχονται καθόλου. Καθώς σήμερα θα ετοιμάζεστε να πάτε να ψηφίσετε, αλλά ακόμη κι αν σκοπεύετε να γυρίσετε την πλάτη στην εκλογική διαδικασία, κοντοσταθείτε στον καθρέφτη. Δεν είναι μόνο για να στρώνουμε το μαλλί και για να φτύνουμε το είδωλο μη μας βασκάνουν. Καθώς θα κοιτάζετε αναλογιστείτε μήπως κατά βάθος το κράτος, η Βουλή, ολόκληρο το κυπριακό μικροσύμπαν, είναι ο δικός μας αντικατοπτρισμός. Κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν.
Η κληρονομική κομματοκρατία, το πραγματικό πολίτευμα της χώρας, στηρίζεται στις πλάτες σου, ψηφοφόρε. Είναι σαρξ εκ της σαρκός σου. Εσύ, βέβαια, μπορείς να πέφτεις από τα σύννεφα και να κατακεραυνώνεις από τον καναπέ ή το ανάκλιντρό σου. Μπορείς επίσης, ακόμη πιο διαδραστικά, να λιθοβολείς ή να σπάζεις πλάκα από την προσβάσιμη αρένα των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Επειδή έμεινες στην «απ’ έξω». Εντούτοις, σ’ έναν τόπο όπου όλοι λίγο- πολύ γνωριζόμαστε μεταξύ μας, δεν υπάρχει καμιά δικαιολογία. Το να μη βλέπεις ότι η διαφθορά, η μετριοκρατία, ο νεποτισμός έχουν πλέον σχεδόν θεσμοποιηθεί, αποτελεί εθελοτυφλία. Μιλάμε όλοι για ένα αόριστο «σύστημα» κι ένα «κατεστημένο» που λυμαίνεται τα όνειρα και τον μόχθο μας, μα κατά βάθος αυτό που μάς ενοχλεί είναι που δεν καταφέραμε να γίνουμε κι εμείς μέρος του.
Το έχω ξαναγράψει. Δεν είμαστε ούτε αρνιά, ούτε χρυσόψαρα. Είμαστε εν δυνάμει πελάτες. Γι’ αυτό και ο φαυλοκυκλικός τρόπος με τον οποίο είναι δομημένο το μικροσύμπαν μας είναι το τελευταίο πράγμα που κινδυνεύει να κλονιστεί. Οι τοξικές νοοτροπίες στην κοινωνική και πολιτική ζωή, στην καθημερινότητά μας, έχουν παγιωθεί με συνταγματική βούλα. Αφενός, λοιπόν, για ν’ αλλάξει καθοριστικά κάτι το ζητούμενο είναι μια βαθιά συνταγματική αλλαγή, κάτι που ο βράχος του Σίσυφου που λέγεται Κυπριακό Πρόβλημα δεν επιτρέπει. Αφετέρου, εκτός από το χαρτάκι που θα ρίξουμε σήμερα στο κουτί, πρέπει ν’ αρχίσουμε να «ψηφίζουμε» κι από αύριο και κάθε μέρα.
Φιλελεύθερα, 21.5.2021
