Στα Δημοκρατικά πολιτεύματα, η «λαϊκή κυριαρχία» ορίζεται ως «η λαϊκή βούληση με βάση την ισότητα των πολιτών» και στην πράξη εφαρμόζεται ως «η λαϊκή εντολή με βάση την αρχή της πλειοψηφίας».

Στα φασιστικά καθεστώτα, τα οποία εμπεριέχουν «εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας» όπως ήταν αυτό του Απαρτχάιντ, ο λαός διαχωρίζεται ανάλογα με τη φυλή, το χρώμα δέρματος, την εθνική καταγωγή, τη θρησκεία ή/και άλλα. Ο διαχωρισμός ακολουθείται και από την «απόδοση ξεχωριστών πολιτικών δικαιωμάτων» και εφ’ όσων η «μειοψηφική ελίτ» σκοπεύει να επιβληθεί πολιτικά εις βάρος της πλειοψηφίας, εφαρμόζεται και η αντιδημοκρατική πρόνοια της «πολιτικής ισότητας» (separate but equal, Σύμβαση ΟΗΕ, 1976). Η εφαρμογή τέτοιων φασιστικών καθεστώτων, προϋποθέτει συνήθως και εδαφικό διαχωρισμό.

Το σχέδιο ανάκτησης της εξουσίας στην Κύπρο, που συμφωνήθηκε μεταξύ των Βρετανών και Τούρκων το 1956, προνοεί τα ακόλουθα τρία στάδια:

Το διαχωρισμό του λαού σε δύο κοινότητες ανάλογα με την Εθνική καταγωγή (σε Έλληνες και Τούρκους). Το στάδιο εκπληρώθηκε μέσα από το δοτό Σύνταγμα (1960).

Τον εδαφικό διαχωρισμό. Το στάδιο αυτό επιτεύχθηκε μερικώς με την Τουρκανταρσία και τον εγκλεισμό σε θύλακες (1964) και ολοκληρώθηκε με την εισβολή/ κατοχή εδάφους/ βίαιη ανταλλαγή πληθυσμών (1974).

Το τελικό στάδιο προβλέπει την εγκαθίδρυση ενός πολιτεύματος με «πολιτική ισότητα» (Συν- Ομοσπονδιακού χαρακτήρα, π.χ. ΔΔΟ).

Πηγαίνοντας πίσω στο 1960, προκειμένου να γίνει Νόμος ο ρατσιστικός «Δικοινοτισμός» στην Κύπρο, το «Άρθρο 2» (παράγραφοι 1 και 2) του Συντάγματος (1960) περιγράφει ενδεικτικά, ποιοι ανήκουν σε κάθε μια από τις δύο κοινότητες. Πέραν των κριτηρίων που περιγράφονται για τους Έλληνες και Τούρκους (καταγωγή, γλώσσα, παραδόσεις, θρησκεία), υπάρχει και πρόνοια για τους «πολίται της Δημοκρατίας μη περιλαμβανόμενοι εις τας διατάξεις των παραγράφων αυτών» (παράγραφος 3) και οι οποίοι πολίτες, έχουν την υποχρέωση (!) να επιλέξουν ανάμεσα στις δύο κοινότητες.

Ακολουθώντας αυτήν τη Συνταγματική υποχρέωση, τα μέλη της Εθνικής μειονότητας των Αρμένιων, εντάχθηκαν στην «Ελληνική κοινότητα»! Αυτή ήταν ίσως η μοναδική περίπτωση παγκοσμίως, όπου μέλη μιας Εθνικής κοινότητας υποχρεώθηκαν να δηλώσουν ότι ανήκουν σε κάποια άλλη Εθνική κοινότητα. Με λίγα λόγια οι Αρμένιοι-Κύπριοι υποχρεωτικά έγιναν Έλληνες-Κύπριοι.

Παρένθεση: Η «ιθαγένεια ή υπηκοότητα» περιέχει πολιτική-νομική έννοια: εκφράζει τη σχέση κράτους – πολίτη. Αντίθετα, η έννοια της «εθνικότητας» είναι ηθική-πολιτισμική: εκφράζει τη σχέση του ανθρώπου με τον πολιτισμό απ’ όπου προέρχεται η οικογένειά του. Προφανώς, το Σύνταγμα της Κύπρου, προσφέρει τη δυνατότητα στον κάθε πολίτη της, να αλλάζει «τον πολιτισμό απ’ όπου προέρχεται η οικογένειά του»! Σε ανάλογη περίπτωση δηλαδή, αν η Γαλλία είχε φασιστικό καθεστώς και διαχώριζε το λαό σε κοινότητες με ξεχωριστά πολιτικά δικαιώματα, ένας Γάλλος υπήκοος με καταγωγή από την Αλγερία, θα έπρεπε να δηλώσει ότι ανήκει στην κοινότητα των Γάλλων από την Τυνησία, αν το Σύνταγμα δεν προνοούσε «Αλγερινή κοινότητα»! Τρελά πράγματα.

Για του λόγου το αληθές, στην παράγραφο 4 του ιδίου άρθρου, υπάρχει η πρόνοια για όποιον «αποκτά την υπηκοότητα της Δημοκρατίας εις χρόνο μεταγενέστερο…». Ο κάθε νέος υπήκοος της Δημοκρατίας, ανεξάρτητα καταγωγής, γλώσσας, παραδόσεων ή θρησκείας, θα έπρεπε υποχρεωτικά να επιλέξει αν θα ανήκει στην «Ελληνική ή την Τουρκική κοινότητα». Με λίγα λόγια, ένας Ρώσος ή ένας Αιγύπτιος ή ένας Σουηδός που αποκτά την «Κυπριακή υπηκοότητα» θα έπρεπε «εντός προθεσμίας τριών μηνών» να μεταλλαχθεί και Εθνικά (!), είτε σε Έλληνα, είτε σε Τούρκο της Κύπρου. Απαγορεύονταν να πολιτογραφηθεί απλά ως «Κύπριος», αφού έτσι θα κινδύνευε με κατάρρευση ο ρατσιστικός πυλώνας του Συντάγματος, ο «Δικοινοτισμός».

Αν τώρα, οι ευχές του ΔΗΣΥ και του ΑΚΕΛ πραγματοποιηθούν και συμφωνηθεί μια λύση που θα επαναφέρει το «Δικοινοτισμό» ως βασική αρχή, οι πρόνοιες αυτές του Συντάγματος θα αποκτήσουν και πάλι τη δέουσα βαρύτητα. Κατά συνέπεια, «πας όστις αποκτά την υπηκοότητα» θα πρέπει «να επιλέξει ατομικώς την Ελληνικήν ή την Τουρκικήν κοινότητα». Η «Κυπριακή ιθαγένεια» δεν θα είναι αρκετή. Δεν θα μπορεί να λειτουργήσει το Κράτος. Οι πολιτογραφηθέντες Σύριοι, Πακιστανοί κ.α., θα πρέπει να δηλώσουν «που ανήκουσιν»! «Εις την Ελληνικήν ή στην Τουρκική κοινότητα»;

Προφανώς εκεί στο ΑΚΕΛ, θεωρούν «προσωρινή» την κατάργηση των διακρίσεων λόγω του Ευρωπαϊκού κεκτημένου. Ίσως η εκλογή Νιαζί μέσα από ενιαίες εκλογές και ψηφοδέλτια, να αποτελεί για αυτούς, μια «κακή παρένθεση» Δημοκρατικής έκφρασης. Ο στόχος τους πάντως παραμένει η ΔΔΟ, η οποία θα επαναφέρει τον ρατσιστικό «Δικοινοτισμό» ως πυλώνα του πολιτεύματος.

Παρεμπιπτόντως, η κατάργηση των διακρίσεων αποτελεί τον πυρήνα της Αριστερής ιδεολογίας. Αποτελεί το λάβαρο των Δημοκρατικών δυνάμεων.