Σου λέει, αφού δεν με δοξάζει κανείς, ας δοξάσω εγώ τον εαυτό μου. Ο Πρόεδρος έδωσε στο Σίγμα ένα απίστευτο ρεσιτάλ, όπου κυριάρχησε το πολιτικό θράσος και η έλλειψη επαφής με την πραγματικότητα.
Δύο εκδοχές υπάρχουν: Ή ο άνθρωπος δεν έχει αντιληφθεί το μέγεθος του θυμού που κοχλάζει εκεί έξω ή επενδύει στην κολοβή μας μνήμη, ελπίζοντας ότι το σκάνδαλο των διαβατηρίων θα ξεφουσκώσει, όπως τόσα άλλα στο παρελθόν.
Για το πρώτο, οι πολλοί σύμβουλοι που υπηρετούν στο Προεδρικό θα προσέφεραν μεγάλη υπηρεσία στον τόπο εάν προσγείωναν τον πολιτικό τους προϊστάμενο στη σκληρή πραγματικότητα. Ο κόσμος έχει αηδιάσει. Όχι γενικώς και αορίστως, αλλά μ’ όλους αυτούς τους απίθανους τύπους που οδήγησαν τη χώρα στο τελευταίο σκαλοπάτι της ανυποληψίας.
Ο «άμωμος και αμόλυντος» καλά κάνει να ανατρέξει σε παλαιότερες αντιδράσεις της Κυβέρνησής του, όταν εκπονούσε ευφάνταστα σενάρια για τουρκόφιλα κανάλια και διεθνείς συνωμοσίες. Ή να θυμηθεί την οδηγία προς τους υπουργούς του να δηλώνουν κάθε δώρο που δέχονται, αν η αξία του υπερβαίνει τα 150 ευρώ, όταν ο ίδιος αναίρεσε τον εαυτό του αποδεχόμενος να τον «πετάξει» ο Σαουδάραβας φίλος του στις Σεϋχέλλες. Κι όταν τα κάνει αυτά, ας κόψει κάτι από το αυτολιβάνισμα για να σκεφτεί ότι το ντροπιαστικό δεν είναι η επί παραβάσει διαδικασία της ΕΕ αλλά ότι οι κατηγορίες για το εμπόριο διαβατηρίων αγγίζουν τον ίδιο, το πρώην γραφείο του και μέλη της Κυβέρνησής του. Με τέτοιο βεβαρημένο ιστορικό, αναρωτιέμαι πόσο θράσος χρειάζεται όχι μόνο να εξυμνείς τον εαυτό σου αλλά να θυμώνεις κιόλας από πάνω.
Πολύ οργισμένος μας προέκυψε στη συνέντευξη ο Πρόεδρος. Έδεσε τα φρύδια του και μας κατσάδιασε γιατί τολμήσαμε να πιάσουμε στο στόμα μας τον γαμπρό του, ένα «καταξιωμένο παιδί» που έχει ανεγείρει «μόνο μια πολυώροφη οικοδομή» εννοώντας βεβαίως (μόνο) έναν πύργο. Αναρωτιέμαι, αλήθεια, όταν κάθεται ο Πρόεδρος με όλους τους παρατρεχάμενους αυτό φαντάζονται; Ότι δεν έχουμε καλύτερη δουλειά να κάνουμε από το να μεμψιμοιρούμε για το χλιδάτο οικογενειακό και φιλικό περιβάλλον του Προεδρικού; Κάποιος από τους πολλούς συμβούλους ας μπει στον κόπο να ενημερώσει τον Νίκο Αναστασιάδη και για κάτι ακόμα: δεκάρα δεν δίνει ο κόσμος για τα «καταξιωμένα παιδιά» της κοινωνικής και επιχειρηματικής ελίτ. Το νεόπλουτο lifestyle τους είναι απλώς καταγέλαστο. Ο μοναδικός λόγος που ασχολούμαστε είναι γιατί αυτή η κάστα ανθρώπων έκανε εμπόριο πατρίδας διασύροντας ένα λαό που παλεύει να σταθεί στα πόδια του δουλεύοντας τίμια. Δεν πρόκειται λοιπόν για τους γαμπρούς του, το γραφείο του ή τους φίλους του. Αλλά για αυτή τη χώρα, όπου είμαστε όλοι συνιδιοκτήτες.
Αν είχε πολιτική ευθιξία ο Πρόεδρος Αναστασιάδης, αντί να βγαίνει και να κομπάζει στις τηλεοράσεις, θα υπέβαλλε την παραίτησή του. Δεν το έπραξε και δεν θα επιμείνουμε σε αυτό καθώς είναι έξω από τα κυπριακά πολιτικά ήθη. Όμως, ας προσπαθήσει τουλάχιστον να είναι στοιχειωδώς σεμνός. Δεν ζητάμε πολλά: Λίγο σεβασμό μονάχα στη νοημοσύνη μας.
Είναι θέμα χρόνου άλλωστε να μετατεθεί το ενδιαφέρον από τα διαβατήρια στις εξελίξεις του Κυπριακού, οπότε και εκεί θα περιμένουμε να πεισθούμε για τις προθέσεις και τους χειρισμούς του. Τα πράγματα είναι πιο δύσκολα από ποτέ με το σενάριο των δύο κρατών να τίθεται πλέον στο τραπέζι. Εν όψει της κρισιμότητας των καιρών, ένας απαξιωμένος στη συνείδηση του λαού ηγέτης οφείλει να αποδεικνύει τον εαυτό του κάθε μέρα που περνά. Αυτή είναι η περίπτωση του κατά τ’ άλλα «άμωμου και αμόλυντου» Νίκου Αναστασιάδη.
Φιλελεύθερα, 25.10.2020.
