Η πανδημία του Κορωνοϊού μας έδωσε και κάτι καλό, αν μπορούμε να το αποκαλέσουμε έτσι: Μας έδωσε χρόνο να σκεφθούμε για διάφορα θέματα, συμπεριλαμβανομένου και του κυπριακού ζητήματος.
Πρώτον, πρέπει να καταλάβομε ότι δεν αρκεί να τρέχομε στις συνομιλίες για να ικανοποιούμε μερικούς ότι συνομιλούμε.
Συμφωνούμε στα κύρια θέματα; Δέχεται η ελληνική πλειοψηφία να μοιρασθεί την εξουσία με την τουρκική μειοψηφία; Κι αν δεχθεί, θα «δουλεύσει» αυτό το μοντέλο; Αυτά είναι τα θέματα.
Μερικοί εκπλήττονται για τις αντιδράσεις της Τουρκίας. Φαίνεται, όμως, ότι δεν έχουν καλά καταλάβει τα γεγονότα.
Το τελευταίο συμβάν κατά την περίοδο του Πάσχα: Ο κ. Ακιντζί ζήτησε βοήθεια σε φάρμακα και εξοπλισμό από μας για την καταπολέμηση του Covid-19. Εγώ προσωπικά βρίσκω αυτήν τη χειρονομία ενθαρρυντική, αφού ζήτησαν βοήθεια από μας. Άλλες φορές, σε διαφορετικά θέματα, τους προσφέραμε βοήθεια και δεν τη δεχόντουσαν. Ζητούσαν βοήθεια από αυτήν, που αποκαλούν πολλοί «μητέρα Τουρκία». Δεν ξέρω γιατί δεν ζήτησαν αυτή τη φορά από την Τουρκία. Άραγε η Τουρκία δεν μπορούσε να τους δώσει λόγω της κακής κατάστασης που βρίσκεται;
Εν πάση περιπτώσει και πολύ σωστά, εμείς ανταποκριθήκαμε θετικά και τους στείλαμε βοήθεια. Αυτό πρέπει να κάμνουμε. Είναι ανθρωπιστική βοήθεια (ελπίζω μόνο, να μη ξεμείνουμε εμείς στο τέλος).
Μόλις πήραν τη βοήθεια μερικοί της αντιπολίτευσης, όπως ο κ. Τατάρ, έσκισαν τα ιμάτιά τους. Όπως και εμείς, από την αντίδραση του κ. Τατάρ. Πρέπει, όμως, να δούμε πώς σκέφτεται ο κ. Τατάρ. Λέγει: «Εμείς (Σ.Σ οι Τουρκοκύπριοι) έχουμε το δικό μας κράτος, που έχει τους δικούς του Νόμους και κανονισμούς. Έπρεπε να ακολουθηθούν οι εσωτερικές μας διαδικασίες, προτού γίνει αποδεκτή η βοήθεια».
Αυτό, βέβαια, είναι, μεταξύ άλλων, παράλογο. Ζητάς βοήθεια, σου τη δίδουν, πρέπει να πεις «ευχαριστώ». Τελεία. Αλλιώς δεν ζητάς βοήθεια.
Αλλά εκείνο που πρέπει εμείς να προσέξουμε, είναι ο συλλογισμός: Ο κ. Τατάρ λέγει πως έχουν το δικόν τους Κράτος, παρ’ όλον που δεν αναγνωρίζεται από κανένα παρά μόνον την Τουρκία.
Με αυτούς τους ανθρώπους, που έχουν αυτά τα πιστεύω, εμείς συνομιλούμε. Μπορούμε να συνομιλήσουμε; Πιστεύομε ότι μπορούμε να φτάσουμε σε μια αμοιβαία αποδεκτή λύση;
Επί πλέον, κι ενώ ζητούν βοήθεια -και πιστεύω αυτό έγινε με την προηγούμενη συγκατάθεση της Τουρκίας- συνεχίζουν να παραβιάζουν την ΑΟΖ μας και κυρίως να μας θεωρούν «εκλιπούσα Κυπριακή Δημοκρατία» και να μην μας αναγνωρίζουν.
Ξέρω. Πολλοί θα πουν, ας σταματήσουμε να «παίζουμε τους έξυπνους» κι ότι αυτά είναι γνωστά.
Σωστά. Αλλά τί θα κάνουμε; Θα συνεχίσουμε να πολιτευόμεθα ως τίποτε να μην συμβαίνει;
Πρώτον, πρέπει να καταλάβομε ότι δεν αρκεί να τρέχομε στις συνομιλίες για να ικανοποιούμε μερικούς ότι συνομιλούμε.
Συμφωνούμε στα κύρια θέματα; Δέχεται η ελληνική πλειοψηφία να μοιρασθεί την εξουσία με την τουρκική μειοψηφία; Κι αν δεχθεί, θα «δουλεύσει» αυτό το μοντέλο; Αυτά είναι τα θέματα.
Μερικοί εκπλήττονται για τις αντιδράσεις της Τουρκίας. Φαίνεται, όμως, ότι δεν έχουν καλά καταλάβει τα γεγονότα.
Το τελευταίο συμβάν κατά την περίοδο του Πάσχα: Ο κ. Ακιντζί ζήτησε βοήθεια σε φάρμακα και εξοπλισμό από μας για την καταπολέμηση του Covid-19. Εγώ προσωπικά βρίσκω αυτήν τη χειρονομία ενθαρρυντική, αφού ζήτησαν βοήθεια από μας. Άλλες φορές, σε διαφορετικά θέματα, τους προσφέραμε βοήθεια και δεν τη δεχόντουσαν. Ζητούσαν βοήθεια από αυτήν, που αποκαλούν πολλοί «μητέρα Τουρκία». Δεν ξέρω γιατί δεν ζήτησαν αυτή τη φορά από την Τουρκία. Άραγε η Τουρκία δεν μπορούσε να τους δώσει λόγω της κακής κατάστασης που βρίσκεται;
Εν πάση περιπτώσει και πολύ σωστά, εμείς ανταποκριθήκαμε θετικά και τους στείλαμε βοήθεια. Αυτό πρέπει να κάμνουμε. Είναι ανθρωπιστική βοήθεια (ελπίζω μόνο, να μη ξεμείνουμε εμείς στο τέλος).
Μόλις πήραν τη βοήθεια μερικοί της αντιπολίτευσης, όπως ο κ. Τατάρ, έσκισαν τα ιμάτιά τους. Όπως και εμείς, από την αντίδραση του κ. Τατάρ. Πρέπει, όμως, να δούμε πώς σκέφτεται ο κ. Τατάρ. Λέγει: «Εμείς (Σ.Σ οι Τουρκοκύπριοι) έχουμε το δικό μας κράτος, που έχει τους δικούς του Νόμους και κανονισμούς. Έπρεπε να ακολουθηθούν οι εσωτερικές μας διαδικασίες, προτού γίνει αποδεκτή η βοήθεια».
Αυτό, βέβαια, είναι, μεταξύ άλλων, παράλογο. Ζητάς βοήθεια, σου τη δίδουν, πρέπει να πεις «ευχαριστώ». Τελεία. Αλλιώς δεν ζητάς βοήθεια.
Αλλά εκείνο που πρέπει εμείς να προσέξουμε, είναι ο συλλογισμός: Ο κ. Τατάρ λέγει πως έχουν το δικόν τους Κράτος, παρ’ όλον που δεν αναγνωρίζεται από κανένα παρά μόνον την Τουρκία.
Με αυτούς τους ανθρώπους, που έχουν αυτά τα πιστεύω, εμείς συνομιλούμε. Μπορούμε να συνομιλήσουμε; Πιστεύομε ότι μπορούμε να φτάσουμε σε μια αμοιβαία αποδεκτή λύση;
Επί πλέον, κι ενώ ζητούν βοήθεια -και πιστεύω αυτό έγινε με την προηγούμενη συγκατάθεση της Τουρκίας- συνεχίζουν να παραβιάζουν την ΑΟΖ μας και κυρίως να μας θεωρούν «εκλιπούσα Κυπριακή Δημοκρατία» και να μην μας αναγνωρίζουν.
Ξέρω. Πολλοί θα πουν, ας σταματήσουμε να «παίζουμε τους έξυπνους» κι ότι αυτά είναι γνωστά.
Σωστά. Αλλά τί θα κάνουμε; Θα συνεχίσουμε να πολιτευόμεθα ως τίποτε να μην συμβαίνει;
*Δικηγόρος, Διδάκτωρ Πολιτικών Επιστημών & Διεθνών Σχέσεων (Η.Ε.Ι., Γενεύης Ελβετίας). Πρόεδρος του Ιδρύματος Θεοδούλου. Πρώην Μέλος της Γραμματείας του ΟΗΕ. c.a.theodoulou@cytanet.com.cy
