Κάποτε, όταν αυτό που ζούμε τώρα θα αποτελεί παρελθόν και θα το μαθαίνουν τα παιδιά στα σχολεία σαν ιστορικό γεγονός, τα εγγόνια μας θα μας ρωτήσουν: «τι έκανες στον πόλεμο γιαγιάκα/ παππούλη;». Άλλος θα πει «πολεμούσα στην πρώτη γραμμή, κτυπούσα δεκάωρα και δωδεκάωρα στα νοσοκομεία προσπαθώντας να δείχνω αυτοπεποίθηση ενώ κατέρρεα ψυχικά και σωματικά». Άλλος θα πει «απολάμβανα τις ανέλπιστες διακοπές κάνοντας πλάκα μια στο 1420 και μια στο 8998 για να περνά η ώρα». Άλλος θα πει «έκανα το σπίτι λαμπίκο για να εκτονώνω το άγχος μου, δοκίμαζα περίπλοκες συνταγές που δεν είχα ποτέ πριν το χρόνο να τις φτιάξω». Κάποιοι θα πουν «δήλωσα εθελοντής για να μεταφέρω πράγματα σε ηλικιωμένους που είχαν ανάγκη» κι άλλοι θα επιμένουν πως το 2020 δεν υπήρξε πόλεμος. Μια εποχιακή γρίπη του πλανήτη ήτανε. Όπως κάθε ιστορικό γεγονός έτσι κι αυτό θα έχει διαφορετική ανάγνωση.
Στο παρόν στάδιο, οι δημόσιοι υπάλληλοι όπως και οι πλείστοι άλλοι ερμηνεύουν αυτό που ζούμε ως έκτακτη ανάγκη. Εξ ου και παρέμειναν στα καταφύγια τους, όπως τους ζητήθηκε, άλλοι διεκπεραιώνοντας τα καθήκοντά τους στο ακέραιο κι άλλοι μη έχοντας τίποτα να κάνουν εξ αποστάσεως. Γύρω τους τα πάντα καταρρέουν. Όλα έχουν κλείσει, πολύ λίγες επιχειρήσεις εξακολουθούν να κάνουν ακόμα κέρδη. Κανένας εργαζόμενος δεν είναι βέβαιος για το αύριο. Πόσο θα κρατήσει αυτό; Θα επανέλθει στην εργασία του, με ποιους όρους; Θα έχει δουλειά, μπορεί άραγε να κρατήσει τους υπαλλήλους του και πώς θα τους πληρώσει;
Η ΟΕΒ έθεσε προς συζήτηση την αποκοπή μισθών όσων εργάζονται στον δημόσιο τομέα θέτοντας σαν ασφαλές ποσό το €1.500. Πέραν αυτού να υπάρξει συνεισφορά. Κι αμέσως υπήρξε αντίδραση. Πρώτα πρώτα από τις εκπαιδευτικές οργανώσεις, οι οποίες θεωρούν πως δεν είναι της ώρας τέτοια συζήτηση και πως η ΟΕΒ διχάζει τους εργαζόμενους. Μα ήδη οι εργαζόμενοι είναι διχασμένοι ή μάλλον μοιρασμένοι. Σε αυτούς που νιώθουν εργασιακή ασφάλεια και σε αυτούς που δεν ξέρουν τι τους ξημερώνει από πλευράς εργασίας. Στη συνέχεια θα έρθουν -ίσως- οι δικαστές και θα πουν πως επηρεάζεται η κρίση τους αν μειωθούν τα εισοδήματά τους και θα ακολουθήσουν οι διπλό-τριπλό- συνταξιούχοι οι οποίοι θα επικαλεστούν τη συνταγματικότητα της περικοπής. Όπως έγινε και το ’13.
Πόλεμο έχουμε, έκτακτη ανάγκη ζούμε. Εκτός από τους γιατρούς, τους νοσηλευτές και όλους τους υπόλοιπους που ασχολούνται με τον τομέα της υγείας θα πρέπει όλοι να συμβάλουμε έστω και με τον οβολό μας για να ορθοποδήσουμε ξανά και να μην ντρεπόμαστε να πούμε τι κάναμε και ποια ήταν η συνεισφορά μας.
