ΣΤΟ … χρονο-γραφολόγιο σημειώνεται –ακόμη- η 8η του Μάρτη σαν «Ημέρα της Γυναίκας» (Με τη –μόνιμη- απορία: Για να ορίζεται μια –και μοναδική- Ημέρα της Γυναίκας, σημαίνει ότι δεν της … ανήκουν οι άλλες 364 ημέρες του χρόνου;)
Ύστερα από … περιπλάνηση στις δεκαετίες του ’70 και ’80, το καλούμενο κίνημα χειραφέτησης σταμάτησε να τσιφτετελίζει σε τραπέζια και να … διασύρεται στις πίστες, διεκδικώντας τη θέση της Γυναίκας στα σοβαρά θέματα της ισονομίας και ισοπολιτείας.
Εκτός, λοιπόν, από τα γλυκανάλατα γραφήματα –δίκην συγγνώμης στις καθολικές ενοχές- η προσοχή στρέφεται στα στάσιμα και αναχρονιστικά που ταλανίζουν –ιδιαίτερα- τον γυναικείο πληθυσμό:
· Ένα φουσκωτό, λέει, που βυθίζεται με εντολή και σχεδιασμό του διακινητή των ανθρώπινων και ταλαιπωρημένων ψυχών, «πρέπει» να … περιλαμβάνει δυο – τρεις εγκύους και μερικά ασυνόδευτα παιδιά. Σαν υπογράμμιση ότι σε συνθήκες αναστάτωσης, τα πρώτα θύματα είναι τα γυναικόπαιδα.
Άλλη η εικόνα και άλλη η πραγματικότητα –και- στον 21ο αιώνα. Μας φαίνονται αυτοκαταργημένες οι αντιλήψεις των «πασάδων» -ακόμη και- του περασμένου αιώνα: «Πυρ, γυνή και θάλασσα» κατά τον Στέλιο, «Της γυναίκας η καρδιά είναι μια άβυσσος» τραγούδησε ο Στράτος, «Γεννήθηκες για την καταστροφή» πρόσθεσε ο Γρηγόρης.
Όμως…
Όταν –μεθοδικά- η Γυναίκα άνοιξε τον βηματισμό της, άφησε πίσω της τους αργοκίνητους άντρες.
Αναγκαία η –αναδρομική- επανάληψη:
· Στα μέσα του 20ού αιώνα –ύστερα από τη φρίκη δύο παγκόσμιων πολέμων- οι γυναίκες διεκδίκησαν τη θέση τους στην κοινωνία, με ακρότητες σε μερικές περιπτώσεις.
Η Γυναίκα με εφόδια τις εμπειρίες της, τη μόρφωση και τις ευαισθησίες της έβγαινε οριστικά από το σπίτι της.
Πλην, έτσι βαρυφορτώθηκε συνεχόμενες και επίπονες βάρδιες: Και στο σπίτι και στην εργασία.
Ο χρονογράφος στη μόνιμή του κατάληξη: Γνωστός προσκυνητής και ακροατής στα γυναικεία κελεύσματα, προσυπογράφει σολωμικούς στίχους:
«Θαμάζω τες γυναίκες μας
Και στ’ όνομά τους μνέω».
