Παρατηρούμε μια έντονη αδιαφορία τόσο από τους ιθύνοντες του κράτους, όσο και από τους επαγγελματικούς συνδέσμους στον τομέα των ακινήτων. Σπανίως οι δεύτεροι υποβάλλουν κάποια εισήγηση προς το κράτος, εκτός και εάν είναι κριτική.
Εμείς, ως γραφείο, προσπαθούμε να αναδείξουμε διάφορα κακώς έχοντα, τα οποία προκαλούν τη δυσλειτουργία της οικοδομικής βιομηχανίας. Ρόλο σε αυτές τις διορθωτικές εισηγήσεις έχουν όλοι που ασχολούνται με τη βιομηχανία και έχουν τις δικές τους εμπειρίες να συνεισφέρουν.
Μετά από 42 και πλέον χρόνια επαγγελματικής δημοσιογραφίας στα κοινά της βιομηχανίας, έχουμε υποβάλει κατά καιρούς διάφορες εισηγήσεις και μερικές τουλάχιστον υιοθετήθηκαν από το κράτος, ενώ για άλλες βρεθήκαμε και κατηγορούμενοι από το ίδιο το ΕΤΕΚ (π.χ. υπόθεση Ακάμας).
Παραθέτουμε και πάλι ορισμένα προβλήματα/θέματα, με ιδιαίτερη μνεία στο Υπουργείο Εσωτερικών, στα οποία το κράτος θα πρέπει να εγκύψει κατά προτεραιότητα:
Το θέμα της «κατάρας» των κοινοχρήστων, με έναν ανεφάρμοστο νόμο είναι τεράστιο πρόβλημα.
Στο θέμα των κοινοχρήστων παρακολουθούμε τις διάφορες δημοσιεύσεις και τα προγράμματα στην τηλεόραση και λυπούμαστε να παρατηρήσουμε ότι το θέμα αυτό δεν μπορεί να επιλυθεί χωρίς την επίσπευση των δικαστικών αποφάσεων. Χωρίς αυτήν τη διόρθωση, οποιαδήποτε μέτρα παρθούν θα παραμείνει το θέμα της δυσλειτουργίας των κοινοχρήστων. Όταν χρειάζονται 3 – 4 χρόνια για μια απόφαση, πώς θα λυθεί αυτό το πρόβλημα; Είναι για αυτό τον λόγο που εισηγηθήκαμε σε προηγούμενα μας άρθρα τη δημιουργία ειδικών δικαστηρίων (τύπου Arbitration), όπου οι αποφάσεις θα λαμβάνονται χωρίς απαραίτητη παρουσία δικηγόρων (κάτι που μειώνει κάθετα τα δικαστικά κόστη) και με συνοπτικές διαδικασίες. Ίσως το ΕΤΕΚ να συμμετέχει σε τέτοια διαδικασία, με την απόφαση του να αποτελεί τελεσίδικο τέλος, μια διαδικασία 15-30 ημερών.
Πότε μια πισίνα θεωρείται ιδιωτική και πότε δημόσια (η δεύτερη χρειάζεται ναυαγοσώστη κλπ), με αποτέλεσμα να μην εκδίδονται τίτλοι σε ιδιωτικές αναπτύξεις, καθιστώντας το κόστος λειτουργίας πολύ ψηλό, κάτι που στο τέλος καταλήγει σε εγκατάλειψη της πισίνας. Υπάρχει ξεκάθαρη Οδηγία της Ε.Ε. για το θέμα, που δεν υιοθετείται.
Το πιστοποιητικό τελικής έγκρισης να αντικατασταθεί σε πρώτο στάδιο με Πιστοποιητικό Ασφάλειας, εκδιδόμενο από τον επιβλέποντα αρχιτέκτονα. Με τον τρόπο αυτό, θα μπορεί η οικοδομή να κατοικείται, ανεξάρτητα εάν έχει το πιστοποιητικό τελικής έγκρισης, μέχρι να εκδοθεί αυτό. Όπως είναι σήμερα τα κτήρια (κυβερνητικά και άλλα), ξενοδοχεία κλπ, είναι πολύ εύκολη η εξασφάλιση ενός διατάγματος κατεδάφισης, λόγω μη ύπαρξης του πιστοποιητικού τελικής έγκρισης.
Αυτό το θέμα μάς ενοχλεί αφάνταστα διότι ελλοχεύουν τεράστιοι κίνδυνοι. Εάν π.χ. ένας «καλοθελητής» καταγγείλει έστω πέντε ξενοδοχεία στην Κύπρο ότι λειτουργούν παράνομα, τι νομίζετε ότι θα συμβεί ως αντίδραση από τους διεθνείς tour operators (το δικαστήριο δεν έχει άλλη επιλογή από την κατεδάφιση).
Η γραφειοκρατία στην έκδοση αδειών και τίτλων είναι της απελπισίας. Ακόμη και εμείς, με 42 χρόνια πείρα στον τομέα, δεν σταματούμε να δοκιμάζουμε έκπληξη για την… «ταχύτητα» των διαδικασιών. Δημιουργούνται τεράστια προβλήματα και τεράστια ζημιά στην οικονομία και ιδιαίτερα στην οικοδομική βιομηχανία. Η τελευταία έκδοση του Doing Business, ενώ ανέδειξε την Κύπρο σε ψηλό βαθμό για άλλους τομείς, στο θέμα της έκδοσης αδειών/τίτλων κλπ την κατατάσσει σχεδόν τελευταία. Υποβάλαμε λεπτομερή εισήγηση πώς θα συντομευθεί η διαδικασία, πριν 10 χρόνια!
Το ακατανόητο της πολεοδομικής πολιτικής (εάν υπάρχει). Εκδίδονται άδειες σε ορισμένες περιοχές με 15-35 ορόφους και σε άλλες (π.χ. Αμμόχωστος-Λάρνακα) επιβάλλεται μείωση των συντελεστών και του ύψους και μάλιστα σε παραλιακά κτήματα!
Η ζώνη προστασίας θα πρέπει να αναθεωρηθεί. Να ανατεθεί η εργασία στον ιδιωτικό τομέα και να καταγραφεί η γραμμή της θάλασσας ως έχει σήμερα (με χρήση αεροφωτογραφίας κλπ). Ταυτόχρονα, υπάρχουν περιπτώσεις που το κτήμα βρίσκεται μερικώς εντός της θάλασσας και σε άλλες περιπτώσεις είναι 100 μ. μακριά, αλλά εντός της ζώνης προστασίας.
Πώς θα πετύχουμε, αγαπητοί αναγνώστες, την ανάπτυξη της Κύπρου, που το μόνο που έχουμε είναι τον τουρισμό, την ανάπτυξη ακινήτων, τις μαρίνες και τα λιμάνια μας; Δυστυχώς, η Βουλή μας διαχρονικά υιοθέτησε ένα σύστημα ΟΧΙ, «άνευ ευθύνης».
Στο τέλος-τέλος, ποιος αγαπά την Κύπρο; Πρέπει να επικρατεί το συμφέρον του κράτους και όχι τα μικροπολιτικά συμφέροντα του κάθε κόμματος και των ίδιων των βουλευτών. Ντροπή.
Του Αντώνη Λοϊζου F.R.I.C.S. – Αντώνης Λοίζου & Συνεργάτες ΕΠΕ – Εκτιμητές Ακινήτων, Πωλητές Ακινήτων & Διαχειριστές ΄Εργων Ανάπτυξης
