Όταν ένα παιδί πεθαίνει και η ανθρωπότητα σιωπά, το ερώτημα δεν είναι μόνο ποιος φταίει — είναι αν υπάρχει πια ελπίδα.
Ένα παιδί κοιτάζει τον ουρανό. Όχι για να βρει σχήματα στα σύννεφα, ούτε για να χαμογελάσει στο φεγγάρι. Το κοιτάζει με τρόμο, προσπαθώντας να καταλάβει αν προλαβαίνει να ζήσει. Κι όμως, δεν πρόλαβε.
Αυτό το παιδί δεν γλίτωσε. Όπως δεν γλίτωσαν χιλιάδες παιδιά στη Γάζα. Όπως δεν γλίτωσαν αγκαλιές, παιχνίδια, σχολεία, μέλλοντα.
Κι εμείς; Εμείς δεν το υπερασπιστήκαμε. Δεν σηκώσαμε το ανάστημά μας. Δεν φωνάξαμε αρκετά. Δεν απαιτήσαμε.
Οι εικόνες καταστροφής που έρχονται καθημερινά από την Παλαιστίνη έχουν χάσει, για πολλούς, το νόημα της φρίκης. Έγιναν πλάνα «ειδησεογραφικά», έγιναν αριθμοί. Ένα παιδί κάτω από τα ερείπια, μια μητέρα που ουρλιάζει, ένας πατέρας που σκάβει με τα χέρια του. Δεν προκαλούν πια σοκ. Κι αυτή είναι η μεγαλύτερη μας ήττα: συνηθίσαμε. Συνηθίσαμε το θάνατο αθώων.
Δεν είναι μόνο οι κυβερνήσεις που απέτυχαν να σταματήσουν το μακελειό. Δεν είναι μόνο οι ισχυροί που σιώπησαν ή υποστήριξαν τις επιθέσεις. Είναι και οι κοινωνίες. Είναι και οι πολίτες. Είναι κι εμείς. Που νιώσαμε ανήμποροι. Που πιστέψαμε ότι “δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι”.
Όμως η σιωπή δεν είναι ουδετερότητα. Είναι θέση. Και είναι επικίνδυνη.
Κάθε παιδί που πεθαίνει δεν είναι “παράπλευρη απώλεια”. Είναι μια ζωή που δεν πρόλαβε να ζήσει. Είναι ένα βιβλίο που δεν διαβάστηκε, ένα τραγούδι που δεν τραγουδήθηκε, ένα μέλλον που δεν χτίστηκε. Είναι ένα κομμάτι της ανθρωπότητας που αφανίζεται.
Κι όμως, συνεχίζουμε να μιλάμε για «αμυντικές επιχειρήσεις» και «δίκαια συμφέροντα». Ποια άμυνα δικαιολογεί τον θάνατο παιδιών; Ποιο συμφέρον μπορεί να στέκει πάνω από τη ζωή; Ποιο κράτος, όσο πληγωμένο κι αν είναι, δικαιούται να εξοντώνει τους πιο ανυπεράσπιστους;
Και τώρα, μένουμε με την ερώτηση: Υπάρχει άραγε ελπίδα;
Ναι! Αλλά μόνο αν την γεννήσουμε εμείς.
Η ελπίδα δεν είναι παρηγοριά, δεν είναι παθητική αναμονή. Είναι απόφαση. Είναι πράξη. Είναι η επιλογή να σταθούμε απέναντι στο άδικο. Να μη σωπάσουμε. Να φωνάξουμε, να απαιτήσουμε, να κινητοποιηθούμε. Να δηλώσουμε με κάθε τρόπο πως το αίμα των παιδιών δεν είναι αποδεκτή απώλεια. Είναι όριο.
Μπορεί να μην σώσαμε αυτά τα παιδιά.
Αλλά μπορούμε να σώσουμε το επόμενο.
Αν δεν το κάνουμε, θα χαθεί μαζί του και η δική μας ανθρωπιά.
Η ελπίδα δεν έρχεται. Χτίζεται. Κι αν δεν την χτίσουμε εμείς, δεν θα υπάρξει ποτέ.
