Ζούμε ιστορικά δραματικές και πρωτοφανείς ημέρες ως Ελληνισμός και ως παγκόσμια κοινότητα. Πόλεμοι, συγκρούσεις. Άναρχο διεθνές σύστημα. Ισοπέδωση αρχών και αξιών. Τραγική ανεπάρκεια ηγετικών αναστημάτων. Εγκληματικές παραβιάσεις θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ελευθεριών. Συνεχής υπονόμευση του κράτους δικαίου και της Δημοκρατίας.

Ένας νέος αυταρχισμός και μια νέα τυραννία ανέτειλαν στον κόσμο όπου το συμφέρον, η ιδιοτέλεια, η αρπαγή και η λεηλασία, συνταιριαγμένα με την εντεύθεν παγκόσμια και περιφερειακή παρακμή, προαναγγέλλουν ήδη ένα απείρως χειρότερο «1984».

Ειδικά όσον αφορά τον Ελληνισμό, ένα θλιβερό κριτήριο της κατάπτωσης και της παρακμής του πολιτικού συστήματος στην Ελλάδα και στην Κύπρο δεν είναι μόνο η συμφεροντολαγνεία όσων διαχειρίζονται τον δημόσιο βίο. Ούτε η συντριπτική και κατακόρυφη πτώση «της κατά κεφαλήν καλλιέργειας», όπως πικρά υπεδείκνυε ο Χρήστος Γιανναράς.

Ούτε ακόμα ο απεχθής πρωτογονισμός τηλεοπτικών κυμβάλων, η ανυπαρξία Παιδείας, η καλπάζουσα διαφθορά της κοινωνίας που έχει εγκυστωθεί στο DNA πολλών πολιτών.

Δεν είναι η ωρυόμενη άρνηση της πατρίδας, ο άθλιος «δικαιωματισμός», ο χαμερπής ραγιαδισμός, ο προκλητικός αρχοντοχωριατισμός. Ειδικά στην Κύπρο αυτό που ματώνει οδυνηρά είναι η ανέμελη κατάποση, χώνεψη και αποδοχή της τουρκικής κατοχής.

Οι εκπρόσωποι του πολιτικού και κομματικού συστήματος μηρυκάζουν γελοιωδώς το δηλητηριώδες ποιηματάκι της τουρκοδιζωνικής. Ανιστόρητοι, θλιβεροί κατευναστές του τουρκικού θηρίου, σύρουν τον κυπριακό Ελληνισμό προς τον διζωνικό όλεθρο: Στην κατάλυση και διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας ως υποκείμενο του Διεθνούς Δικαίου, κράτους-μέλους της ΕΕ, του ΟΗΕ και Διεθνών Οργανισμών, και στην τουρκοποίηση.

Στην Αθήνα και στη Λευκωσία το πολιτικό και κομματικό σύστημα αρνείται να βάλει φρένο στον κατήφορο και ν’ αλλάξει στρατηγική για να διασωθεί ξανά η Κυπριακή Δημοκρατία.

Η κατάσταση στην Κύπρο είναι απείρως και πολλαπλασίως χειρότερη από το 2004, όταν, υπό καταιγισμό απειλών, «Μικρασιατικών» καταστροφών και ψευδολογιών, πολιτικοί και κόμματα, με τη συνέργεια και Ελλαδιτών, εκβίαζαν ξεδιάντροπα τους Έλληνες της Κύπρου να συναινέσουν ώστε να παραδοθεί αύτανδρη σε μια νέα τουρκοκρατία.

Το βροντερό ΟΧΙ του 76% των πολιτών διέσωσε την Κυπριακή Δημοκρατία. Έκτοτε τέσσερεις Πρόεδροι και το σύνολο σχεδόν του πολιτικού και κομματικού συστήματος βυσσοδομούν να επιβάλουν την τουρκοδιζωνική ως «λύση».

Τρεμαλέοι, τουρκοφοβικοί, σπιθαμιαίοι πολιτικοί και κόμματα νομίζουν ότι απευθύνονται σε αγελαίον εσμόν. Ασεβούντες στις αντιδράσεις των πολιτών, υλοποιούν αδίστακτα πρόνοιες του απορριφθέντος σχεδίου Ανάν και, δι’ αυτού, προάγουν την εξίσου βροντερά απορριφθείσα διζωνική ομοσπονδία.

Ελλαδίτες και Κύπριοι πολιτικοί δεν μελέτησαν τον Τούρκο εχθρό. Τρέφουν την ψευδαίσθηση ότι, έρποντες και λείχοντες, εκλιπαρώντας και ικετεύοντας, θα τον… κατευνάσουν ώστε να συναινέσει σε λειτουργική και βιώσιμη λύση. Αβαθείς και αφελείς, πλανώνται εγκληματικά! Αδυνατούν ν’ αντιληφθούν ότι η Κύπρος είναι το τελευταίο φυλάκιο ενός διαρκώς συρρικνούμενου και υπό αφανισμόν Ελληνισμού. Αν πέσει και τουρκέψει, θα πέσει και η Ελλάδα: Στο Αιγαίο, στον Έβρο, στη Θράκη.

Αθήνα και Λευκωσία στρουθοκαμηλίζουν! Αρνούνται να δουν το προδιαγραφόμενο ιστορικό τέλος ακόμα ενός ατόφιου τμήματος του Ελληνικού Έθνους, όπως έγραφε ο Σεφέρης: Της Κύπρου. Πόσες προειδοποιήσεις από βαθυστόχαστους αναλυτές και διανοούμενους για το επερχόμενο τέλος. Και πόσες καθημερινές βαρβαρικές υπομνήσεις από τους Τούρκους, από τη δεκαετία του ’30 μέχρι σήμερα, ότι  μεθοδεύουν επανάκτηση της Κύπρου.

Έφτασαν στο παρά ένα της επίτευξης του στόχου τους! Ποιος, π.χ., μελέτησε τον οξύνουν και κορυφαίο Παναγιώτη Κονδύλη που, από το 1997, προειδοποιούσε δραματικά με το βιβλίο του: «Θεωρία του Πολέμου» και ειδικά στο: «Επίμετρο: Γεωπολιτικές και στρατηγικές παράμετροι ενός ελληνοτουρκικού πολέμου»;

Έγραφε: «Η Ευρωπαϊκή Ένωση, μη μπορώντας να δώσει στην Τουρκία όλα όσα επιθυμεί, θα επιδιώκει να την κατευνάσει με ελληνικά έξοδα, πιέζοντας δηλαδή την Ελλάδα να δεχθεί τις τουρκικές αξιώσεις στο Αιγαίο και στην Κύπρο… Θα δούμε μιαν  ακόμη από τις τραγικές ειρωνείες, τις οποίες τόσο συνηθίζει η Ιστορία:

»Ενώ δηλαδή η Ελλάδα προσανατολίστηκε ψυχή τε και σώματι στην Ευρώπη για να διασφαλισθεί από τον τουρκικό κίνδυνο, ακριβώς ο ευρωπαϊκός της προσανατολισμός θα μεταβληθεί σε όργανο de facto μετατροπής της σε δορυφόρο της Τουρκίας. Δεν αποκλείεται η ελληνική πλευρά… ν’ αρχίσει κάποτε να θεωρεί κι η ίδια τις υποχωρήσεις έναντι της Τουρκίας ως αυτονόητο μέρος και καθήκον του “εξευρωπαϊσμού” της – αφού μάλιστα οι “πολιτισμένοι άνθρωποι”, που έχουν ξεπεράσει τους “εθνικιστικούς αταβισμούς”, δεν ξεκινούν πολέμους για κυριαρχικά δικαιώματα»!

Και προειδοποιούσε: «Η ελληνική πλευρά πρέπει να κατανοήσει έμπρακτα ότι οι σύμμαχοι αξίζουν για σένα τόσο, όσο αξίζεις εσύ γι’ αυτούς. Καμιά συμμαχία και καμιά προστασία δεν κατασφαλίζει όποιον βρίσκεται μαζί της σε σχέση μονομερούς εξάρτησης. Σε ορισμένους κρίσιμους τομείς, όπως ο δημογραφικός, το παιχνίδι, ξέρουμε από τώρα ότι είναι χαμένο (η πρόσφατη εισβολή Λιβύων, με υποκίνηση της Τουρκίας, το επιβεβαιώνει). Η Ελλάδα μεταβάλλεται σταθερά σε χώρα με περιορισμένα κυριαρχικά δικαιώματα, αποδεικνύοντας πόσο είναι πιθανό να μετατραπεί σε δορυφόρο της Τουρκίας, ακριβώς μέσω του “ευρωπαϊκού δρόμου”.

»Στον βαθμό όπου η Ελλάδα θα καθίσταται, ανεπαίσθητα, γεωπολιτικός δορυφόρος της Τουρκίας, ο κίνδυνος πολέμου θα απομακρύνεται, οι ψευδαισθήσεις θα αβγατίζουν και η παράλυση θα γίνεται ακόμα ηδονικότερη, εφόσον η υποχωρητικότητα θα αμείβεται με αμερικανικούς και ευρωπαϊκούς επαίνους, που τους χρειάζεται κατεπειγόντως ο εκσυγχρονιζόμενος Βαλκάνιος – αρκεί να χρηματοδοτείται ο παρασιτικός καταναλωτισμός. Την κάμψη της ελληνικής αντίστασης κάτω από την πίεση του υπέρτερου τουρκικού δυναμικού, οι Έλληνες θα συνηθίσουν σιγά-σιγά να την ονομάζουν “πολιτισμένη συμπεριφορά”, “υπέρβαση του εθνικισμού”, “εξευρωπαϊσμό”.

»Το σημερινό δίλημμα», έγραφε προφητικά πριν από 30 σχεδόν χρόνια ο Κονδύλης, «είναι αντικειμενικά τρομακτικό και ψυχολογικά αφόρητο: Η ειρήνη σημαίνει για την Ελλάδα δορυφοριοποίηση και ο πόλεμος σημαίνει συντριβή. Η υπέρβαση του διλήμματος αυτού απαιτεί την επιτέλεση ηράκλειου άθλου, για τον οποίο η ελληνική κοινωνία, έτσι όπως είναι, δεν διαθέτει τα κότσια. Οι μετριότητες, υπομετριότητες και ανθυπομετριότητες που συναπαρτίζουν τον ελληνικό πολιτικό και παραπολιτικό κόσμο, δεν έχουν το ανάστημα να θέσουν και να λύσουν ιστορικά προβλήματα τέτοιας έκτασης και τέτοιου βάθους. Βρισκόμαστε σε συλλογική αναζήτηση της ιστορικής ευθανασίας».

Αυτόν τον εφιάλτη αντιμετωπίζει σήμερα και η κατεχόμενη και απειλούμενη με τουρκοποίηση, Κύπρος. Το δίλημμα που τίθεται ενώπιον των Ελλήνων είναι ξεκάθαρο, ωμό και σκληρό: Ή θα αντισταθούν με όλα τα μέσα στην τουρκοποίησή τους και θα διεκδικήσουν την απελευθέρωσή τους ή θα γίνουν υποτελή γιουσουφάκια στον σουλτάνο. Με τις σημερινές πολιτικές μετριότητες, υπομετριότητες και ανθυπομετριότητες, η Κύπρος δεν έχει μέλλον…