Η τραγωδία στη Λεμεσό άφησε πίσω της βαθιές πληγές: Ανθρώπινες ζωές που χάθηκαν, περιουσίες που καταστράφηκαν, καθημερινότητες που έγιναν στάχτη μέσα σε λίγες μόνο ώρες. Κι ενώ οι κάτοικοι προσπαθούν να σταθούν ξανά στα πόδια τους, οι υπόλοιποι έχουμε την ευθύνη να αντιμετωπίζουμε τα γεγονότα με ειλικρίνεια, σοβαρότητα και σεβασμό.
Όταν επιλέγεις να συμμετέχεις στα κοινά, όταν ασκείς πολιτική, έχεις καθήκον να γνωρίζεις πότε πρέπει να μιλήσεις και πότε να σωπάσεις. Να σέβεσαι τον ανθρώπινο πόνο, να τιμάς τη θυσία, αλλά και να μην περιμένεις να σου καταλογιστούν ευθύνες για να τις αναλάβεις. Η πολιτική δεν είναι χώρος εντυπώσεων· είναι πράξη ευθύνης και αξιοπρέπειας.
Ναι, η εργαλειοποίηση μιας τραγωδίας συνιστά τραγωδία εις διπλούν. Όμως και η σιωπή απέναντι στην ανάγκη για λογοδοσία δεν αποτελεί ένδειξη σεβασμού· είναι υπεκφυγή. Τα ερωτήματα που πλανώνται πρέπει να απαντηθούν, με σαφήνεια και αποφασιστικότητα.
Σε πολιτικό επίπεδο, το διακύβευμα είναι ξεκάθαρο: Σε στιγμές κρίσης, οι πολίτες δεν περιμένουν από τους πολιτικούς να σταθούν ως αμέτοχοι παρατηρητές. Περιμένουν να δώσουν λύσεις. Να είναι παρόντες με σοβαρότητα, συνέπεια και αποτελεσματικότητα – όχι να γίνονται μέρος του προβλήματος.
Η πυρκαγιά στη Λεμεσό ανέδειξε για ακόμη μία φορά ένα χρόνιο θεσμικό έλλειμμα: Τον κατακερματισμό των αρμοδιοτήτων σε περιπτώσεις έκτακτης ανάγκης. Υπηρεσίες υπαγόμενες σε διαφορετικά υπουργεία –Δικαιοσύνης, Γεωργίας, Εσωτερικών– κλήθηκαν να συντονιστούν άμεσα, υπό συνθήκες αφόρητης πίεσης.
Σε μια εποχή που η λέξη «μεταρρύθμιση» ακούγεται συχνά, μήπως έχει έρθει η ώρα να επανεξετάσουμε τη δομή της Πολιτικής Προστασίας; Μήπως είναι η στιγμή να περάσει υπό έναν ενιαίο, αυτόνομο φορέα, ικανό να ανταποκρίνεται έγκαιρα και αποτελεσματικά σε καταστάσεις κρίσης
Οι παραπάνω σκέψεις δεν κατατίθενται για να πυροδοτήσουν αντιπαραθέσεις. Καταγράφονται γιατί μόνο με νηφαλιότητα μπορούμε να διακρίνουμε καθαρά τι πρέπει να αλλάξει. Το ζητούμενο τώρα είναι η διασφάλιση της επιστροφής των πυρόπληκτων κατοίκων στην κανονικότητα – με αξιοπρέπεια, με ουσιαστική στήριξη, με αίσθημα ασφάλειας.
Όσον αφορά, τέλος, την τραγική πτυχή της απώλειας των δύο ανθρώπινων ζωών, ο μόνος τρόπος να τιμήσουμε τη μνήμη τους είναι να μεριμνήσουμε ώστε να μην επαναληφθεί μια τέτοια απώλεια. Να μη χαθούν άλλοι συνάνθρωποί μας τόσο άδικα. Αυτό είναι το ελάχιστο που οφείλουμε. Αυτό είναι το πραγματικό χρέος της πολιτικής όταν οι δοκιμασίες υπερβαίνουν τις λέξεις.
- Μέλος Π.Γ. ΔΗΣΥ, πρόεδρος του Συνδέσμου Εκτιμητών Ακινήτων Κύπρου
