«Σήμερα το πρωί έφυγε από τη ζωή ο αγαπημένος μας γιος Αλκίνοος. Παρ’ όλο που δεν έφυγε πλήρης ημερών εύχομαι να έφυγε με πλήρεις ημέρες. Για μένα έφυγε ο δυνατότερος των δυνατών και ο γενναιότερος των γενναίων», είχε γράψει ο Αρτέμης Αρτεμίου στις 9 Δεκεμβρίου 2020, την ημέρα που έφυγε από τη ζωή ο μονάκριβος γιος του, ύστερα από τρίχρονη μάχη με τον καρκίνο. Σήμερα, 14 μήνες μετά την απώλεια του παιδιού του, ο χρόνος δεν έχει γιατρέψει, ούτε έχει απαλύνει τις πληγές, είναι όμως μια παρηγοριά για την οικογένεια η βεβαιότητα πια ότι ο Αλκίνοος έφυγε από τη ζωή με «πλήρεις ημέρες»! Και πώς θα μπορούσε άλλωστε να μην είναι πλήρεις, αφού ο Αλκίνοος ήταν κυριολεκτικά η χαρά της ζωής. Ακόμη κι όταν χρειάστηκε να ακρωτηριαστεί και να χάσει το ένα του πόδι, δεν το έβαλε κάτω και δεν έχασε στιγμή τη θέλησή του για ζωή. Αντίθετα, πάλεψε μέχρι την τελευταία στιγμή με χαμόγελο και αισιοδοξία, με πρωτόγνωρο θάρρος και γενναιότητα, όπως ακριβώς κάνουν και οι πολεμιστές των παραμυθιών. Ίσως, γιατί αυτός ήταν τελικά ο Αλκίνοος… ένας μικρός πολεμιστής!
Η διάγνωση ήρθε τον Δεκέμβριο του 2017. Σάρκωμα Εwing με πολύ κακή πρόγνωση. Ποιες είναι αλήθεια οι πρώτες σκέψεις και τα συναισθήματα ενός γονέα όταν του ανακοινώνουν ότι το παιδί του έχει καρκίνο; «Γκρεμίστηκε ο κόσμος μας, χάσαμε κυριολεκτικά τη γη κάτω από τα πόδια μας», λέει ο πατέρας του Αλκίνοου, περιγράφοντας εκείνες τις πρώτες στιγμές που ακολούθησαν στο άκουσμα της διάγνωσης. Η οικογένεια ήταν ενήμερη από την πρώτη στιγμή για τη σοβαρότητα της κατάστασης και είχε μπροστά της το χειρότερο σενάριο. Πάντα, όμως, με πολύ καλή επεξήγηση όλων των δεδομένων από το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό της Παιδοογκολογικής Μονάδας του Μακάρειου Νοσοκομείου.
Παρά τις επιβαρυντικές ιατρικές προβλέψεις, ο Αλκίνοος είχε με το μέρος του τις καλύτερες προϋποθέσεις να σταθεί δυνατός και να παλέψει με τη στήριξη της οικογένειας και των φίλων, που στο άκουσμα της διάγνωσης έτρεξαν να υψώσουν ασπίδα προστασίας και βοήθειας ακόμη και στα πιο μικρά καθημερινά πράγματα.
Σημαντικό όπλο στη φαρέτρα της δύσκολης μάχης και η Ιόλη, η αδερφή του Αλκίνοου, η οποία βοήθησε τα μέγιστα. Ταυτόχρονα, η κατανόηση και η αμέριστη συμπαράσταση που είχαν οι γονείς από συναδέλφους και συνεργάτες τους, ώστε να έχουν τη δυνατότητα να αφοσιωθούν στο παιδί τους, εγκαταλείποντας για αρκετά μεγάλα χρονικά διαστήματα τις επαγγελματικές τους υποχρεώσεις, ήταν κάτι παραπάνω από σημαντικές. «Πολυτέλεια» που αντικειμενικά είναι, πολλές φορές, πολύ δύσκολη και ως εκ τούτου σπάνια για τους γονείς που βρίσκονται στην ίδια θέση. Χρειάστηκε, μετά από παραπομπή του ιατρικού προσωπικού του Μακάρειου, να ταξιδέψουν σε Ελλάδα και Γερμανία, σε τακτά χρονικά διαστήματα, για θεραπείες αρκετές φορές λόγω της φύσης της ασθένειας του Αλκίνοου και έπρεπε να είναι πάντα στο πλάι του.
Οι πρώτες σκέψεις μετά τη διάγνωση
Στο άκουσμα της διάγνωσης, ένας γονέας χάνει τη γη κάτω από τα πόδια του, μας περιγράφει ο Αρτέμης. Σκέφτεται πάρα πολλά πράγματα ταυτόχρονα και αναμφίβολα ο νους πάει αρχικά στο χειρότερο. «Όσα γνωρίζεις μέχρι εκείνη τη στιγμή αποτελούν πια παρελθόν. Μετέπειτα οι σκέψεις “τρέχουν” στην υπόλοιπη οικογένεια, αδέλφια, παππούδες. Τι θα τους πεις και πώς θα τους ανακοινώσεις ένα τέτοιο νέο. Αν δεν βρεθεί κάποιος να σε πάρει από το χέρι, χάνεσαι σ’ έναν ωκεανό συναισθημάτων και πληροφοριών για γιατρούς, φαρμακευτικές μεθόδους. Θρηνείς αλλά ταυτόχρονα θα πρέπει να βρεις το κουράγιο να είσαι δυνατός. Ν’ αντιμετωπίσεις πολλαπλούς κινδύνους. Αντιμετωπίζεις μια νέα πραγματικότητα και δυστυχώς δεν μπορείς πια να προγραμματίσεις οτιδήποτε, ούτε ακόμη και μια εκδρομή.» Όλα περιστρέφονται γύρω από το παιδί που νοσεί.
Το κενό της ψυχολογικής στήριξης
«Δεν είναι ούτε ντροπή, ούτε πολυτέλεια, ούτε κάτι περιττό ν’ αναζητήσεις επαγγελματική βοήθεια», μας εξηγεί, για να ξεπεράσεις τα εμπόδια ή να αντιμετωπίσεις την απώλεια του παιδιού σου που σε συνθλίβει. Υπάρχουν αρκετές οικογένειες που ξεπερνούν σχετικά καλά, υπό τις περιστάσεις, τις δυσκολίες και την απώλεια του παιδιού τους. Όμως δεν είναι για όλους ευοίωνα τα πράγματα και αυτό επηρεάζει την οικογένεια. Είναι, μάλιστα, πολλοί γονείς που είδαν ακόμα και την επαγγελματική και κοινωνική τους ζωή να επηρεάζεται και να κλονίζεται πάρα πολύ σοβαρά.
Δεν είναι για όλους εύκολη η αναζήτηση επαγγελματικής βοήθειας από ειδικούς, επισημαίνει. «Δεν υπάρχει συνεχής και ολοκληρωμένη ψυχολογική στήριξη των παιδιών και των οικογενειών τους, ώστε να αντιμετωπίσουν τις δυσκολίες. Είναι αντικειμενικές οι δυσκολίες καθώς οι επαγγελματίες του Μακάρειου Νοσοκομείου καλούνται να στηρίξουν πολύπλοκες και συνεχώς μεταβαλλόμενες καταστάσεις ασθενών σε πολύ λίγο χρόνο.» Πρακτικά, στην περίπτωση του Αλκίνοου, ο ίδιος είχε τη στήριξη των επαγγελματιών του Μακάρειου και όλη η υπόλοιπη οικογένεια απευθύνθηκε στον ιδιωτικό τομέα, ώστε να μπορέσει να διαχειριστεί τα γεγονότα.
Ωστόσο, παραδέχεται ο Αρτέμης, «εμείς ήμασταν η εξαίρεση του κανόνα που η επαγγελματική και οικονομική μας κατάσταση επέτρεπε να βρούμε λύσεις που για άλλους είναι πολυτέλεια. Δυστυχώς, αυτό δεν ισχύει για όλες τις οικογένειες. Η δε επαγγελματική ψυχολογική στήριξη είναι μια υπηρεσία απαραίτητη για να καταφέρουν να διαχειριστούν δύσκολες καταστάσεις ενός πολέμου με αλλεπάλληλες μικρές μάχες. Κάποιες χάνονται, κάποιες κερδίζονται και πάντα σκέφτεσαι το ενδεχόμενο να χαθεί ο πόλεμος. Αυτό σε επηρεάζει. Σε όλα τα επίπεδα. Γι’ αυτό χρειάζεται ο περιορισμός «των παράπλευρων απωλειών». Η οικονομική και άλλη στήριξη των παιδιών και των οικογενειών τους είναι ένα έργο που μέχρι στιγμής καλύπτουν οι διάφορες ιδιωτικές πρωτοβουλίες και τα σωματεία που ασχολούνται με τα θέματα παιδικού καρκίνου, αφού το κενό στην κρατική στήριξη είναι εμφανές».
Η προτροπή για νοσηλεία στο Μακάρειο
Καθ’ όλη τη διάρκεια της κουβέντας μας, ο Αρτέμης μιλά με τα καλύτερα λόγια για το ιατρικό και παραϊατρικό προσωπικό στην Παιδοογκολογική Κλινική του Μακάρειου Νοσοκομείου, του Ογκολογικού Κέντρου της Τράπεζας Κύπρου και του Γερμανικού Ογκολογικού Κέντρου. Ο ίδιος, έχοντας πια στα χέρια του τη διάγνωση του παιδιού του θα μπορούσε από την πρώτη στιγμή να φύγει για το εξωτερικό να αναζητήσει θεραπευτικές λύσεις. Ωστόσο, άκουσε τις συμβουλές ειδικών που ασχολούνται με θέματα που αφορούν τον καρκίνο που τον παρότρυναν να δείξει εμπιστοσύνη στη μονάδα και το προσωπικό της παιδοογκολογικής κλινικής. Σήμερα, έχοντας πια την εμπειρία, λέει μετά βεβαιότητας ότι από πλευράς ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης δεν υπάρχουν κενά, αν και σίγουρα υπάρχουν κενά και πράγματα που μπορούν να γίνουν καλύτερα.
Σίγουρα οι γιατροί και οι νοσηλευτές θα ήθελαν να δουλεύουν κάτω από καλύτερες συνθήκες με καλύτερα μηχανήματα, πιο εξοπλισμένα εργαστήρια και καλύτερες κτηριακές εγκαταστάσεις, ωστόσο, η εργατικότητα και η ευσυνειδησία όλων μειώνει τις αρνητικές συνέπειες όλων των εμποδίων.
Τι προτρέπει πολλούς γονείς να καταφεύγουν σε νοσηλευτήρια του εξωτερικού; Αναμφίβολα η έγνοια των γονιών να προσφέρουν το καλύτερο στο παιδί τους. Πολλές κλινικές στο εξωτερικό είναι πηγές ιατρικής γνώσης, ιδιαίτερα οι πανεπιστημιακές κλινικές. Υπάρχουν βέβαια περιπτώσεις που λόγω κάποιας επιπλοκής ή εξειδικευμένης θεραπείας δεν υπάρχει άλλη επιλογή. Στην περίπτωση του Αλκίνοου, οι γιατροί τον παρέπεμψαν στη Γερμανία για περεταίρω θεραπεία. Επηρέασε όμως την ψυχολογία του το γεγονός ότι βρισκόταν μακριά από το σπίτι του, την αδερφή του, τους φίλους του, και το ότι δεν μπορούσε να επικοινωνήσει στη γλώσσα των γιατρών. Η εμπειρία του Αλκίνοου έδειξε ότι η καλή ψυχολογία είναι ένας πολύ σοβαρός παράγοντας που επηρεάζει την ποιότητα ζωής του ασθενή.
«Ο Αλκίνοος ήταν πάντα η χαρά»
«Αν θα μπορούσαμε να περιγράψουμε τον Αλκίνοο με κάποιες λέξεις, αυτές θα ήταν, τραγούδι, διασκέδαση, τσιμπήματα, φίλοι. Στο σχολείο στην οικογένεια και μετέπειτα στο νοσοκομείο ο Αλκίνοος ήταν πάντα η χαρά!», μας λέει ο πατέρας του. Σ’ αυτή την «ανηφόρα», σαφώς ο Αλκίνοος είχε τα «πάνω του» και τα «κάτω του», τις καλές αλλά και τις δύσκολες και δύστροπες στιγμές. Πάντα όμως έβρισκε τους τρόπους, ακόμη και όταν έχασε το ένα του πόδι, να είναι γεμάτος ζωντάνια και χαρά. Να είναι μέσα στις παρέες και να ζει όπως κάθε παιδί. Μέσα σε όλα! Να ρουφήξει και την τελευταία σταλιά ζωής! Κι όσοι τον γνώριζαν κάνουν λόγο για ένα παιδί γεμάτο δύναμη και φως που τίποτα δεν τον σταματούσε ακόμη κι όταν αναγκάστηκε να ακρωτηριαστεί. Χόρευε ακόμη και με προσθετικό πόδι! Ακόμα κι όταν βρέθηκε μπροστά σ’ αυτό τον αγώνα φόρεσε την πανοπλία του, κατανόησε τη σοβαρότητα της κατάστασής του και δεν τα έβαλε ποτέ κάτω. Ήθελε να ξέρει και ο ίδιος, στο μέτρο του δυνατού, όσες πληροφορίες χρειαζόταν για να κατανοήσει την κατάστασή του. Παρά το γεγονός ότι χρειάστηκε να σταματήσει τα μαθήματα κιθάρας, η μουσική κι ο ρυθμός ήταν πάντοτε το στήριγμά του. Μεγαλώνοντας, είχε όνειρο να γίνει youtuber και μέχρι και τις τελευταίες του μέρες, παρ’ όλο που δεν είχε δύναμη, σχεδίαζε τα λογότυπά του. Φεύγοντας… άφησε πίσω ένα ημιτελές γράμμα στον Άη Βασίλη.
Στόχος, η ποιοτικότερη ζωή παιδιών και οικογενειών
Παρά το γεγονός ότι οι σκοποί του Ιδρύματος Αλκίνοος Αρτεμίου είναι ευρείς, αποστολή του Ιδρύματος είναι να βοηθήσει στην ποιοτικότερη, πιο ευχάριστη, πιο ανακουφιστική διαβίωση και φροντίδα των οικογενειών και των παιδιών που νοσηλεύονται σε ογκολογικές – αιματολογικές κλινικές στην Κύπρο και το εξωτερικό. Η μακρόχρονη νοσηλεία κρατά μακριά παιδιά και γονείς από μικρές απολαύσεις της ζωής, όπως για παράδειγμα ένας καφές που ενδεχομένως για κάποιους γονείς να είναι περιττό έξοδο, διότι αποταμιεύουν και το τελευταίο ευρώ για ανάγκες πιο σημαντικές. Ακόμη και υπηρεσίες φυσιοθεραπευτή για μασάζ που θα απαλύνει τον πόνο της πλάτης που σου δημιούργησε ο ύπνος στην καρέκλα του νοσοκομείου ή ενός κομμωτή που θα σε κάνει πιο όμορφη στα μάτια του γιου σου, που συνήθισε να σε βλέπει περιποιημένη, μπορεί να φαντάζουν πολυτέλεια εντός ενός νοσοκομείου, αλλά για έναν γονέα που είναι συνεχώς σε ένα δωμάτιο νοσοκομείου και σκέφτεται το κάθε ευρώ μπορούν να βελτιώσουν σημαντικά την ψυχολογία αλλά και την ποιότητα ζωής του και κατ’ επέκταση του παιδιού του. Πρόσφατα και υπό τα νέα περιοριστικά μέτρα το Ίδρυμα συνήψε συμφωνία με ιδιωτικό χημείο για να καλύψει το κόστος των μοριακών τεστ για ανίχνευση του κορωνοϊού για τους γονείς παιδιών που νοσηλεύονται σε ογκολογικές – αιματολογικές κλινικές στην Κύπρο.
Το Ίδρυμα «Αλκίνοος Αρτεμίου»
Όταν πια ο Αλκίνοος έφυγε από τη ζωή, στο άκουσμα της είδησης, φίλοι και συνεργάτες του Αρτέμη, ακόμη και άγνωστα πρόσωπα, καλούσαν για να ρωτήσουν με ποιο τρόπο θα μπορούσαν να δώσουν κάποια εισφορά αφού η κηδεία του παιδιού έγινε υπό συνθήκες πανδημίας και δεν μπορούσε να παραστεί πολύς κόσμος. Εκείνη τη μέρα, λοιπόν, μπήκε και το πρώτο λιθαράκι για τη δημιουργία του Ιδρύματος «Αλκίνοος Αρτεμίου» για τα παιδιά με ογκολογικές – αιματολογικές παθήσεις. Ένα χρόνο μετά το «φευγιό» του, στις 9 Δεκεμβρίου του 2021, το Ίδρυμα έγινε γεγονός, αντλώντας από τη δύναμη, την αγάπη και το φως που άφησε πίσω του ο Αλκίνοος. Μάλιστα, ακόμη και το λογότυπο το έφτιαξε ο ίδιος πριν φύγει και τελειοποιήθηκε γραφιστικά στην πορεία! Κι αυτή την ιστορία φωτός μέσα από τη δράση του το Ίδρυμα, στη μνήμη του, θέλει να τη χαρίσει απλόχερα στηρίζοντας και δίνοντας θάρρος σε όσους πέρασαν και περνάνε τα ίδια σε ογκολογικές και αιματολογικές κλινικές.
Οι γονείς του Αλκίνοου, ο Αρτέμης και η Ιφιγένεια, έζησαν από πρώτο χέρι την εμπειρία της Παιδοογκολογικής Κλινικής που για τρία ολόκληρα χρόνια έγινε το δεύτερό τους σπίτι. Είδαν το προσωπικό να υπερβαίνει εαυτόν, χωρίς να φείδεται κόπου και χρόνου και χωρίς πολλές φορές να έχει την ανάλογη ψυχολογική στήριξη που αρμόζει στις δυσκολίες που καλείται ν’ αντιμετωπίσει. «Έχουν να διαχειριστούν πολλές και διαφορετικές ηλικιακές φάσεις παιδιών με διαφορετικές ανάγκες, ν’ αντιμετωπίζουν την απώλεια παιδιών με τα οποία αναπόφευκτα συνδέονται, να θρηνούν και ταυτόχρονα να πρέπει να αφοσιωθούν στα υπόλοιπα παιδιά και να τους μεταδώσουν την αισιοδοξία τους», μας λέει ο Αρτέμης. Την ίδια στιγμή, θα πρέπει να τελειώσουν τη δουλειά τους, να «φορέσουν» το χαμόγελό τους και να επιστρέψουν στις οικογένειές τους, αφήνοντας πίσω τους τα προβλήματα της κλινικής.
Σ’ αυτά τα τρία χρόνια, λοιπόν, είδαν πως οι σύνδεσμοι που δραστηριοποιούνται στην Παιδοογκολογική Κλινική επιτελούν πολύτιμο έργο ενισχύοντας τις κρατικές δομές που εργάζονται σκληρά προς όφελος των παιδιών και ενίοτε «επουλώνοντας» πληγές του δημοσίου και των αργόσυρτων ρυθμών του. Ο κάθε σύνδεσμος, από το δικό του μετερίζι, ασχολείται και με μια διαφορετική ανάγκη που προκύπτει. Είτε για να στηριχθούν οικονομικά οικογένειες που αντιμετωπίζουν δυσκολίες, είτε να αγοραστούν μηχανήματα, είτε για να δοθούν υποτροφίες σε ιατρικό προσωπικό για μετεκπαίδευση και για τόσα άλλα. Όλοι, όμως, λειτουργούν σε εθελοντική βάση με ανθρώπινο δυναμικό που δίνει από το υστέρημα του προσωπικού του χρόνου.
Μέσα από αυτή την εμπειρία, αποφάσισαν και οι ίδιοι να συμβάλουν στον αγώνα και να συστρατευτούν με τα υπόλοιπα σωματεία, έχοντας ως σκοπό να γίνει καλύτερη και ποιοτικότερη η ζωή των παιδιών και των οικογενειών τους. Είτε αυτά νοσηλεύονται ακόμα είτε κατάφεραν να αποθεραπευτούν. Θέλουν να βρίσκονται δίπλα ακόμη και στις οικογένειες που είδαν το παιδί τους να φεύγει. Αυτό που τονίζει ο Αρτέμης είναι πως μεταξύ των πολλών σωματείων υπάρχει ένας άτυπος συντονισμός στις δράσεις και όταν χρειάζεται δρουν και από κοινού. Το μόνο βέβαιο είναι ότι δεν λειτουργούν ανταγωνιστικά. Για παράδειγμα πρόσφατα λήφθηκε η απόφαση για κοινή δράση βελτίωσης της παιδικής χαράς που βρίσκεται δίπλα από το Μακάρειο, ώστε να γίνει προσβάσιμη για τους μικρούς ασθενείς και για τα άτομα με κινητικές δυσκολίες.
Οι έξι βασικές δράσεις
Με τη σύστασή του το Ίδρυμα κατάρτισε έξι βασικές δράσεις με στόχο να βελτιώσει και να κάνει πιο ευχάριστη τη νοσηλεία των παιδιών και λίγο πιο εύκολη τη ζωή των γονιών.
Το πρόγραμμα «ΔΙΑΒΑΖΩ», που στόχος του είναι η οργάνωση δράσεων με επίκεντρο το βιβλίο. Βασική επιδίωξη είναι η προώθηση του βιβλίου και η ψυχαγωγία των παιδιών που περνάνε αμέτρητες ώρες, ημέρες και μήνες στην Παιδοογκολογική Κλινική.
Το πρόγραμμα «ΜΕΤΑΦΡΑΖΩ» έρχεται να υπερπηδήσει το εμπόδιο της επικοινωνίας γιατρού και γονέων σε περιπτώσεις νοσηλείας στο εξωτερικό είτε για αλλόγλωσσους γονείς στην Κύπρο, μέσω της τεχνολογίας και του δικτύου εθελοντών-μεταφραστών. Στόχος του προγράμματος είναι η δημιουργία ενός μηχανισμού εθελοντών μεταφραστών, οι οποίοι θα μπορούν να παρέχουν, σε πραγματικό χρόνο, υπηρεσίες μεταφραστή στους ασθενείς που τις έχουν ανάγκη σε Κύπρο και εξωτερικό.
Το πρόγραμμα «ΒΕΛΤΙΩΝΩ», το οποίο έχει ως στόχο τη βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης εντός της κλινικής με δράσεις για πλήρεις και διασκεδαστικές ημέρες. Θέλουμε να συμβάλουμε στη βελτίωση της κλινικής με αναβάθμιση εξοπλισμού, υποδομών και άλλων δράσεων που κάνουν τη ζωή στην κλινική πιο ευχάριστη. Οι τοίχοι για παράδειγμα του νοσοκομείου να σταματήσουν πια να είναι άσπροι και ν’ αποκτήσουν ζωή και χρώμα. Πρόσφατα μάλιστα, στο Μακάρειο δημιουργήθηκε ο τοίχος της ζωής, από τη γέννηση μέχρι τη στιγμή που το παιδί χτυπά την καμπάνα της νίκης, παίρνοντας εξιτήριο από την παιδοογκολογική κλινική.
Το πρόγραμμα «ΣΠΟΥΔΑΖΩ» αφορά τη στήριξη παιδιών στη μαθητική και τη φοιτητική τους ζωή, μέσω ειδικών προγραμμάτων φροντιστηρίων και υποτροφιών.
Το πρόγραμμα «ΣΥΝΔΕΩ» φιλοδοξεί στη δημιουργία ενός κεντρικού κόμβου για όλη τη διαθέσιμη σχετική βιβλιογραφία για ογκολογικές και αιματολογικές παθήσεις. Αυτό θα επιτευχθεί με τη σύνδεση με βιβλιοθήκες και βάσεις δεδομένων στα οποία θα έχει πρόσβαση το ιατρικό και το ερευνητικό προσωπικό.
Το πρόγραμμα «ΣΤΗΡΙΖΩ» αφορά τη μάχη που δίνουν οι οικογένειες με παιδιά με ογκολογικές και αιματολογικές παθήσεις που είναι στις πλείστες περιπτώσεις πολύχρονη. Και εξαντλητική. Δοκιμάζοντας τις δυνάμεις τους. Στόχος τους προγράμματος «Στηρίζω» είναι η απευθείας οικονομική στήριξη οικογενειών παιδιών με ογκολογικές και αιματολογικές παθήσεις στη βάση κοινωνικοοικονομικών κριτηρίων, μέσα από ταμείο που έχει δημιουργηθεί για τον σκοπό αυτό. Σαφώς, η υλοποίηση των δράσεων γίνεται πάντα υπό την καθοδήγηση των θεράποντων ιατρών της Μονάδας, ακολουθώντας πλήρως τις διαδικασίες που απαιτούν τα πολύ ευαίσθητα ιατρικά δεδομένα των μικρών ασθενών.
«Γίνε ο υπερήρωας της αγάπης»
«Τι σημαίνει υπερήρωας;» διερωτάται ο Αρτέμης. Για τον ίδιο τα παιδιά με καρκίνο δεν είναι υπερήρωες. Είναι γενναίοι και φοβεροί πολεμιστές. Εξ ανάγκης όμως γιατί δυστυχώς δεν έχουν επιλογή. Μπήκαν στον χορό και θα χορέψουν. Υπηρήρωες είναι όλοι αυτοί που με στέρηση χρόνου και χωρίς υποχρέωση κάνουν τη ζωή των παιδιών αυτών πολύ πιο ευχάριστη και ποιοτική.
Υπερήρωας στην περίπτωση του Αλκίνοου ήταν η δασκάλα του στο δημοτικό που βοήθησε τον Αλκίνοο και την τάξη του να ζουν τη νέα τους πραγματικότητα. Είναι η γυμνάστρια που φρόντισε να προσαρμόσει τις ασκήσεις, ώστε να μπορούν να εκτελεστούν και από αυτόν που είχε προσθετικό πόδι.
Υπερήρωες ήταν οι συμμαθητές του που ακολουθούσαν κανόνες υγιεινής, φόρεσαν μάσκες και χρησιμοποιούσαν αντισηπτικά, πολύ προ της πανδημίας, για να μπορέσει ο Αλκίνοος να φοιτήσει κανονικά στο σχολείο. Που αντιλαμβάνονταν τη στιγμή που έπρεπε ή δεν έπρεπε να τρέξουν ή να αγκαλιάσουν τον Αλκίνοο ή που κατανοούσαν που έχασε τα μαλλιά του και χλώμιασε εξαιτίας των θεραπειών του. Υπερήρωες είναι αυτά τα παιδιά που φρόντιζαν με κάθε τρόπο να είναι ο Αλκίνοος πάντα μέσα σε όλα τους τα παιχνίδια και δραστηριότητες.
Ακόμη κι όταν απουσίαζε. Υπερήρωες ήταν ακόμη και οι γονείς των συμμαθητών του που εκπαίδευσαν τα παιδιά τους και δημιούργησαν κι αυτοί συνθήκες ώστε να μη λείπει ο Αλκίνοος από καμία εορταστική σύναξη. Αυτοί ήταν οι υπερήρωες της ζωής του! Η δράση του «μανδύα» του Υπερήρωα, έγινε αρχικά σε συνεργασία με τη δασκάλα του Αλκίνοου και το υπόλοιπο προσωπικό του Δημοτικό Σχολείου Σταυρού Στροβόλου.
Σήμερα, ο μανδύας ταξιδεύει σε πάρα πολλά σχολεία ανά το παγκύπριο, υπό τη μορφή διαγωνισμού, δίνοντας το μήνυμα ότι ο καθένας στην καθημερινότητά του μπορεί να γίνει ο υπερήρωας κάποιου άλλου παιδιού που βρίσκει τη δύναμη να σταθεί απέναντι σε κάθε δυσκολία, όποια κι αν είναι αυτή και να πολεμήσει με θάρρος, γενναιότητα και αξιοπρέπεια.
Το δίκτυο εθελοντών
Στο πλάι του Αρτέμη, της Ιφιγένειας και των συνεργατών τους, με την ίδρυση του σωματείου, συστρατεύτηκε ένα σημαντικό δίκτυο εθελοντών, οι οποίοι όπως ομολογεί ο Αρτέμης μέχρι στιγμής δεν αξιοποιήθηκαν πλήρως λόγω των ιδιαίτερων συνθηκών της πανδημίας, αφού οι εκδηλώσεις είτε γίνονται υπό τα προβλεπόμενα μέτρα, είτε αναστέλλονται. Υπάρχουν ακόμη, λόγω του κορωνοϊού, περιορισμοί στην πρόσβαση εντός της κλινικής και έτσι πολλά σχέδια ακυρώνονται.
Μόλις το επιτρέψουν οι συνθήκες, θα πραγματοποιηθούν συναντήσεις με τους εθελοντές και θα οργανωθούν συλλογικές δράσεις. Όμως, αυτό που συνεχώς τονίζει το Ίδρυμα είναι ότι ο καθένας μας μπορεί να γίνει εθελοντής. Δεν χρειάζεται απαραίτητα κάποιος να προσφέρει χρήματα, ούτε να κάνει υπερβάσεις από τον προσωπικό του χρόνο. Οι μικρές καθημερινές δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι οικογένειες είναι πολλές και συνεχείς και ο καθένας μπορεί να συμβάλει με τον δικό του τρόπο. Πρόσφατα μια κυρία πολύ προχωρημένης ηλικίας έμαθε σε μια μητέρα πώς να μπλέκει και να περνά δημιουργικά την ώρα της στο νοσοκομείο.
Όλες οι πληροφορίες για το Ίδρυμα Αλκίνοος Αρτεμίου εδώ
Ακολουθήστε τις δράσεις του Ιδρύματος στο Facebook και στο Instagram
