Πριν λίγες μέρες δημιουργήθηκε μέγα θέμα, τουλάχιστον στο διαδικτυακό καφενείο, για το γκαλά που διοργάνωσε ο Αντρέας Μαυρογιάννης, με στόχο την εξασφάλιση οικονομικής ενίσχυσης της προεκλογικής του εκστρατείας. Σημείο αιχμής, το ότι στηρίζεται από το κόμμα της Αριστεράς. Αν και η εκδήλωση δεν απευθυνόταν κατ’ ανάγκην σε αριστερούς, αλλά σε όσους πιστεύουν στην προσπάθεια του υποψήφιου και έχουν και θέλουν να συνεισφέρουν με διαφάνεια, η κριτική εστιάστηκε στο ότι αριστερά και γκαλά με 300 ευρώ είσοδο δεν ταιριάζουν.
Παρόμοιο σκηνικό εξελίσσεται αυτές τις μέρες στην Ελλάδα με αφορμή φωτογράφιση της τραγουδίστριας Νατάσας Μποφίλιου στο Λονδίνο για σκοπούς προώθησης ενός ελληνικού brand μόδας (Nidodileda). Με άλλα λόγια, η τραγουδίστρια ανέλαβε ρόλο μοντέλου για διαφήμιση (σε επαγγελματική βάση προφανώς) και με όρους μόδας, το αποτέλεσμα ήταν πολύ καλό. Κι αν το έκανε οποιαδήποτε άλλη τραγουδίστρια, η Βανδή, η Πάμελα ή η Φουρέιρα, κάποια τελοσπάντων που δεν έχει εκφράσει πολιτικές απόψεις και κυρίως δεν αυτοπροσδιορίζεται ως αριστερή, η συζήτηση αυτή δεν θα γινόταν.
Στο φαντασιακό πολλών, ο αριστερός θα πρέπει να ζει στις παρυφές του κοινωνικού γίγνεσθαι, να μην φοράει ωραία ρούχα (ούτε και να τα διαφημίζει γιατί έτσι προάγει το καπιταλιστικό μοντέλο), να μην τρώει σε ακριβά εστιατόρια, να μην πηγαίνει σε γκαλά, να μην απολαμβάνει χαρές της καθημερινότητας που έχουν να κάνουν με το μοντέλο της ελεύθερης οικονομίας, έστω κι αν έχει τα λεφτά για να το κάνει.
Πριν κάποιες δεκαετίες ο αριστερός είχε ταυτιστεί με ένα συγκεκριμένο μοντέλο που αντανακλούσε ακόμα και στο dress code του. Μαλλιά αφάνα, ταγάρι, σανδάλια, λινά υφάσματα… Σήμερα όλα αυτά μοιάζουν γραφικά. Τα ρούχα δεν κάνουν ούτε τον αριστερό ούτε τον δεξιό. Αυτό που καθορίζει τον καθένα μας είναι η ιδεολογία, οι αξίες που πρεσβεύει και η στάση ζωής απέναντι σε σημαντικά ζητήματα.
«Οι άνθρωποι κάθε ηλικίας που αυτοπροσδιορίζονται ως αριστεροί σήμερα», γράφει ο Γιάννης Τσιούλης στην Popaganda, «γεννήθηκαν σε μία καπιταλιστική εποχή, οπότε η ίδια τους η ύπαρξη είναι ακούσια συμμετοχή στον καπιταλισμό, είτε το επιθυμούν, είτε όχι. Δεν υπάρχει τρόπος να υπάρχει κανείς και να μη συμμετέχει στον καπιταλισμό, εκτός αν σταματήσει να υπάρχει. Κάτι αστείες νουθεσίες που ακούγονται για μετανάστευση σε Κούβες και Κολομβίες, είναι απλά λαϊκιστικά τσιτάτα, γιατί απλά δεν υπάρχει δυνατότητα να δημιουργηθούν αριστερά γαλατικά χωριά σε μια παγκοσμιοποιημένη κοινωνία που η οικονομική δραστηριότητα επηρεάζει με σαρωτικό τρόπο για τις τοπικές οικονομίες».
