Έχουν υπόψη τους όλοι αυτοί που ψήφισαν ανθρώπους σε διάφορα αξιώματα, ότι πρώτο και βασικό καθήκον των εκλεγμένων είναι η λύση του Κυπριακού; Από όποιο πόστο και αν υπηρετήσουν; Είτε στην τοπική αυτοδιοίκηση, είτε, ακόμα περισσότερο, στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο;
Το γνωρίζουν; Το καταλαβαίνουν αυτό το πράγμα; Το αισθάνονται; Ή θεωρούν ότι είναι «άλλου προσώπου» και «άλλης στιγμής» ζήτημα;
Ο αγώνας για τη λύση του Κυπριακού, (πρέπει να) είναι αδιάκοπος, έντονος και συνεχής. Χωρίς διάλειμμα ούτε μιας μέρας. Όποιος επικαλείται το λεγόμενο perfect timing, δηλαδή την κατάλληλη στιγμή, «όταν ωριμάσουν οι συνθήκες», είναι απλά perfect ηλίθιος.
Μία από τις πρώτες δηλώσεις του Φειδία Παναγιώτου μετά την εκλογή του στις Βρυξέλλες, ήταν ότι δεν ξέρει σχεδόν τίποτα από πολιτική, «αλλά θα μάθω», λέει.
Θα μάθεις τι, πουλάκι μου; Ό,τι η χώρα σου είναι υπό κατοχή; Ό,τι σε κάθε «βήμα» που θα βρεθεί ένας Κύπριος πολιτικός, ακόμα και ένας απλός πολίτης, φέρει το βαρύ και συνάμα όμως τιμητικό αξίωμα του πρεσβευτή της χώρας του;
Ο Βολοντίμιρ Ζελένσκι, όσο κι αν τον λοιδορούν ακόμα διάφοροι τυχάρπαστοι (στην αρχή του πολέμου, ένας γνωστός μου τον έλεγε «καραγκιόζη ηθοποιάκο»), είδατε πως μεταμορφώθηκε από «σελέμπριτι» σε πολεμιστή; Είδατε πώς αγωνίζεται μέρα-νύχτα για να φύγουν οι εισβολείς από τη χώρα του; Ικέτης έχει γίνει για να του δώσουν όπλα. Και τον Πούτιν, δεν τον αφήνει σε χλωρό κλαδί…
«Θα γίνω όσο ενοχλητικός πρέπει, για να χτυπώ την πόρτα κάθε χώρας να σταθεί δίπλα μας, να μας βοηθήσει, να καταλάβει ότι η εισβολή είναι ένας βιασμός της Δημοκρατίας και της Αξιοπρέπειας», έλεγε πριν από περίπου έναν χρόνο σε συνέντευξή του στο BBC.
Εμείς, έχουμε καταλάβει άραγε ότι κάθε μέρα που περνάει με το Κυπριακό σε ακινησία, είναι ένα ακόμα βήμα προς την οριστική απώλεια των κατεχόμενων περιοχών μας;
Στην αρχή της αρχιεπισκοπικής του θητείας, άκουσα τον Γεώργιο, που δεν βλέπει καθόλου το επείγον του πράγματος, να λέει ότι ο αγώνας είναι αδιάκοπος, όσα χρόνια και αν περάσουν. Άρα, δεν πρέπει να βιαστούμε τώρα να κάνουμε κάποιον συμβιβασμό επώδυνο, αλλά να περιμένουμε ακόμα και πεντακόσια χρόνια για να ’ρθει η ξαστεριά; Από επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος!
Έλα Χριστέ κι Απόστολε!
Σε άλλα νέα: Ο Βλάντιμιρ Πούτιν μετέβη χθες στη Βόρεια Κορέα, την ίσως πιο δικτατορική και απολυταρχική χώρα στον κόσμο. Συναντήθηκε με τον εκεί δικτάτορα Κιμ Γιονγκ Ουν τον οποίο, όπως σημειώνουν τα διεθνή μέσα, ευχαρίστησε για τη «σταθερή βοήθεια και υποστήριξή του», όπως είπε, στο πόλεμό του κατά της Ουκρανίας.
«Βρήκε ο Φίλιππος τον Ναθαναήλ», όπως αναφέρει η ευαγγελική περικοπή για τη συνάντηση των δύο φίλων, του Φίλιππου και του Ναθαναήλ, και λέγεται για ανθρώπους με κοινά ενδιαφέροντα. Εκείνο, όμως, που πραγματικά χρήζει ιατρικής ανάλυσης, είναι το πώς υπάρχουν πολλοί άνθρωποι, τόσο εδώ στην Ελλάδα, όσο και στην Κύπρο μας, που παραδέχονται ή και δοξάζουν τον Ρώσο μονάρχη;
Ο γενικός γραμματέας του ΝΑΤΟ, Γενς Στόλτενμπεργκ, δήλωσε επ’ αυτού ότι η επίσκεψη του Πούτιν στη Βόρεια Κορέα έδειξε ότι η πολεμική προσπάθεια της Ρωσίας στην Ουκρανία έχει «εξαρτηθεί» από αυταρχικούς ηγέτες. «Οι πιο στενοί του φίλοι και οι μεγαλύτεροι υποστηρικτές του, είναι η Βόρεια Κορέα, το Ιράν και η Κίνα», πρόσθεσε.
Υστερόγραφο: Είναι απίθανο πόσο εύκολα και γρήγορα συμβιβαζόμαστε και αποδεχόμαστε τυχάρπαστους και χαβαλέδες. Τόσο στην Ελλάδα, όσο και στην Κύπρο. Και, μάλιστα, ακόμα και στα πιο υψηλά μας αξιώματα. Ονόματα δεν χρειάζονται. Τα ξέρουμε, απ’ έξω κι ανακατωτά. Τα βλέπουμε στα σόσιαλ. Μερικές φορές τα βλέπουμε και σε ψηφοδέλτια. Και τα ψηφίζουμε…
