Ανοιχτή επιστολή προς τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, Νίκο Αναστασιάδη, απέστειλε ο Δημήτρη Κατσούρης, Κύπριος φοιτητής που βρίσκεται στη Γαλλία. Ο νεαρός σχολιάζει την απόφαση να «κλείσουν» τα σύνορα, όπως ο ίδιος λέει και να μην μπορεί να επιστρέψει στην Κύπρο.
«Δε θα πάρω το χρυσωμένο χάπι των 750 ευρώ. Ευχαριστώ, αλλά όχι. Πιστοποιητικό ότι δεν φέρω τον ιό; Αυτό κι αν δε θα το βρω. Τα νοσοκομεία είναι γεμάτα, απαγορεύεται να πλησιάζεις για μη επείγοντες λόγους. Δε θα ξεφτιλιστώ κιόλας. Θα κάτσω εδώ, στη Γαλλία. Ο καιρός είναι αμέριμνος, ούτε ένα συννεφάκι από την προηγούμενη Πέμπτη, είμαστε σπίτι και όλα πάνε κατ’ ευχήν. Θα περάσει ο κορωνοϊός και οι πανδημίες. Οι λανθασμένες πολιτικές; Υπολογίζω να μένουν. Εσείς, κύριε Πρόεδρε;», αναφέρει μεταξύ άλλων.
Αυτούσια η επιστολή του, την οποία και απέστειλε στο philenews:
Ξεκινώ να γράφω αυτό το άρθρο, χωρίς να ξέρω καλά-καλά τί θέλω να πω. Άρθρο, γράμμα, ανοιχτή επιστολή ή ένα άλλο Κατηγορώ… Πάντως θα είναι σύντομο. Δε θέλω να σας σκανδαλίσει ο τίτλος, ποτέ δεν μου έθεσα ένα τέτοιο ερώτημα.
Τα πράματα χειροτέρευσαν από τη μια μέρα στην άλλη. Η καθημερινότητά μας άλλαξε, πρέπει να προσέχουμε πού ακουμπά η σκιά μας! Η αρχική αντίδραση, εν τούτοις, δεν ήταν αυτή. Φάνταζε κάτι μακρινό, από τη βάθη της Ανατολής, της Ασίας, μετά της Ιταλίας, τώρα παντού. Θες το υποτιμήσαμε, θες είπαμε θα περάσει γρήγορα, δεν είναι τίποτα – και μπορεί να μην είναι, και να περάσει σε ένα μήνα – σίγουρα ωστόσο δεν είναι τόσο απλό όσο το φανταστήκαμε.
Και βρεθήκαμε φοιτητές στο εξωτερικό, όπως τα τελευταία τέσσερα χρόνια εξάλλου, να αμφιταλαντευόμαστε. Αξίζει να γυρίσω; Είναι τόσο σοβαρό; Μπα, θα περάσει. Βλέπαμε πολλούς να γυρνάνε στις χώρες τους. Ναι, αλλά είναι η Γαλλία, σκέφτηκα. Αν, ο μη γένοιτο, νοσούσαμε, το σύστημα υγείας στην Γαλλία είναι πιο προηγμένο, πιο ασφαλές, μάλλον πιο σίγουρο. Ναι αλλά είναι η Κύπρος, είναι η χώρα μου, ο τόπος μου, η οικογένεια και οι φίλοι μου.
Όταν καταλάβαμε ότι ο κίνδυνος είναι προ των πυλών, σε όλο τον κόσμο πλέον, η ανησυχία κλιμακώθηκε. Ένα συναίσθημα διαφορετικό γεννήθηκε μέσα μας, κι ας μη μας το αναγνωρίζουν κάποιοι. Το αίσθημα ατομικής ευθύνης, μην μεταφέρω τον ιό στη χώρα μου. Ναι, το σκεφτήκαμε∙ θα μείνουμε, θα περάσει, θα κάτσουμε στο σπίτι κλεισμένοι και θα ξαναβγούμε όταν όλα θα είναι ασφαλή.
Ζώντας στο εξωτερικό τόσα χρόνια, έχω αποκτήσει φίλους από πολλές χώρες. Ισπανία, Ιταλία μου έρχονται – τυχαία; – πρώτες στο νου. Εκεί η κατάσταση εκτροχιάστηκε. Εκατοντάδες άνθρωποι πεθαίνουν κάθε μέρα στις γείτονες αυτές χώρες. Παραδόξως όμως, οι πλείστοι των φίλων μου έτρεξαν να γυρίσουν στις πατρίδες τους. Γιατί; Κάλλιστα θα μπορούσαν να μείνουν στη Γαλλία. Γύρισαν σπίτι τους, γιατί εκεί νιώθουν ασφαλείς, γιατί προτιμάνε να περάσουν δύσκολα, αλλά με τους δικούς τους, γιατί αν γίνει το οτιδήποτε θέλουν να είναι κοντά τους. Οι Έλληνες φοιτητές στην Ισπανία εγκλωβίστηκαν εκεί, λόγω του ότι η Ισπανία έκλεισε τα σύνορά της. Το Ελληνικό κράτος προσπαθεί και ψάχνει τρόπους να μεταφέρει τους φοιτητές του στην Ελλάδα. Η Ισπανία έκλεισε σύνορα, προειδοποιώντας τους υπηκόους της ότι κλείνουν. Η Γαλλία κλείνει σύνορα, αφήνοντάς τα ανοικτά στους απανταχού Γάλλους.
Να μείνω στη Γαλλία ή να επιστρέψω στην Κύπρο, στην οικογένειά μου, στους δικούς μου ανθρώπους; Για μας η απόφαση πάρθηκε, άνευ προειδοποιήσεως, από τον πρόεδρο. Τα σύνορα κλείνουν· ημέρα Παρασκευή. Οι Κύπριοι μπορούν να επιστρέψουν. Ημέρα Κυριακή; Μπαρκάρει το νησί μάλλον! Φοράει ζώνες κι αλλάζει ρότα για Αφρική, μακριά από Ευρώπη. Οι υπόλοιποι; Ας ψοφήσουμε ειρηνικά – με λίγα χρήματα έξτρα – στο ΕΞΩτερικό! Στο πυρ το εξώτερον. Άντε γεια!
Τα πράματα χειροτέρευσαν από τη μια μέρα στην άλλη. Η καθημερινότητά μας άλλαξε, πρέπει να προσέχουμε πού ακουμπά η σκιά μας! Η αρχική αντίδραση, εν τούτοις, δεν ήταν αυτή. Φάνταζε κάτι μακρινό, από τη βάθη της Ανατολής, της Ασίας, μετά της Ιταλίας, τώρα παντού. Θες το υποτιμήσαμε, θες είπαμε θα περάσει γρήγορα, δεν είναι τίποτα – και μπορεί να μην είναι, και να περάσει σε ένα μήνα – σίγουρα ωστόσο δεν είναι τόσο απλό όσο το φανταστήκαμε.
Και βρεθήκαμε φοιτητές στο εξωτερικό, όπως τα τελευταία τέσσερα χρόνια εξάλλου, να αμφιταλαντευόμαστε. Αξίζει να γυρίσω; Είναι τόσο σοβαρό; Μπα, θα περάσει. Βλέπαμε πολλούς να γυρνάνε στις χώρες τους. Ναι, αλλά είναι η Γαλλία, σκέφτηκα. Αν, ο μη γένοιτο, νοσούσαμε, το σύστημα υγείας στην Γαλλία είναι πιο προηγμένο, πιο ασφαλές, μάλλον πιο σίγουρο. Ναι αλλά είναι η Κύπρος, είναι η χώρα μου, ο τόπος μου, η οικογένεια και οι φίλοι μου.
Όταν καταλάβαμε ότι ο κίνδυνος είναι προ των πυλών, σε όλο τον κόσμο πλέον, η ανησυχία κλιμακώθηκε. Ένα συναίσθημα διαφορετικό γεννήθηκε μέσα μας, κι ας μη μας το αναγνωρίζουν κάποιοι. Το αίσθημα ατομικής ευθύνης, μην μεταφέρω τον ιό στη χώρα μου. Ναι, το σκεφτήκαμε∙ θα μείνουμε, θα περάσει, θα κάτσουμε στο σπίτι κλεισμένοι και θα ξαναβγούμε όταν όλα θα είναι ασφαλή.
Ζώντας στο εξωτερικό τόσα χρόνια, έχω αποκτήσει φίλους από πολλές χώρες. Ισπανία, Ιταλία μου έρχονται – τυχαία; – πρώτες στο νου. Εκεί η κατάσταση εκτροχιάστηκε. Εκατοντάδες άνθρωποι πεθαίνουν κάθε μέρα στις γείτονες αυτές χώρες. Παραδόξως όμως, οι πλείστοι των φίλων μου έτρεξαν να γυρίσουν στις πατρίδες τους. Γιατί; Κάλλιστα θα μπορούσαν να μείνουν στη Γαλλία. Γύρισαν σπίτι τους, γιατί εκεί νιώθουν ασφαλείς, γιατί προτιμάνε να περάσουν δύσκολα, αλλά με τους δικούς τους, γιατί αν γίνει το οτιδήποτε θέλουν να είναι κοντά τους. Οι Έλληνες φοιτητές στην Ισπανία εγκλωβίστηκαν εκεί, λόγω του ότι η Ισπανία έκλεισε τα σύνορά της. Το Ελληνικό κράτος προσπαθεί και ψάχνει τρόπους να μεταφέρει τους φοιτητές του στην Ελλάδα. Η Ισπανία έκλεισε σύνορα, προειδοποιώντας τους υπηκόους της ότι κλείνουν. Η Γαλλία κλείνει σύνορα, αφήνοντάς τα ανοικτά στους απανταχού Γάλλους.
Να μείνω στη Γαλλία ή να επιστρέψω στην Κύπρο, στην οικογένειά μου, στους δικούς μου ανθρώπους; Για μας η απόφαση πάρθηκε, άνευ προειδοποιήσεως, από τον πρόεδρο. Τα σύνορα κλείνουν· ημέρα Παρασκευή. Οι Κύπριοι μπορούν να επιστρέψουν. Ημέρα Κυριακή; Μπαρκάρει το νησί μάλλον! Φοράει ζώνες κι αλλάζει ρότα για Αφρική, μακριά από Ευρώπη. Οι υπόλοιποι; Ας ψοφήσουμε ειρηνικά – με λίγα χρήματα έξτρα – στο ΕΞΩτερικό! Στο πυρ το εξώτερον. Άντε γεια!
Αρχικά, δε μπορώ να το κρύψω, πανικοβλήθηκα. Ήταν ένα αίσθημα ασφάλειας να ξέρεις ότι ανά πάσα στιγμή θα μπορείς να γυρίσεις στην οικογένειά σου, αν τα πράγματα πηγαίνανε τόσο στραβά. Μετά θυμός! Θυμός με τον πρόεδρο και όσους αποφάσισαν. Τώρα; Απογοήτευση μάλλον. Ποιο βαθύ αίσθημα μη συλλογικότητας σας κίνησε κύριε Πρόεδρε, ώστε να μας κλείσετε σαν τα σκυλιά, έξω από τη χώρα; Δύσκολοι καιροί, δύσκολα μέτρα, ίσως πείτε. Το κατανοώ. Ύστερα σκέφτομαι ξανά, δίκιο θα’ χει. Άρα το άρθρό μου πάει στο βρόντο. Οπόταν σκάω.
Ξανασκέφτομαι και λέω, δε γίνεται. Τους φοιτητές; Τους φοιτητές της χώρας σου; Σε αυτούς κλείνεις την πόρτα; Στους νέους; Στα άτομα αυτά που βγήκαν εκτός, να σπουδάσουν, να μορφωθούν, για να επιστρέψουν σ’τού’ν’τον τόπον να τον βοηθήσουν να πάει μπροστά;
Και καταλήγω· έχω Εγώ δίκιο, κύριε Πρόεδρε. Δεν έπρεπε να κλείσετε τα σύνορα στους φοιτητές! Και σε κανέναν άλλον Κύπριον πολίτην! Δε θα πάρω το χρυσωμένο χάπι των 750 ευρώ. Ευχαριστώ, αλλά όχι. Πιστοποιητικό ότι δεν φέρω τον ιό; Αυτό κι αν δε θα το βρω. Τα νοσοκομεία είναι γεμάτα, απαγορεύεται να πλησιάζεις για μη επείγοντες λόγους. Δε θα ξεφτιλιστώ κιόλας. Θα κάτσω εδώ, στη Γαλλία. Ο καιρός είναι αμέριμνος, ούτε ένα συννεφάκι από την προηγούμενη Πέμπτη, είμαστε σπίτι και όλα πάνε κατ’ ευχήν. Θα περάσει ο κορωνοϊός και οι πανδημίες. Οι λανθασμένες πολιτικές; Υπολογίζω να μένουν. Εσείς, κύριε Πρόεδρε;
Πηγή: philenews
