Ο τρόμος για τα πυροτεχνήματα οδήγησε στο θάνατο το σκυλάκι που άκουε στο όνομα Tsezar. Συντετριμμένη η κηδεμόνας του έστειλε επιστολή στην πρόεδρο της Φωνής για τα Ζώα της Κύπρου, περιγράφοντας την τραγική είδηση.
Το σκυλάκι που πέθανε από τον φόβο του για τα πυροτεχνήματα αφού προηγουμένως χτυπήθηκε από αυτοκίνητο, τραυματίστηκε και εγκαταλείφτηκε. Η κηδεμόνας του το έψαχνε για τέσσερις ημέρες, ημέρα και βράδυ ασταμάτητα, χωρίς να γνωρίζει για την τραγική εξέλιξη. Το περιμάζεψαν υπάλληλοι της κοινότητας Τραχωνίου, το έθαψαν, και παρόλο που υπήρχε ηλεκτρονική σήμανση (microchip) δεν την ενημέρωσαν ποτέ. Η δικαιολογία που έδωσαν από την κοινότητα είναι ότι δεν είχαν το ειδικό μηχάνημα (scanner) για να επιβεβαιώσουν.
Πιο κάτω ξετυλίγεται η τραγική ιστορία όπως την περιγράφει η κηδεμόνας του Tsezar, για τον χαμό του μωρού της, όπως το χαρακτηρίζει. Το σκυλάκι έφυγε από το σπίτι στις 16 Σεπτεμβρίου και ενημερώθηκε για τον θάνατό του τέσσερις ημέρες αργότερα στις 19 Σεπτεμβρίου 2023.
Αυτούσια η επιστολή
«Ονομάζομαι Ελπίδα Τσαμουρλίδου και διαμένω στο Τραχώνι Λεμεσού και θέλω να σας διηγηθώ τη δικιά μου ιστορία, παρόλο που με πονάει πολύ. Αυτή την στιγμή σας γράφω με τα δάκρυα στα μάτια.
Τη περασμένη Δευτέρα έχασα τον αγαπημένο μου σκύλο και ο λόγος που έφυγε από το σπίτι, ήταν λόγω των πυροτεχνημάτων.
Όταν ήρθα σπίτι από τις εξωτερικές δουλειές και είδα ότι δεν με συνάντησε το σκυλάκι μου όπως το έκανε κάθε φορά κατάλαβα ότι λείπει και άρχισα σαν την τρελή να τον ψάχνω. Όλη νύχτα δεν έκλεισα μάτι, ήμουν στους δρόμους και τον έψαχνα απεγνωσμένα. Δεν τον βρήκα.
Το πρωί της Τρίτης άφησα την εργασία μου και συνέχισα να τον ψάχνω, έκανα και αναρτήσεις στις φιλοζωικές ομάδες στο Facebook, ότι θέλω την βοήθεια τους για τον εντοπισμό του αγαπημένου μου σκύλου. Επίσης ανάρτησα και στην ομάδα της κοινότητας Τραχωνίου που διαμένω.
Συνέχισα τις έρευνες μου από το πρωί μέχρι τα ξημερώματα. Παραμέρισα και την δουλειά μου. Την Τετάρτη το πρωί αποφασίζω να πάω στο δημαρχείο του Τραχωνίου να ρωτήσω «μήπως κάποιος από τους εργαζόμενους στο δρόμο είδε κανένα σκυλάκι όπως το δικό μου» και έδειξα την φωτογραφία του.
Επίσης, τους είπα ότι έχω κάνει αναρτήσεις στο Facebook και στην ομάδα της κοινότητας. Η απάντηση τους ήταν «Όχι δεν το έχουμε δει».
Βγαίνοντας από το δημαρχείο, κόλλησα τη φωτογραφία του στο χώρο στάθμευσης ότι τον ψάχνω και έφυγα. Μπήκα στο πρατήριο να βάλω βενζίνη για να συνεχίσω το ψάξιμο. Τότε ρώτησα τον υπάλληλο που δουλεύει εκεί αν έχει δει κανένα σκυλάκι; Και του έδειξα την φωτογραφία και μου απάντησε «Ναι, χτες το πρωί την Τρίτη το είδα στο δρόμο προς το νεκροταφείο» εγώ σαν τη τρελή οδήγησα εκεί, έψαξα, όμως τίποτα.
Κατέληξα στο δημαρχείο του Ύψωνα και ρώτησα μήπως αυτοί τον είδαν ή τον βρήκαν και τον πήραν στο καταφύγιο σκύλων. Με ρώτησαν αν είχε microchip το σκυλάκι μου τους είπα «Ναι έχει». Τότε μου είπαν, «μην ανησυχείς όταν τον βρούμε και σκανάρουμε το microchip θα σας καλέσουμε να έρθετε να το πάρετε».
Έφυγα από εκεί πήγα στο καταφύγιο του δήμου Λεμεσού ούτε εκεί ήταν. Άρχισα πάλι σαν την τρελή στους δρόμους να τον ψάχνω και να ρωτάω κάθε περαστικό εάν τον είδαν.
Μέρα νύχτα το έψαχνα. Την Πέμπτη γύρισα οδηγώντας τις κοντινές περιοχές προς το Τραχώνι.
Δεν έκλεινα μάτι τον έψαχνα απεγνωσμένα.
Την Παρασκευή πάλι πήγα έξω από το κοιμητήριο μήπως και τον βρω εκεί, δεν ήταν. Άρχισα να οδηγώ στα περβόλια που ήταν γύρω γύρω από το Τραχώνι, μέχρι το απόγευμα ήμουν στα περβόλια . Στις 17:00 μμ είδα ένα γνωστό και με ρώτησε εάν ψάχνω τον σκύλο μου. Του απάντησα «Ναι» και τον ρώτησα αν τον είδε και του έδειξα την φωτογραφία του. Μου απάντησε «Ναι, τον είδα το πρωί της Τρίτης, τον χτύπησε αυτοκίνητο και ήρθε το δημαρχείο και το πήρε».
Εγώ, φυσικά οδηγώντας σαν τρελή και στον πανικό μου έτρεξα για να βρω τον αριθμό επικοινωνίας του κοινοτάρχη, κλαίγοντας και φωνάζοντας και με βοήθησε μια κυρία να επικοινωνήσω μαζί του.
Μιλώντας με τον κοινοτάρχη φωνάζοντας του για να μάθω αν είναι όντως το δικό μου σκυλάκι, μου λέει «στείλε μου τη φωτογραφία του να ρωτήσω τον άνθρωπο που τα μαζεύει». Έκλεισα το τηλέφωνο και του έστειλα τη φωτογραφία του. Στην αγωνία περιμένοντας απάντηση, μέσα στο κλάμα να λέω μέσα μου «Θεέ μου σε παρακαλώ να μην είναι αλήθεια». Mετά από 10 λεπτά αγωνίας με παίρνει τηλέφωνο ο κοινοτάρχης και μου λέει ότι το σκυλάκι που χτυπήθηκε είναι ίδιο με αυτό στην φωτογραφία.
Τότε, εγώ του λέω γιατί δεν με πήρατε τηλέφωνο την Τρίτη να με ειδοποιήσετε αφού είχε microchip και με αφήσατε τέσσερις μέρες να ψάχνω και να ελπίζω ότι θα τον βρω. Και η απάντηση του κοινοτάρχη ήταν δεν έχουμε scanner να σκανάρουμε το microchip. Του λέω γιατί δεν τo πήρατε σε ένα κτηνίατρο να σας σκανάρει χωρίς χρέωση και θα με ειδοποιούσε; Η απάντηση του κοινοτάρχη ήταν « δεν ήμαστε υπόχρεοι να το κάνουμε». Απαίτησα το Σάββατο πρωί να το ξεθάψουν και να μου φέρουν το σκυλάκι μου γιατί ήθελα να το θάψω εγώ. Το ξεθάψανε αλλά ήταν αγνώριστο, γεμάτο σκουλίκια, είχε πάθει αποσύνθεση και το θάψανε πίσω και δεν μου είπαν ούτε που είναι θαμμένος. Μέχρι σήμερα δεν μου έδωσαν την ευκαιρία να μάθω που είναι θαμμένος. Όπως μου έκρυψαν το θάνατο του, ήξεραν ότι τον έψαχνα κι όμως το έκρυψαν.
Λοιπόν αυτή είναι η δικιά μου ιστορία. Εδώ και μια εβδομάδα είμαι με ηρεμιστικά. Εάν δεν υπήρχαν τα πυροτεχνήματα δεν θα συνέβαινε αυτό το κακό.
Έχασα το αγαπημένο μου σκυλάκι που το μεγάλωνα 11 χρόνια χωρίς προβλήματα υγείας. Ο σκύλος μου έφυγε από φόβο του γιατί κάθε λίγο ρίχνανε πυροτεχνήματα παρόλο είχα 2 μέτρα περίφραξη. Όμως, τα πυροτεχνήματα τον οδήγησαν στο θάνατο. Ένα θάνατος που δεν του άξιζε. Ένας απάνθρωπος το χτύπησε με το αυτοκίνητο και το άφησε να πεθάνει αντί να το σώσει.
Η αιτία ήταν και θα είναι τα πυροτεχνήματα.
Η αστυνομία δεν κάνει τίποτα απόλυτως γι’ αυτό. Όσες φορές και να τους πήρα τηλέφωνο, αν τους είδατε εσείς τους είδα και εγώ.
Έχω δυο μικρά παιδιά ηλικία 2,5 και 1,5, ξέρετε τι πάει να πει, όταν τα παιδιά σου κοιμούνται η ώρα 00:00 το βράδυ ο γείτονας σου να ρίχνει πυροτεχνήματα έξω από την πόρτα σου;
Τα παιδιά μου φοβούνται πολύ, όχι μόνο τα δικά μου παιδιά αλλά του κάθε πολίτη.
Πρέπει να γίνει ένας νόμος για τα πυροτεχνήματα.
Στη κοινότητα που μένω ο καθένας όταν θέλει ρίχνει πυροτεχνήματα δεν υπάρχει νόμος για αυτούς, όπως δεν υπάρχουν νόμοι και για το δημαρχείο , ήξεραν ότι ψάχνω τον σκύλο μου εννοώ τον έθαψαν και δεν με ειδοποίησαν.
Τα πυροτεχνήματα προκάλεσαν τον θάνατο του αγαπημένο μου σκυλιού, που ποτέ δεν θα τον ξαναδώ και δεν θα μάθω ποτέ πού είναι θαμμένο. Το μεγάλωσα εγώ και εγώ ήθελα να το θάψω.
Δεν υπάρχει νόμος σε αυτόν τον τόπο.
Αγαπημένο μου σκυλάκι, μου λείπεις πολύ θα σε έχω πάντα στην καρδιά μου και στην σκέψη μου.
Όχι στα πυροτεχνήματα».
