Γράμμα στην μητέρα που έφυγε…

 

 

Αγαπημένη μου μητέρα.Πέρασαν ήδη σχεδόν πέντε μήνες που δεν είσαι πια μαζί μας.Μου φαίνεται σαν χθες που έφυγες για την Γειτονιά των Αγγέλων ,κοντά στα Χριστούγεννα και μας γέμισες με πόνο για την απουσία σου.Πήγες κοντά στους γονείς σου και ειδικά στην δική σου μητέρα, που δυστυχώς την έχασες πολύ νωρίς,ήσουν δεν ήσουν είκοσι χρονών όταν έφυγε.Πέρασαν τα πρώτα Χριστούγεννα χωρίς εσένα,τα πρώτα μου γενέθλια,το πρώτο Πάσχα και τώρα η πρώτη γιορτή της μητέρας.Θυμάσαι με τι χαρά και τι συγκίνηση έπαιρνες τα λουλούδια με την κάρτα που σου έστελνα πάντα, στο χωριό?Τις βρήκα  όλες φυλαγμένες σε ένα συρτάρι.Τις κρατούσες και τις ξαναδιάβαζες ,όπως και τις κάρτες που σου έστελναν τα εγγονάκια σου στα γενέθλια και στην γιορτή σου.

 

Η μητέρα μας είναι από τα πιο σημαντικά πρόσωπα στην ζωή μας.Ακόμα και αν δεν προλάβει μια μητέρα να ολοκληρώσει τον κύκλο της(όπως τον εννοούμε οι περισσότεροι),να δει δηλαδή τα παιδιά της να μεγαλώνουν και να απολαύσει τα εγγόνια της(όπως συνέβηκε μαζί σου μητέρα και αυτό με παρηγορεί λίγο)πάντα τα παιδιά που κατάφερε να φέρει στον κόσμο θα νοιώθουν μια ανεξήγητη προστασία,ένα δεύτερο φύλακα άγγελο να τους σκεπάζει με τα φτερά του σε όλη τους την ζωή.

 

Θυμάσαι μαμά ,όταν ήμουν μικρή,(ίσως για να μου τονίσεις την απέραντη αγάπη που ένοιωθες για τα παιδιά σου),που μου έλεγες το παραδοσιακό παραμύθι με το αρχοντόπουλο που μετά από επιθυμία της μέλλουσας γυναίκας του ξερρίζωσε την καρδιά της μάνας του και ξεκίνησε να της την προσφέρει? Στο δρόμο όμως σκόνταψε και έπεσε  και η καρδιά της μάνας τον ρωτά αμέσως. Έπεσες; Χτύπησες παιδί μου; ’’Το άκουσα προχθές από το ραδιόφωνο μελοποιημένο και σε θυμήθηκα ξανά.Η καρδιά της κάθε γυναίκας με το που θα αποκτήσει παιδί παύει πλέον να χτυπά στον δικό της ρυθμό.Χτυπά πλέον στο ρυθμό του παιδιού της.Ολα τα άλλα είναι δευτερεύοντα.Σε κατάλαβα περισσότερο και σε εκτίμησα περισσότερο μαμά, όταν έγινα και εγώ μάνα.Κατάλαβα  πλέον την ανησυχία σου όταν έβγαινα έξω στην εφηβεία μου και αργούσα να γυρίσω.Δεν κοιμώσουνα μέχρι να επιστρέψω.Τα ίδια κάνω και εγώ με τα δικά μου παιδιά.Η την ανησυχία σου μην κρυώσω και πάντα να ντύνομαι καλά σαν φοιτήτρια,τις συμβουλές σου για καλή διατροφή στις εξετάσεις,το πόσες φορές είχες έρθει στην Αθήνα για να μου συμπαρασταθείς σαν φοιτήτρια.Εστω και αν έκανα εξωτερικά την γενναία χαιρόμουν αφάνταστα που σε έβλεπα.Ισως ήμουν «μαμμόθρευτη»!

 

Το αποκορύφωμα όμως ήταν με τα ταξίδια με το αεροπλάνο.’’Μόλις φτάσεις να τηλεφωνήσεις’’,μου έλεγες πάντα.(Ακόμα και τώρα όποτε πήγαινα σε συνέδριο ήθελες να σου τηλεφωνώ για να βεβαιώνεσαι ότι είμαι καλά)Και εγώ να απαντώ μεταξύ σοβαρού και αστείου.΄΄Αν πέσει το αεροπλάνο θα το μάθεις,οπότε τι αγχώνεσαι?’’Περιττό να σου ομολογήσω ότι το ίδιο κάνω τώρα και εγώ με τον φοιτητή μου.

 

Πως μπορώ να ξεχάσω μανούλα μου τις νύχτες που ξενύκτησες πλάι μου όταν ήμουν άρρωστη.Η την αγωνία σου όταν  είχα ένα σοβαρό ατύχημα στην Αθήνα και χρειάστηκε να νοσηλευθώ?Η την συμπαράσταση σου στις γέννες των παιδιών μου,στο μεγάλωμα τους,σε κάθε ευτυχισμένη αλλά και δύσκολη περίοδο της ζωής μου Εσύ ήσουν πάντα εκεί.Να μου κρατάς το χέρι και να με βοηθάς να ορθοποδήσω όταν γονάτιζα.Παρόλο που ήσουν η μεγαλύτερη μου θαυμάστρια,παρόλο που θάδινες και την ζωή σου για μένα,όταν έκανα λάθος δεν δίσταζες  να μου το επισημαίνεις και να μου θυμώνεις,πάντα με γνώμονα το καλό μου,την ευτυχία μου.

 

Μαμά μου σε πεθύμισα ήδη πολύ.Πεθύμισα τα καθημερινά μας τηλεφωνήματα,τις κουβέντες μας ,το να ξέρω ότι είσαι πάντα εκεί για μένα και την αδελφή μου.Είναι μεγάλος ο πόνος ,όχι τόσο της απώλειας όσο της συνηδειτοποίησης ότι δεν θα σε ξαναδώ,δεν θα σου ξαναμιλήσω ποτέ,δεν θα ξαναγελάσουμε ποτέ με κάποιο αστείο.Νοιώθω λες και αιωρούμαι στο σύμπαν ,αποκομμένη από τον ομφάλιο λώρο της ύπαρξης σου.Ξέρω πως δεν θα ήθελες να στενοχωριέμαι ούτε εγώ,ούτε η αδελφή μου και ο πατέρας μου.Εκανες τόσες θυσίες για μας ,μας μεγάλωσες μαζί με τον πατέρα,μας έδωσες τα πάντα και δεν κράτησες τίποτα για τον εαυτό σου.Αυτό είναι το μεγαλείο της μάνας,της κάθες μάνας που δεν πρέπει να θυμόμαστε μόνο την γιορτή της μητέρας.Ειδικά η ηλικιωμένη μάνα έχει ακόμα πιο πολύ την ανάγκη της συντροφιάς μας.Ενα τηλέφωνο,ένα χάδι ,ένας καλός λόγος για αυτήν είναι το παν.Ακόμα και αν νομίζουμε ότι δεν μας καταλαβαίνει, οφείλουμε σαν παιδιά να το κάνουμε.Μήπως εμείς καταλαβαίναμε όταν μας κουβαλούσε μέσα στην κοιλιά της εννιά μήνες και μας μιλούσε?Και όμως αντιδρούσαμε στην αρχή στην φωνή της,μετά στην μυρωδιά της,στο τέλος στην παρουσία της..

 

Εύχομαι σήμερα όλες οι μανούλες του κόσμου να είναι ευτυχισμένες και υγιείς μαζί με τα παιδιά τους,όσο χρονών και αν είναι.Εύχομαι να απολαμβάνουν όλοι τις μητέρες τους  όσο τις έχουν,αλλά και όταν φύγουν όπως εσύ μαμά ,να ξέρουν ότι από κάπου σίγουρα τους παρακολουθούν και τους προσέχουν.Καλό ταξίδι μανούλα μου και σε ευχαριστώ για ακόμα μια φορά για όλα.Συγγνώμη αν κάποτε σε πίκρανα ή σε στεναχώρησα.Θα προσπαθήσω να έχω πάντα μέσα μου τις συμβουλές σου για αγάπη,συγχώρεση και καλοσύνη. Σ’ αγαπώ πολύ!