Πάνος Ιωαννίδης: «Δεν με θεωρώ sexy, ούτε πάρα πολύ όμορφο!»

Επιτέλους! Ο πιο sexy chef της ελληνικής τηλεόρασης φωτογραφίζεται όπως ακριβώς θα ήθελαν να τον δουν οι θαυμάστριές του και μιλάει για τη ζωή του.

Με τον Πάνο γνωριζόμασταν από πέρσι, όταν και οι δύο δουλεύαμε μαζί στο «Πρωινό Σου Κου» του ΑΝΤ1. Εκείνος ήταν ο chef της εκπομπής – από τότε, στα πρώτα του ακόμη τηλεοπτικά βήματα, πάντα χαμογελαστός, κάπως ντροπαλός, ευγενής με όλους. Μετά από ένα χρόνο περίπου τον συναντώ ξανά. Αυτή τη φορά στη φωτογράφησή μας, στον Πειραιά – «σταρ πια!», του λέω γελώντας. Φοράει λευκό παντελόνι, γαλάζιο πουκάμισο, είναι πολύ άνετος και κάνει πλάκα με τα κορίτσια που επιμελούνται το location. «Μου έκανε καλό η συμμετοχή μου σ’ αυτό το παιχνίδι -έχουμε, άλλωστε, εξαιρετική συνεργασία με τον Δημήτρη Σκαρμούτσο και τον Σωτήρη Κοντιζά, τους οποίους εκτιμώ πολύ- και εκεί φαίνεται πραγματικά το ποιος είμαι, αφού κάνω κάτι το οποίο έχει σχέση με τη μαγειρική», θα μου πει λίγο αργότερα για το «Master Chef» του MegaOne στο οποίο είναι κριτής. Τον ρωτάω για τους παίκτες κι αν έχει ξεχωρίσει τον νικητή. «Ναι, φυσικά!», μου απαντάει ευθαρσώς. «Από την 50άδα κιόλας, υπήρχαν άτομα που ξεχώρισαν αμέσως. Έχουμε ταλαντούχα παιδιά, αλλά δεν θα σου πω ποιος ή ποια θεωρώ ότι θα κερδίσει. Για μένα η μαγειρική είναι ταλέντο, πρέπει να το ‘χει κάποιος. Όμως, διδάσκεται κιόλας. Θεωρώ ότι ένας καλός chef, πρέπει να έχει τη φαντασία, την αισθητική, κι από εκεί και πέρα να διδαχτεί τις τεχνικές».

Εσύ «το είχες» από μικρός, αυτό το «μικρόβιο» της μαγειρικής;
Ναι, από πολύ μικρός. Μαγείρευα στο σπίτι από πιτσιρικάς, μόνος μου. Οι δικοί μου δούλευαν όλη μέρα, πάρα πολλές ώρες, οπότε έπρεπε να υπάρχει φαγητό στο σπίτι. Μου άρεσε να μπαίνω στην κουζίνα. Αλλά πρέπει να σου πω ότι έχω στο αίμα μου, στο dna μου που λέμε, τη μαγειρική: ο προπάππος μου ήταν chef στη γαλλική πρεσβεία στην Κωνσταντινούπολη και οι δύο γιαγιάδες μου είχαν καταγωγή από εκεί, επίσης. Οπότε καταλαβαίνεις τι επικρατούσε στην κουζίνα μας.

Τα καταφέρνεις σε όλα; Τα φτιάχνεις όλα καλά;
Αυτό που με δυσκολεύει, αν το πούμε έτσι, είναι η ζαχαροπλαστική. Αν και όχι πολύ. Τη γνωρίζω πολύ καλά, όμως, δεν είναι καθόλου η ειδίκευσή μου. Δεν είμαι ζαχαροπλάστης. Οι γνώσεις και οι εμπειρίες μου φτάνουν μέχρι του σημείου ώστε να παρουσιάσω ένα αξιοπρεπές γλυκό. Ως εκεί. Η ζαχαροπλαστική απαιτεί γραμμάρια κι απόλυτη ακρίβεια. Αυτό με περιορίζει, δεν είμαι ελεύθερος κι άνετος. Δεν μπορώ να αυτοσχεδιάσω, ούτε να πειραματιστώ. Δεν μπορείς να παίξεις με τις γεύσεις, γιατί θα καταστρέψεις τη συνταγή του γλυκού. Πρέπει να ακολουθείς τους κανόνες κι εμένα δεν μου αρέσουν οι κανόνες, γιατί με περιορίζουν.

Μα, και μέσα στην κουζίνα δεν υπάρχουν κανόνες και πειθαρχία; Υπήρχαν στιγμές που να ξέφυγες;
Μέσα στην κουζίνα πειθαρχώ πάρα πολύ. Ό,τι πρέπει να γίνει γίνεται. Δουλεύω, άλλωστε, ως μάγειρας, πάνω από 22 χρόνια. Στην κουζίνα υπάρχει πειθαρχία και είναι σαν στρατός. Ο chef δίνει εντολές, δίνει τη γραμμή κι οφείλεις να υπακούς. Το ίδιο έκανα κι εγώ όταν ξεκινούσα. Υπήρξαν στιγμές που μου έγιναν προσωπικές επιθέσεις, κάτι σαν bullying από τους ανωτέρους μου τότε.

Σκέφτηκες να τα παρατήσεις;
Ναι, αρκετές φορές. Τότε έφευγα από τη δουλειά με κλάματα από τα νεύρα μου. Ωστόσο, δεν το έβαλα ποτέ κάτω, ούτε τα παράτησα, όσο κοντά κι αν έφτασα, γιατί τελικά ο καθένας προσπαθούσε να ξεσπάσει πάνω μου τα όποια κόμπλεξ είχε ή δεν είχε. Η αλήθεια είναι, όμως, ότι πρέπει να υπακούς τις εντολές του chef σου, ανεξαρτήτως αν έχεις αντίθετη άποψη ή όχι. Εκείνος έχει όλη την ευθύνη και η πειθαρχία είναι το παν στην κουζίνα. Επειδή, λοιπόν, μου έχουν φερθεί πολύ άσχημα και πέρασα δύσκολα, δεν το κάνω σήμερα που ηγούμαι εγώ σε μια κουζίνα. Αν δεν μου κάνει κάποιος, απλά διακόπτω τη συνεργασία μαζί του. Όμως bullying δεν θα κάνω ποτέ!

Οι δικοί σου ήθελαν να γίνεις μάγειρας;
Ναι, φυσικά. Με είχαν παροτρύνει εξαρχής. Πάντα με στήριζαν.

Στερήθηκες κάτι ως παιδί;
Πολλά. Δεν ήταν πάντα εύκολη η ζωή μας. Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα, όμως, ολοκλήρωσα το σχολείο στη Θεσσαλονίκη. Τελείωσα, επίσης, εκεί και τη σχολή τουριστικών επαγγελμάτων. Όπως σου είπα, οι δικοί μου ήταν βιοπαλαιστές κι εργάζονταν πολλές ώρες την ημέρα. Ποτέ δεν μας έλειψαν τα βασικά αλλά, ως παιδί, δεν μπορούσα να κάνω ό,τι θέλω. Δουλεύω από τα 16 μου για να είμαι ανεξάρτητος και να μην επιβαρύνω τους δικούς μου.

Σήμερα, τι λένε οι γονείς σου για την πορεία σου;
Καταρχήν, ο πατέρας μου δεν βρίσκεται πια στη ζωή. Τον έχασα το 2007. Ήταν σχεδιαστής κοσμημάτων και μου είχε φτιάξει ένα δαχτυλίδι, το οποίο και φοράω ακόμα. Το έχω ως ενθύμιο. Η μητέρα μου με παρακολουθεί, χαίρεται, και νομίζει ότι είμαι κάποιος άλλος. Της κάνει μεγάλη εντύπωση! Τώρα που με βλέπει στην τηλεόραση, ευελπιστεί να βρω νύφη και να παντρευτώ (γελάει).

Αλήθεια, τον γάμο τον απέφυγες συνειδητά ή απλά δεν έτυχε;
Πάντα έκανα μακροχρόνιες σχέσεις. Από δύο, μέχρι οκτώ χρόνια. Είμαι άνθρωπος των σχέσεων, δεν μου αρέσουν οι επιπολαιότητες. Ωστόσο, ποτέ δεν έγινε μέσα μου αυτό το «κλικ» για να παντρευτώ.

Ποιες προϋποθέσεις θα πρέπει να πληροί μία γυναίκα για να μπεις σε αυτή τη διαδικασία;
Δεν θα σου μιλήσω για την εξωτερική εμφάνιση, αλλά για το βασικότερο για μένα, που είναι ο χαρακτήρας. Για να βρω, λοιπόν, τη σύντροφο με την οποία θα θελήσω να κάνω οικογένεια και να κρατήσει αυτό, θα πρέπει να μου εμπνεύσει ασφάλεια κι εμπιστοσύνη. Να είναι δίπλα μου, να με στηρίζει, να μην υπάρχει ανταγωνισμός, να είναι εκεί σε όλα. Χωρίς, όμως, να χάνονται οι ρόλοι και η γυναίκα να γίνεται ο «άντρας» της σχέσης. Γιατί πολλές γυναίκες σήμερα κάνουν αυτό το λάθος και οι σχέσεις γκρεμίζονται -οι ρόλοι πρέπει να είναι διακριτοί.

Δεν σου έλειψε ποτέ ένα παιδί;
Όταν έγινα θείος, πριν λίγους μήνες, μου μπήκε το μικρόβιο κι άρχισαν να χτυπούν τα «καμπανάκια». Έλεγα «πότε θα γίνω πατέρας;». Θα το ήθελα – και μακάρι να συμβεί. Όμως δεν θα το έκανα ποτέ επιπόλαια, επειδή ο χρόνος πιέζει, «κι αν δεν γίνω τώρα, πότε;». Όχι, δεν σκέφτομαι έτσι. Αν είναι να γίνει, θα γίνει. Ξέρω πολλά ζευγάρια που παντρεύονται και κάνουν άμεσα ένα παιδί, χωρίς να είναι έτοιμοι. Το αποτέλεσμα είναι να εγκλωβίζονται από τα βάρη και τις ευθύνες, επειδή δεν ήταν έτοιμοι στην ουσία για κάτι τέτοιο, και στο τέλος χωρίζουν. Εγώ, αν κάνω οικογένεια και παιδιά, θα ήθελα να είναι κάτι που θα κρατήσει για πάντα.

Πολύ ρομαντικό αυτό που λες…
Είμαι ρομαντικός, ευαίσθητος, αλλά αν μου καταπατήσει κάποια σύντροφος την ευαισθησία και εκμεταλλευτεί τα συναισθήματά μου, τότε το τελειώνω αμέσως και φεύγω. Δεν λέω ότι είμαι ο ευκολότερος σύντροφος του κόσμου ή ο τελειότερος όλων, αλλά είμαι πολύ δοτικός. Κυρίως με τις πράξεις μου, όχι τόσο με τα λόγια. Τα λόγια δεν μένουν, δεν κρατούν για πάντα.

Θα ήθελες η σύντροφό σου να ξέρει να μαγειρεύει;
(χαμογελάει) Ναι, θα μου άρεσε αυτό. Πιο πολύ θα ήθελα να ξέρει να εκτιμά το καλό φαγητό και να το ξεχωρίζει.

Η τηλεόραση σε ενδιαφέρει γενικότερα;
Μου αρέσει αυτό που κάνω τώρα. Δεν ξέρω αν θα έκανα δική μου εκπομπή. Είναι δίκοπο μαχαίρι. Το να κάνω μία αμιγώς μαγειρική εκπομπή, που θα μαγειρεύω εγώ και θα μου ταιριάζει, μπορεί και να το τολμούσα, αν δεν φρέναρε την επαγγελματική μου πορεία. Το να εμφανιστώ απλά και να κάνω κάτι εν μέρει μαγειρικό, όχι, δεν με ενδιαφέρει. Ευχαριστώ, αλλά δεν θα πάρω!

Αυτό ήταν σπόντα για την εκπομπή του Άκη Πετρετζίκη, αλλά και για τον ίδιο;
Όχι, καθόλου. Μα, δεν έχω καμία κόντρα και θα στο αποδείξω, λέγοντάς σου πως δεν κρίνω κανέναν. Ο κόσμος, άλλωστε, μας κρίνει όλους! Κανέναν επαγγελματία δεν θα κρίνω που βγαίνει στην τηλεόραση. Προσωπικά, κρίνω μόνο τους παίκτες του «Master chef» – γι’ αυτό πληρώνομαι, άλλωστε, από το κανάλι μου. Και μένω εκεί και μόνο. Στη ζωή μου δεν κρίνω κανέναν.

Σήμερα που είσαι ακόμη πιο αναγνωρίσιμος, αποδέχεσαι τους τίτλους που σου προσδίδουν, όπως «sex symbol»;(γελάει). Όχι, καθόλου. Είναι αστείο αυτό. Δεν με θεωρώ sexy, ούτε πάρα πολύ όμορφο. Δεν λέω ότι είμαι άσχημος, αλλά σίγουρα δεν είμαι κάτι το ιδιαίτερο. Έχω μία απλή εξωτερική εμφάνιση. Δεν είμαι νάρκισσος, ούτε πιστεύω ότι είμαι κάτι σπουδαίο εξωτερικά – γιατί δεν είμαι!

Φωτογραφίες: Ιωάννα Τζετζούμη

Περιοδικό Down Town, τεύχος 550