Είδε το φως του κόσμου για πρώτη φορά πριν από 23 Ιούλιους, χωρίς τίποτα να προμηνύει τα όσα στη συνέχεια συνέβηκαν στη ζωή του. Κλήθηκε από πολύ νωρίς να πολεμήσει με «Λαιστρυγόνες και με Κύκλωπες» αναζητώντας τις δικές του Ιθάκες για να εδραιώσει τη θέση του σε αυτό τον κόσμο.
Ο 23χρονος Γιώργος Παναγιώτου, ένας αλλιώτικος, σύγχρονος Οδυσσέας σήμερα, ομολογεί πως δεν υπάρχει μονάχα μια Ιθάκη, αλλά αμέτρητες, ή καλύτερα όσες θελήσουμε να ονειρευτούμε και να πολεμήσουμε για να τις φτάσουμε. Γιατί, όπως λέει, οι Ιθάκες δεν είναι τίποτα άλλο παρά οι στόχοι και τα ιδανικά για τα οποία είμαστε διατεθειμένοι ν’ αγωνιστούμε. Κι όποτε αγγίξουμε μια Ιθάκη θάπρεπε να στοχεύσουμε στην επόμενη ακόμη, ίσως πιο σημαντική, πιο μακρινή, ένα στόχο υψηλότερο, ένα ταξίδι μαγευτικό και μυστηριώδες. Ο ίδιος, τί κι αν ο δρόμος του ήταν στρωμένος με εμπόδια και δυσκολίες κατάφερε να βρει μια από τις Ιθάκες του και να συνεχίσει για τις επόμενες με το βλέμμα προσηλωμένο στο ταξίδι!
Τα τρία πρώτα χρόνια της ζωής του Γιώργου, κύλησαν ομαλά όπως όλων των παιδιών σε αυτή την ηλικία. Στην ηλικία των τριών ετών, τα πρώτα σημάδια στην ομιλία και στην κίνηση, οδήγησαν σε επίσκεψη σε νευρολόγο και στη διάγνωση με μυική δυστροφία Duchene, μια σοβαρή εξελικτική ασθένεια των μυών, όπου με το πέρασμα των χρόνων καταστρέφονται. Σε διάστημα έξι μηνών έρχεται η διάγνωση στη μικρή του αδερφή για καρκίνο και ένα χρόνο αργότερα φεύγει από τη ζωή. Δύο γεγονότα που συγκλόνισαν, όπως λέει συθέμελα την οικογένειά του, ωστόσο οι γονείς του στάθηκαν δυνατοί μέσα στον πόνο της απώλειας τους, για να του προσφέρουν τα καλύτερα παιδικά χρόνια.
Στην ηλικία των 16 ετών μετά από ατύχημα, μια πτώση στο έδαφος του προκαλεί καθίζηση σπονδύλου και αναγκαστικά πλέον καθηλώνεται σε τροχοκάθισμα για τις μετακινήσεις του, γεγονός που σηματοδότησε και τη στιγμή που οι γονείς του, τού αποκάλυψαν τις λεπτομέρειες για την πάθησή του, αφού πλέον ήταν σε θέση να κατανοήσει τι του συνέβαινε χωρίς να πανικοβληθεί.
Τα σχολικά χρόνια κύλησαν με την υποστήριξη των καθηγητών, των συνοδών του αλλά και φίλων. Κάποιες στιγμές ένιωσε την κοροϊδία και τον χλευασμό των συμμαθητών του με αφορμή την αναπηρία του, αλλά με τη βοήθεια των καθηγητών και των γονιών του ξεπεράστηκε και αυτό το εμπόδιο.
Το 2016, ο Γιώργος άρχισε σπουδές στο Τεχνολογικό Πανεπιστήμιο Κύπρου στο Τμήμα Χρηματοοικονομικών και Ναυτιλίας και πήρε πτυχίο το 2020. Αυτή την περίοδο συνεχίζει τις σπουδές του σε άλλο τμήμα αυτό της Επικοινωνίας και Σπουδών Διαδικτύου, και ετοιμάζεται για το δεύτερο έτος.
Οι ιστορίες στο χαρτί
Στο βιβλίο του, υπό τον τίτλο «Ένας αλλιώτικος Οδυσσέας», ένα αυτοβιογραφικό κείμενο περιγράφει βιώματα, κυρίως από τα πρώτα χρόνια της διάγνωσης αλλά και της απώλειας της μικρής του αδερφής από καρκίνο. Έπειτα αναπτύσσει σκέψεις και συναισθήματα έναντι στη σύγχρονη κοινωνία και ταυτίζει τις δικές του εμπειρίες μέσα από τις δυσκολίες και τα εμπόδια που συνάντησε ο μυθικός ήρωας Οδυσσέας στο ταξίδι του πίσω στην Ιθάκη.
«Έτσι και εγώ “ταξιδεύω” μέσω των δικών μου δυσκολιών, συναισθημάτων και εμπειριών στο ταξίδι μου στη ζωή μέχρι σήμερα. Συναντώ τον μονόφθαλμο κύκλωπα, την Κίρκη, ταξιδεύω στα όρια του κάτω κόσμου, τις μέρες που όλα φαίνονται μαύρα και δύσκολα, αλλά συναντώ και τις απόμακρες Σειρήνες, δεμένος στο δικό μου κατάρτι, το τροχοκάθισμα μου. Στο τέλος φτάνω σε μια από τις Ιθάκες μου, σε ένα από τους στόχους μου…
Περιγράφω τον εαυτό μου ως έναν αλλιώτικο Οδυσσέα διότι έτσι νιώθω. Όπως ο τυραννισμένος ήρωας, χρειάζεται και εγώ καθημερινά να τα βάλω με διάφορα εμπόδια αλλά και προβλήματα της σημερινής μας κοινωνίας για να φτάσω και εγώ τα δικά μου όνειρα», μας αναφέρει.
Έμπνευσή του γι’ αυτό το βιβλίο, είναι τα δικά του βιώματα που ήθελε να μοιραστεί με τους άλλους και τα έγραψε στο χαρτί διότι θεωρούσε κάπως άδικο να μη μοιραζόταν και με άλλα άτομα με αναπηρίες τις δικές του εμπειρίες. Προσπάθησε να δώσει μέσα από τις σκέψεις τους στο χαρτί, έναν εναλλακτικό τρόπο ως προς το πώς να βλέπουν τη ζωή και να τους δώσει τη δύναμη να κυνηγήσουν τα όνειρά τους, βλέποντας τα προβλήματα ως μια ευκαιρία να γίνουν καλύτεροι πνευματικά και να βοηθήσουν με τη σειρά τους κι άλλους ανθρώπους.
«Στο βιβλίο συνδέω τον μύθο με την πραγματικότητα. Ο Οδυσσέας πολέμησε με τόσα θρυλικά πλάσματα και τέρατα, αντιμετώπισε πολλές δυσκολίες αλλά τελικά τα κατάφερε να φτάσει στην Ιθάκη… Πιστεύω πως μπορεί πολύ εύκολα να ταυτιστεί με αυτά και ένα άτομο με αναπηρίες (ΑμεΑ), επειδή εκείνα όλα που πέρασε έχουν και νοήματα πίσω τους. Στο βιβλίο μου, για παράδειγμα, παρομοιάζω τις Σειρήνες με τις ερωτικές σχέσεις που δυστυχώς σήμερα είναι πολύ δύσκολο να διατηρηθούν λόγω του εγωισμού. Για ένα άτομο με αναπηρίες μια ερωτική σχέση είναι απόλυτα επιθυμητή, αλλά ταυτόχρονα απόμακρη και άπιαστη. Σε ένα άλλο κεφάλαιο για παράδειγμα, γράφω για τον πολύφημο, στενόμυαλο Κύκλωπα που τον παρομοιάζω με τα άτομα στο Γυμνάσιο που μου έκαναν bullying αλλά και τους εγωιστές ανθρώπους. Συνάνθρωποί μας που δυστυχώς «βλέπουν» μόνο με ένα μάτι, το μάτι του εγωισμού και της απαξίωσης», μας αναφέρει σε άλλο σημείο της κουβέντας μας».
Η πρώτη ανηφόρα
Μήνες αργότερα, και μετά από πολλές επισκέψεις έρχεται η πρώτη διάγνωση για τον Γιώργο στα 3 του χρόνια. Ήρθε σαν «δαμόκλειος σπάθη» πάνω στα όνειρα των γονιών του και τα διέλυσε. Τα έκανε θρύψαλα. Τους θόλωσε το βλέμμα και τους καρφώθηκε μαχαίρι στην καρδιά. Σύντομα, οι γονείς, έχοντας τον φόβο μήπως γινόταν κάτι παρόμοιο στο μικρό τους κοριτσάκι, θα ανακάλυπταν κάτι άλλο, πολύ χειρότερο… η μικρή διαγνώστηκε με ένα σπάνιο είδος καρκίνου ο οποίος τελικά αποδείχτηκε ποιος ισχυρός από τη θέληση της για ζωή και έφυγε σε ηλικία 4 ετών.
Όπως αναφέρει και στο βιβλίο του, δυο ήταν οι εναλλακτικές! Έιτε ν΄αφήσουν το μέλλον να τους θρυμματίσει ή να ακολουθήσουν το δρόμο της αναγέννησης και της ελπίδας. Δηλαδή, να συνεχίσουν αναγκαστικά να ζουν σε αυτό τον εύθραυστο κόσμο, αλλά με καθημερινή έγνοια την ενδυνάμωση των θεμελίων του «κάστρου» τους. Θεμέλια γερά όπως το κουράγιο, η δύναμη, η αντοχή και η υπομονή! Οι γονείς του «βράχοι και θεμέλια της ζωής του», τού χάρισαν μια κανονική παιδική ηλικία μη αποκαλύπτοντας την πάθησή του και χαρίζοντας του μαγευτικά ταξίδια. Γεγονός που τους έφερε πιο κοντά ως οικογένεια!
Το bullying και η συγχώρεση
Στο γυμνάσιο, ο Γιώργος γίνεται θύμα bullying από μερικούς συμμαθητές του για τα σπυράκια αλλά και για το βάδισμα του λόγω αδυναμίας των ποδιών του. Μεγαλώνοντας, κατάλαβε πως κι αυτοί μπορεί να είχαν τα δικά τους προβλήματα και τους συγχώρησε.
Τον ρωτάμε αν βίωσε στιγμές αποκλεισμού, για να μας απαντήσει πως καθημερινά βρίσκει αυτοκίνητα σταθμευμένα πάνω σε ράμπες για άτομα με αναπηρίες, ή σε χώρους ΑμεΑ, γεγονός που πολλές φορές τον κάνει να χάνει τις ελπίδες του για την μελλοντική εξέλιξη της κοινωνίας σε ότι αφορά την κατανόηση των προβλημάτων και των αναγκών των ΑμεΑ. Εξίσου εκνευριστικό είναι και το γεγονός πως πολλοί χώροι όπως εστιατόρια, καφετέριες, καταστήματα και υπηρεσίες, συνεχίζουν να μην είναι προσβάσιμα σε άτομα με αναπηρίες.
Ένα ακόμη σημαντικό είδος αποκλεισμού που βιώνει καθημερινά είναι η δυσκολία να δημιουργήσει κάποια σχέση, αφού όπως λέει, πάντα αντιμετωπίζει την απόρριψη λόγω της φυσικής του κατάστασης. Ένα κορίτσι σήμερα, λέει, δεν δίνει την ευκαιρία σε ένα ΑμεΑ να γνωριστεί καλύτερα, να δει τον «άνθρωπο» μέσα από την αναπηρία. Κοιτάνε ίσως μόνο την εξωτερική εμφάνιση και τους φοβίζουν τα προβλήματα που θα φέρει μαζί του ένα ΑμεΑ. «Ένα πράγμα που πολλά άτομα δυστυχώς δεν καταλαβαίνουν είναι ότι και τα άτομα με αναπηρίες μπορούμε να αγαπήσουμε το άλλο άτομο με όλο μας το είναι και ίσως να μπορούμε να προσφέρουμε περισσότερη αφοσίωση και αγάπη!»
Βραβείο ήθους και κοινωνικής προσφορά από το ΤΕΠΑΚ
Αρχικά, ο Γιώργος επέλεξε να ασχοληθεί με τα χρηματοοικονομικά, διότι πίστευε πως θα ήταν ένας κλάδος που παρά την αναπηρία του θα μπορούσε να εργαστεί από το σπίτι. Όμως, στην πορεία είδε πως αυτό δεν τον γέμιζε, αφού είναι άτομο που του αρέσει να ψάχνει, να πηγαίνει παρακάτω… να επικοινωνεί με τον κόσμο. Ν΄αφήσει τη φωνή του ν΄ακουστεί και να βάλει και ο ίδιος το δικό του λιθαράκι για την αλλαγή της κοινωνίας προς το καλύτερο, ειδικότερα στην αντιμετώπιση των ΑμεΑ.
«Έτσι αποφάσισα να κάνω και δεύτερο πτυχίο στην Επικοινωνία και Σπουδές Διαδικτύου αφού μέσω αυτού θα πραγματώσω το πραγματικό μου όνειρο που είναι να δώσω ελπίδα και σε άλλους συνανθρώπους μου με το δικό μου μήνυμα. Για παράδειγμα στο μέλλον θα μπορούσα ίσως να έχω το δικό μου blog ή σελίδα, μέσα από την οποία θα μπορούσα να αναπτύσσω θέματα όπως η διαφορετικότητα, αλλά και να δώσω τη δική μου οπτική ως άτομο με αναπηρίες πάνω σε διάφορα ζητήματα, επηρεάζοντας έτσι θετικά τον κόσμο» μας λέει.
Το περασμένο καλοκαίρι, βραβεύτηκε από το ΤΕΠΑΚ με το βραβείο Ήθους και Κοινωνικής Προσφοράς. Αυτή η βράβευση, αναζωπύρωσε μέσα του την ελπίδα πως υπάρχει ακόμα ανθρωπιά στην κοινωνία μας. Δηλώνει ευγνώμων που είναι φοιτητής στο ΤΕΠΑΚ, το οποίο κατανόησε τον προσωπικό του αγώνα και τις προσπάθειες του για τη δημιουργία μιας κοινωνίας περισσότερο ευαισθητοποιημένης απέναντι στη διαφορετικότητα. Ίσως, λέει, είναι και μια απτή απόδειξη πως το βιβλίο του και οι προσπάθειες του έχουν ευοδωθεί, χαρακτηρίζοντας τη βράβευσή του ως ένα σημαντικό σταθμό για την Ιθάκη του.
Παράλληλα, εξέφρασε την ελπίδα, η βράβευσή του από το ΤΕΠΑΚ να αποτελέσει το έναυσμα και για άλλα άτομα που διακρίνονται για το ήθος και την προσφορά τους, με τη σειρά τους ν΄ αφήσουν τη δική τους φωνή ν΄ακουστεί και του έργο τους να λάμψει κι έτσι όλοι μαζί να συμβάλουν στη δημιουργία μιας κοινωνίας για την οποία θα είμαστε περήφανοι. Για την απονομή του βραβείου ευχαρίστησε ιδιαίτερα τον Πρύτανη του ΤΕΠΑΚ για την τιμή προς το πρόσωπό του.
>>Με το βλέμμα στο μέλλον με αισιοδοξία
Ναί! Υπάρχουν και οι μέρες της απόγνωσης για την αδιαφορία της κοινωνίας αλλά και οι δυσκολίες που τον λυγίζουν. Παρόλα αυτά, συνεχίζει να χαμογελά αφού οι άσχημες εμπειρίες, είναι κι αυτές πολύτιμα μαθήματα ζωής και δίνουν νόημα στις μικρές χαρούμενες στιγμές. Δεν αφήνει ποτέ το οτιδήποτε να μπει μπροστά στην πραγμάτωση των στόχων και των ονείρων του. Κάνει όνειρα για το μέλλον και ανυπομονεί να δει τι του επιφυλάσσει το ταξίδι που ονομάζεται ζωή.
«Στο μέλλον ελπίζω να μου δοθεί η ευκαιρία να επισκεφτώ ακόμα περισσότερα σχολεία και να μιλήσω στα παιδιά για το τι σημαίνει αναπηρία. Αφού τα παιδιά είναι το μέλλον μας. Και πιστεύω ότι η σωστή αντίληψη για πολλά πράγματα μπορεί να διδαχθεί στο σχολείο από την παιδική ηλικία».
Επίσης άλλος στόχος μου είναι η μετάφραση του βιβλίου μου στα αγγλικά, ώστε να είναι διαθέσιμο και στο εξωτερικό σε ηλεκτρονική μορφή. Ταυτόχρονα εργάζομαι και με τη συγγραφή ενός δεύτερου βιβλίου που βρίσκεται ακόμα σε πολύ αρχικό στάδιο».
