Καίτη Φίνου: «Δεν με αγάπησε κανένας!»

Εξομολογητική, συναισθηματική, θυμωμένη, πληγωμένη, αλλά και με χιούμορ. Η Καίτη Φίνου των πιο αθώων μας αναμνήσεων, σε μια κατάθεση ψυχής… 
 
Φοράει ένα πράσινο αέρινο φόρεμα και ποζάρει χαμογελαστή. Τη βλέπω να αισθάνεται πολύ καλά και το πρόσωπό της είναι πιο φωτεινό από την τελευταία φορά που την είδα. «Πριν τη φωτογράφησή μας σήμερα, ήμουν λίγο πεσμένη. Και είμαι σίγουρη ότι, και με το που θα τελειώσουμε, πάλι θα πέσω ψυχολογικά. Είμαι με τις ώρες μου. Πολύ κυκλοθυμική. Εκεί που γελάω, εκεί κλαίω».

Πάντα έτσι ήσασταν;
Πάντα. Από τότε που με θυμάμαι. Αυτό μου συνέβαινε πάντα. Μια ζωή. Την αφορμή για να μην είμαι καλά, δεν την έψαξα ποτέ. Δεν μπορώ να το διώξω, αλλά το παλεύω.

Γιατί μένετε ακόμα στο «Σπίτι του ηθοποιού»;
Τον Ιούλιο έκλεισα τέσσερα χρόνια, φιλοξενούμενη στο «Σπίτι του ηθοποιού». Μη μου ευχηθείς να τα εκατοστήσω! (γελάει). Αποκλείεται να κλείσω τα 158 και να είμαι ακόμα εκεί! Είμαι από τις γυναίκες που, όπως βλέπεις, παραδέχονται την ηλικία τους. Κυρίως για να μη με μεγαλώνουν οι άλλοι. Είμαι 58 και μισό ακριβώς. Δεν κρύβω ούτε μήνα! Που λες, μένω στο σπίτι του ηθοποιού γιατί δεν μπορώ να ανταπεξέλθω στα έξοδα ενός δικού μου σπιτιού. Τηλεόραση δεν κάνω και τα λεφτά του θεάτρου δεν φτάνουν.  Εντάξει, τι να κάνουμε; Δεν θέλω να κλαίγομαι και να λένε όλοι «το δράμα της Φίνου». Κανένα δράμα! Αυτοσαρκάζομαι. Και να ξέρετε, εσείς οι νέοι, ότι η ευτυχία δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια βουτιά στη θάλασσα. Και να λέτε πάντα: «Σ’ ευχαριστώ Θεέ μου!».

Τα λεφτά δεν σας έφεραν ποτέ την ευτυχία;
Μου έφεραν την άνεση, όχι την ευτυχία. Στο να ζήσω άνετα εγώ και οι φίλοι μου. Μαζί τους τα μοιράστηκα. Τους έβγαζα έξω για φαγητό, πηγαίναμε διακοπές κλπ. Ακόμα και την περίοδο που κάναμε τις ταινίες με τον Στάθη Ψάλτη, δεν έβγαλα χρήματα. Όχι.

Μα, είναι δυνατόν;
Τότε ήταν η εποχή των κωμικών: Μουστάκας, Ψάλτης, Μόσιος, Παπαναστασίου κλπ. Οι γυναίκες έλεγαν τις πάσες των κωμικών. Έπρεπε να ήταν τα πάντα επάνω σε έναν κωμικό ηθοποιό, αλλά και πιο παλιά να το πάρουμε το θέμα, πάντα οι άντρες κωμικοί είχαν μια ωραία γυναίκα δίπλα τους. Και για να τους πασάρουν τις ατάκες, αλλά και για να φεύγει λίγο από την ασχήμια τους (γελάει). Να φεύγει το μάτι από πάνω τους, να πέφτει στο όμορφο. Λοιπόν, τότε έπαιρνα για να σου δώσω ένα τυχαίο παράδειγμα, δέκα χιλιάδες δραχμές, όταν ο κωμικός έπαιρνε εκατό χιλιάδες. Τα ποσά που σου λέω δεν ισχύουν, χάριν παραδείγματος τα λέω. Αλλά από τον μισθό μου έπρεπε να ντυθώ, να βαφτώ και να πληρώσω κομμώτρια. Δεν υπήρχαν μεγάλες παραγωγές. Μόνο όταν έκανα τηλεόραση έβγαλα κάποια χρήματα, αλλά έκανα και ηλίθια έξοδα. Τα έτρωγα με φίλους. Δεν έπαιξα ποτέ μου τζόγο, χαρτιά, δεν αγόραζα ποτέ ναρκωτικά, δεν πλήρωνα νέους άντρες για να με συντροφεύσουν. Δεν τα έκανα αυτά. Η μεγάλη μου αγάπη ήταν να κάνω το τραπέζι στις φίλες μου.

Ισχύει ότι αρκετοί άντρες σάς έκαναν προτάσεις για να πάτε μαζί τους με χρήματα;
Ναι, ισχύει. Είμαι σε ένα επάγγελμα στο οποίο τότε αυτό γινόταν συχνά. Εγώ, από ανασφάλεια, όταν χώριζα από μία μεγάλη σχέση, τα έφτιαχνα με άλλον για κανένα τρίμηνο κι έπειτα ξανάμπαινα σε μεγάλη σχέση. Αυτό έγινε μέχρι και τον γάμο μου. Ως τα 34 μου δεν με έβρισκαν εύκαιρη για να μου κολλήσουν. Έτσι, όταν οι άλλοι μάθαιναν ότι η Φίνου είναι ελεύθερη, με προσέγγιζαν. Έπιαναν φίλες μου και τους έλεγαν «της δίνουμε τόσα λεφτά για να έρθει» ή «εγώ θα την παντρευτώ και θα της κάνω ένα λευκό συμβόλαιο και δεν θα την αγγίζω». Του κόσμου τα λουλούδια και άπειρα κοσμήματα μού έστελναν…

Αισθανόσασταν προσβολή;
Όχι, καθόλου. Έλεγα απλά: «Καλέ, τι θέλει τώρα αυτός; Δεν μας παρατάει!». Και δεν ασχολιόμουν. Αν ήταν κάποιος εμφανίσιμος, δεν ξέρω αν θα έλεγα όχι. Όχι για ένα βράδυ μόνο, για να κάνω σχέση μαζί του. Τώρα και εμφανίσιμος όμως να μην ήταν, θα πήγαινα… (γελάει δυνατά). Αστειεύομαι, φυσικά.

Σήμερα, πώς έχετε τον Στάθη στο μυαλό σας; Τι κρατήσατε από εκείνον;
Δεν το πιστεύω ότι έχει φύγει! Νομίζω ότι βρίσκεται απλά κάπου (συγκινείται). Μου έκαναν καλό αυτά τα τρεισήμισι χρόνια που δεν μιλούσαμε καθόλου και συνήθισα στην ιδέα. Ούτε στο τηλέφωνο δεν μιλήσαμε. Μέχρι τότε, βρισκόμασταν έστω δυο τρεις φορές το χρόνο από κοντά. Αλλά τρεισήμισι χρόνια δεν άκουσα ούτε τη φωνή του -κι έτσι μου έκανε καλό. Μα, σου λέω, δεν το πιστεύω ότι δεν είναι στη ζωή! Έχω στο μυαλό μου την ψευδαίσθηση ότι ζει καλά σε ένα σπίτι, με μία γυναίκα, ότι είναι καλά. Δεν μπορώ να πάρω απόφαση το οριστικό.

Δεν μετανιώσατε γι’ αυτά τα τρεισήμισι χρόνια που δεν μιλούσατε καθόλου;
Γιατί ποιος σου είπε ότι εγώ το ήθελα αυτό; Μην ψάχνεις να βρεις τι και πώς… Εγώ ήθελα να μιλάμε, δεν ξέρω ποιοι ήταν οι παράγοντες που δεν μιλούσαμε. Δεν τους ξέρω και δεν τους έψαξα ποτέ. Ας μη μιλήσουμε άλλο, όμως, γι’ αυτό. Άστο καλύτερα…

Είστε ευτυχισμένη;
Θα ήμουν αν μου δινόταν η ευκαιρία να κάτσω πέντε μέρες στη θάλασσα, σε ένα ερημικό μέρος, όπου δεν θα χτυπήσει το τηλέφωνο… Αλλά δεν γίνεται, γιατί το τηλέφωνο χτυπάει συνέχεια, αφού η αδερφή μου έχει καρκίνο και τρέχουμε – να της μιλήσω, να δω αν όλα είναι καλά, αν έχει παρενέργειες από τη χημειοθεραπεία της… Πέντε χρόνια τώρα ταλαιπωρείται κι εύχομαι να πάνε όλα καλά. Αν είχα ησυχία και ηρεμία θα ήμουν ευτυχισμένη! Με αυτά τα μικρά πράγματα. Τώρα δεν είμαι! Ας γίνει καλά η αδερφή μου και θα πετάω!

Πώς εκτιμήσατε αυτά τα μικρά, τις στιγμές;
Με όλα αυτά που πέρασα… Που έμεινα μόνη, που έμεινα χωρίς δουλειά. Δεν μπορούσα να φανταστώ ότι θα χόντραινα, ότι θα μεγάλωνα, ότι θα έκλειναν πόρτες.

Πώς το διαχειριστήκατε;
Εγώ το ξέρω μόνο αυτό… Ήταν πολύ άσχημο. Έπεσα στην κατάθλιψη! Βίωσα κρίσεις πανικού, στρες, άγχος. Ό,τι ζει πια όλη η Ελλάδα. Έμεινα κλεισμένη μέσα στο σπίτι δυο χρόνια. Ντράπηκα για μένα! Ήμουν «μαύρη» μέσα μου και πήρα βαφή κι έβαψα μαύρα και τα μαλλιά μου για να πηγαίνω ασορτί με το μέσα. Ώσπου, κάποια στιγμή, λες: «Δεν πάει άλλο! Θα ζήσω».

Το ποτό ήταν παρηγοριά για εσάς τότε;
Ναι, μεγάλη. Για πολλά πράγματα ήταν. Ήθελα να μην είμαι ποτέ μόνη, κι έτσι πάντα ήμουν με κάποιον. Αλλά, ποτέ δεν σκεφτόμουν πως θα έκανα έρωτα μαζί του, αν δεν είχα πιει πρώτα ένα δυο ποτά. Έπειτα, το βράδυ, μπορεί να μην πήγαμε καλά στο θέατρο ή να μέναμε απλήρωτοι. Πάλι έβρισκα αφορμή να πιω. Κι αυτό συνεχίστηκε μέχρι τα 40 μου. Έφτασα σε σημείο πια να γίνομαι ρεζίλι και να πω «φτάνει». Μόνη μου το έκοψα μαχαίρι.

Από τους άντρες που πέρασαν από τη ζωή σας, δεν υπήρξε κανείς που να μπορούσατε να μείνετε μέχρι σήμερα μαζί του;
Αχ! Έχω κάνει λάθη, έχω χωρίσει ανθρώπους που θα μπορούσα να είχα περάσει καλά στη ζωή μου, να είμαι ήρεμη. Όμως, εκείνη τη στιγμή, σε εκείνες τις μικρές ηλικίες που νιώθεις ότι έχεις όλες τις επιλογές του κόσμου στα πόδια σου, δεν μπορείς να το καταλάβεις. Δυστυχώς! Έχω μετανιώσει για δυο τρεις ανθρώπους που θα μπορούσα να ήμουν μαζί τους, χωρίς να αισθάνομαι τον μεγάλο τον έρωτα και τον παράφορο, αλλά τη συντροφικότητα. Αλλά το παραμικρό τότε μου ξίνιζε, έφευγα. Δεν απατούσα ποτέ, αλλά πάντα έφευγα.

Οι παράφοροι έρωτες, δεν έχουν το τέλος των παραμυθιών πάντα. Έτσι δεν είναι;
Νομίζω ναι. Αλλά το άφηνα να ξεθυμάνει. Παράφορο πάθος είχα με δύο τρεις συντρόφους μου μόνο. Το άφηνα να τελειώσει μόνο του, σε σημείο να σιχαίνομαι και τον τρόπο που τρώει ακόμα ο άλλος.

Δεχτήκατε πολλές προτάσεις γάμου;
Πολλές. Αλλά στο σημείο που να είμαι κι εγώ ερωτευμένη με τον άλλον, όχι.

Δεν είχατε ποτέ την ανάγκη του γάμου και της οικογένειας;
Όχι. Ήθελα να είμαι πάντα με κάποιον, αλλά όχι παντρεμένη. Αυτό το κατάλαβα στον γάμο που έκανα. Ένα πάθος δεν κρατάει τον γάμο. Πρέπει να ζήσεις με έναν άνθρωπο. Να τον δεις, να τον δοκιμάσεις. Αν δεν έχεις παιδιά, δεν χρειάζεται ο γάμος.

Σας έλειψε ένα παιδί;
Όχι, όχι. Δεν μου έλειψε γιατί, όταν θέλω, δίνω την αγάπη μου στα παιδιά που βλέπω γύρω μου. Δεν ήθελα να κάνω παιδί. Κι εξοργίζομαι όταν ακούω για κακοποιήσεις παιδιών, απροστάτευτων πλασμάτων, που ο άλλος τα εκμεταλλεύεται. Άνετα εκεί έπαιρνα ένα πιστόλι και τον σκότωνα. Ίσως δεν δίνω καλό παράδειγμα που το λέω τώρα, αλλά εξοργίζομαι!

Το λέτε επειδή είστε παθούσα;
Ναι, στα 15 μου έπεσα θύμα βιασμού, τον οποίο όμως θέλω να ξεχάσω. Από έναν βιασμό κανόνισα τη μελλοντική ζωή μου, χωρίς να το θέλω. Υποσυνείδητα. Έβρισκα έναν άνθρωπο κι έλεγα: «Αυτόν δεν θα τον αφήσω, ό,τι και να γίνει». Βολευόμουν. Φοβήθηκα. Μπήκε και το ποτό στη μέση… Κι έτσι πέρασαν οι μέρες, οι μήνες, τα χρόνια… Με σημάδεψε αυτό το πράγμα! Ούτε ξεχνιέται, ούτε ξεπερνιέται. Πρέπει, μετά από αυτό, να είσαι πολύ δυνατός για να σταθείς και να κάνεις μια σχέση. Εγώ δεν έχω καταφέρει να κάνω μια σχέση. Το ένα που δεν ξεχνιέται είναι αυτό. Το άλλο είναι το όνομα. Το «Καίτη Φίνου». Όταν συναντιέμαι με κάποιον, το πρώτο που θα κάνει είναι να πει σε όλους ότι είναι ραντεβού με τη Φίνου. Δεν είναι η Καίτη, είναι το όνομα που τραβάει.

Κανείς δεν αγάπησε την Καίτη;
…Νομίζω πως όχι. Δεν με αγάπησε κανένας! Άλλο η αγάπη κι άλλο ο έρωτας. Η αγάπη είναι «πονάω γιατί πονάς». Δεν υπήρχε η αγάπη. Μπορεί να πειράξει τους πρώην συντρόφους μου που το λέω, αλλά αισθάνθηκα μόνο έρωτα και πάθος. Όχι αγάπη. Δεν την αισθάνθηκα, δεν την ένιωσα…

Δεν παίρνετε αγάπη από την οικογένειά σας;
Κυρίως! Αν και με εκνευρίζουν κιόλας γιατί μου λένε πάντα την αλήθεια (γελάει). Δεν μου χαϊδεύουν τα αφτιά. Αν δουν την συνέντευξή μας και κάτι δεν τους αρέσει, θα μου πουν: «Μα, τι είπες πάλι; Άντε παράτα μας!». Πριν χρόνια μού έκανε δώρο η Ελεονώρα Μελέτη μια θεραπεία bottox. Μόλις το έκανα, η αδελφή μου μού είπε: «Είσαι σαν τέρας! Να μη σε ξαναδώ». Για δοκιμή το είχα κάνει και δεν μου πήγαινε (χαμογελάει). Αγάπη παίρνω από τη δουλειά μου, επίσης. Κι αυτή μου λείπει πολύ… Αγαπημένοι προορισμοί μου λείπουν, όπως είναι η Κύπρος μας. Να, ας πούμε, στην Κύπρο θα ερχόμουν να ζήσω, ενώ παράλληλα θα ήθελα να δουλεύω εκεί. Τόσες δουλειές γίνονται. Ας μου προτείνουν κάτι, και θα το κάνω! Πάντα λάτρευα την Κύπρο.

* Τα φορέματα της κ. Φίνου είναι Mat Fashion.

Επιμέλεια – styling: Ανδριάνα Λύρου
Μακιγιάζ-μαλλιά: Κατερίνα Μητροπούλου

Περιοδικό “Down Town”, τ. 561.