Ο Μάκης Δελαπόρτας, ο ηθοποιός και συγγραφέας που έχει γράψει 25 βιογραφίες των μεγαλύτερων Ελλήνων σταρ, μπορεί να καυχιέται πως είναι ο μοναδικός Έλληνας που γνωρίζει όλα τα «μυστικά» των μεγάλων μύθων του θεάτρου και του κινηματογράφου.
ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΛΟΓΩ… ΑΛΙΚΗΣ ΒΟΥΓΙΟΥΚΛΑΚΗ
«Πάντα ήμουν παιδί του θεάτρου, από εκεί ξεκίνησα. Μια μέρα, μόλις είχα κλείσει τα 17 μου χρόνια, πήγα να δω το “Ωραία μου Κυρία”, στο οποίο πρωταγωνιστούσε η Αλίκη Βουγιουκλάκη, στο καλοκαιρινό “Θέατρο Αλίκη”, στη λεωφόρο Αλεξάνδρας. Στο τέλος της παράστασης στήθηκα κι εγώ, μαζί με άλλα πιτσιρίκια, ώστε να δούμε το είδωλό μας και να πάρουμε αυτόγραφο. Κάποια στιγμή, πριν μπω, η Αλίκη είδε εμένα και μου φώναξε: “Για έλα εδώ εσύ μικρέ, ξανθέ!”. Εγώ, τότε, δεν σκεφτόμουν να γίνω ηθοποιός. Ούτε που μου περνούσε καν η ιδέα από το μυαλό! Πλησίασα, με χάιδεψε και μου είπε: “Ξεκινάμε μαζί!”. Είχα μια ματιά με την οποία καταλάβαινε τα πάντα. Την επόμενη χρονιά μπήκα στο πρώτο έτος της δραματικής σχολής και έπαιξα με την Αλίκη στο “Cabaret”. Τότε, στις πρόβες, με διάβαζε η Δέσπω Διαμαντίδου, οπότε έγιναν όλα πολύ μαγικά και ωραία. Στα 17 μου είχα μία καλή νεράιδα, την Αλίκη Βουγιουκλάκη, και δασκάλα μου τη Διαμαντίδου. Τι τύχη!
Όντας παιδί του θεάτρου, έμεινα εκεί για 15 ολόκληρα χρόνια. Δούλεψα στο σανίδι με όλους τους μεγάλους: Την Αλίκη, τη Βλαχοπούλου, τον Φωτόπουλο, τον Κωνσταντάρα, τον Ηλιόπουλο, τη Σαπουντζάκη. Μετά, ήρθε η δισκογραφία στη ζωή μου και οι βιογραφίες σπουδαίων ανθρώπων. Ήταν εσωτερική μου ανάγκη να ασχοληθώ με αυτή τη γενιά και τη συγκεκριμένη εποχή. Για δέκα χρόνια, δεν έκανα θέατρο. Δεν έβγαινα καν από το σπίτι μου. Αφοσιώθηκα σ’ αυτά. Δεν ήθελα, άλλωστε, να γίνω ποτέ σταρ. Προτιμούσα να βλέπω αυτούς τους τόσο λαμπερούς ανθρώπους, να κάνω παρέα μαζί τους και να παίζω. Δεν υπήρξα ματαιόδοξος. Ντρεπόμουν με την έκθεση!
Τα τελευταία επτά χρόνια επέστρεψα στο θέατρο με αφιερωματικές παραστάσεις. Σήμερα, όμως, λείπει η λάμψη του τότε. Τα σκηνικά μπορεί να είναι πιο ωραία, η τεχνολογία να βοήθησε, τα κοστούμια ακόμα καλύτερα, αλλά δεν υπάρχουν πια οι ίδιες προσωπικότητες. Ακόμα θυμάμαι τη Ρένα και την Αλίκη να τις χειροκροτούν οι θεατές από κάτω για ένα τέταρτο! Ξέρεις τι είναι επί ένα τέταρτο χειροκρότημα; Αυτά δεν γίνονται σήμερα πια. Η εποχή δεν τα ευνοεί. Το σύστημα έφαγε το σύστημα. Το θέατρο και το σινεμά καθιέρωσε είδωλα. Η τηλεόραση, όμως, τα έφθειρε. Τότε δεν υπήρχε η υπερέκθεση. Σήμερα, συμβαίνει το αντίθετο – υπάρχει η υπερκατανάλωση που κάνει κακό. Ο τελευταίος των μεγάλων ήταν ο Γιάννης Δαλιανίδης. Όταν σε επέλεγε, ήξερες ότι θα ήταν σίγουρη επιτυχία…».
Η ΖΩΗ ΜΟΥ ΣΗΜΕΡΑ
«Είμαι στην καλύτερή μου φάση! Στην πιο ώριμη. Δημιουργικός, άλλωστε, ένιωθα πάντα, γιατί ήμουν από μικρός ανήσυχη φύση. Όταν έκανα τη δισκογραφία του παλιού σινεμά, βρήκα κλειστές πόρτες από πολλές δισκογραφικές. Τότε, όλα τα μπαράκια έπαιζαν Michael Jackson, και, κάποια άλλα, Δημητρίου, Πανταζή κ.ά. Κανείς δεν περίμενε ότι θα διασκεδάζει το κοινό στα μπαρ, με τραγούδια της Αλίκης, του Χορν, της Βλαχοπούλου, της Χρονοπούλου. Ήταν μια δική μου τρέλα. Κι αυτό με στιγμάτισε. Αφοσιώθηκα σ’ αυτά. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι μου έλειψε η συντροφικότητα. Πάντα, άλλωστε, ήμουν ερωτευμένος, πάντα είχα μια σχέση. Ποτέ δεν έμεινα μόνος μου. Τα έχω βρει πια με τον εαυτό μου. Η μοναξιά θα με απασχολήσει σε λίγα χρόνια. Μπορεί και να τρομάξω τότε, αν είμαι μόνος μου. Δεν ξέρω.
Εγώ έζησα όλους τους μεγάλους μύθους και στο τέλος της ζωής τους, όπου ήταν όλοι μόνοι. Όχι μόνοι από ένα χέρι ενός φίλου ή της οικογένειας που ίσως τους έλειπε. Αλλά εσωτερικά. Κι αυτό είναι το τίμημα της κορυφής: η μοναξιά. Πάντως, ποτέ δεν θέλησα να κάνω οικογένεια και παιδιά. Ίσως γιατί πάντα είχα, ως παράδειγμα, όλους αυτούς τους μεγάλους σταρ, που έβλεπα ότι δεν τα κατάφερναν σε όλα. Μπορεί όλη η Ελλάδα να τους αποθέωνε, αλλά η προσωπική τους ζωή και οι γάμοι τους δεν πήγαιναν καλά. Όχι, δεν μπορούμε σε όλα να είμαστε καλοί. Σήμερα, όλα γίνονται για το θεαθήναι. Βλέπεις “τέλειες ζωές”, “τέλεια σπίτια”, “άψογη επαγγελματική ζωή”. Ψέματα όλα! Αυτά δεν με ενδιέφεραν ποτέ. Γι’ αυτό και επέλεξα να ζω δημιουργικά και όμορφα. Ήξερα να δίνω τα πάντα. Οπότε, μοιραία έπαιρνα. Πήρα αγάπη και σεβασμό. Πολύ! Και, ναι, είμαι ευγνώμων από τη ζωή μου!».
Grooming: Πετρούλα Δουράμπεη
Περιοδικό “Down Town”, τ. 562.
