Η κουζίνα είναι το βασίλειό της. Σε μια από τις πιο δύσκολες στιγμές της ζωής της -όταν διαγνώστηκε με καρκίνο των ωοθηκών- βρήκε διέξοδο σε αυτήν, δημιουργώντας τις καλύτερες συνταγές που έφτιαξε ποτέ. Κάπως έτσι, προέκυψαν οι «Συνταγές αισιοδοξίας». Για τη Λουΐζα Ζεμπύλα, όμως, δεν είναι ακόμη ένα βιβλίο μαγειρικής. Μέσω αυτού θέλει να βάλει το δικό της λιθαράκι για την έγκαιρη πρόληψη. Γιατί, πραγματικά, σώζει ζωές.
«Η μαγειρική, πάντα, αποτελούσε το καταφύγιο μου. Έτσι κι αυτή τη φορά. Το γεγονός ότι είχα διαγνωστεί με καρκίνο των ωοθηκών και ακολουθούσα χημειοθεραπεία, δεν θα με κρατούσε μακριά από την κουζίνα. Ας πάρω, όμως, τα πράγματα από την αρχή. Ήταν Ιούλιος του 2016. Σε μια εξέταση ρουτίνας, ο γιατρός ανακάλυψε στον υπέρηχο μια κύστη στη μια ωοθήκη, γύρω στα 11 εκατοστά. Μέσα στην ατυχία μου, φάνηκα τυχερή. Η κύστη αναπτύχθηκε μέσα σε διάστημα μερικών μηνών και ευτυχώς εγώ πάντοτε ήμουν συνεπής στις καθιερωμένες μου εξετάσεις, καθώς πίστευα και πιστεύω πως οφείλουμε, πάση θυσία, να αξιοποιούμε όσα “όπλα” έχουμε, είτε αυτό ονομάζεται ΠΑΠ τεστ, είτε μαστογραφία, είτε κολονοσκόπηση.
Ο γιατρός μού επεσήμανε ότι ο καρκίνος ήταν τόσο επιθετικός, που αν αργούσα μερικούς μήνες, θα έμπαινα σε πολύ μεγαλύτερη περιπέτεια. Και δεν μπορώ να φανταστώ πόσο μεγαλύτερη θα ήταν απ’ αυτήν που πέρασα, με τις δυο επεμβάσεις και τη χημειοθεραπεία. Στο άκουσμα της λέξης “καρκίνος”, με έπιασε πανικός. Αλλά, όχι, επειδή φοβάμαι τον θάνατο. Η πρώτη μου σκέψη πήγε στα τρία μου παιδιά, ειδικά στον μικρότερο, που τότε ήταν 13 χρονών. Κάθε μητέρα είναι υπερ-προστατευτική. Όταν, όμως, τα παιδιά σου είναι μεγάλα -ο γιος μου ήταν 27 και η κόρη μου 22- ξέρεις πως τους έχεις δώσει τα απαραίτητα εφόδια για να προχωρήσουν στη ζωή. Ο μικρός, όμως, ακόμη με χρειάζεται. Πόσο μάλλον, όταν βρίσκεται σε μια ευαίσθητη ηλικία, όπως είναι η εφηβεία. Από την αρχή, είχα απόλυτη εμπιστοσύνη στους γιατρούς μου και πίστη στον θεό ότι όλα θα πάνε μια χαρά. Ωστόσο, δεν σου κρύβω ότι όταν ολοκλήρωσα τη χημειοθεραπεία, πέρασαν κάποιες μαύρες σκέψεις απ’ το μυαλό μου. Γιατί τότε, συνειδητοποίησα τον κίνδυνο που είχα διατρέξει.
Μετά την πρώτη βδομάδα των χημειοθεραπειών, όταν άρχισα σιγά-σιγά να ξαναβρίσκω τον εαυτό μου, μπήκα στην κουζίνα. Δεν ξέρω για ποιο λόγο. Μάλλον, είχα ανάγκη να ξεφύγω. Γενικότερα, δεν είμαι άτομο που μεμψιμοιρεί. Ήθελα και τα παιδιά μου να δουν ότι η μητέρα τους είναι δυνατή. Με πείραζε που έβλεπα ότι αγχώνονταν για μένα. Το χειρότερο είναι ότι δεν μπορούσα να τα αγκαλιάσω και να τα φιλήσω.


Styling: Shona Muir
Μακιγιάζ: Νικολέττα Σαββίδου (Tereza Manti Make Up Artistry)
*Ρούχα από προσωπική συλλογή.
* Περιοδικό “Down Town”, τ. 564.