Έχουν όλοι καταπιεί την γλώσσα τους. Σε Δύση κι Ανατολή. Για διαφορετικούς λόγους εδώ και για άλλους στην Αθήνα. Πλην ελαχίστων ουδείς αναφέρεται στο Ναγκόρνο Καραμπάχ όπου μια ακόμα στρατιωτική εισβολή  της Τουρκίας φονεύει, συλλαμβάνει, φυλακίζει και εκτοπίζει χιλιάδες Αρμένιους. Μια νέα εθνοκάθαρση συντελείται με ενορχηστρωτή τον ισλαμοφασίστα Ερντογάν. Μια γενοκτονία υπό το πνεύμα της νέας αλλά και της παλαιάς, εν μέρει, τάξης πραγμάτων.

Θα το δείτε, το Αζερμπαϊτζάν όπου να’ ναι θα ενταχθεί στο ΝΑΤΟ, με τις ευλογίες της Ελλάδος και αφού προηγουμένως θα έχει αναγνωρίσει το κατοχικό μόρφωμα στη Κύπρο. Μαζί του θα ενταχθεί και την Αρμενία, κατά το επιτυχές (για τις ΗΠΑ) πρότυπο Ελλάδος Τουρκίας μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Διότι αυτό που επιδιώκει το ΝΑΤΟ είναι η περικύκλωση της Ρωσίας από την Βαλτική μέχρι πέρα από τον Καύκασο.

Ενώ όλα αυτά συμβαίνουν στο υπό οθωμανική κατοχή Ναγκόρνο Καραμπάχ, στην Ελλάδα, το έθνος σύσσωμο εξαντλεί όλο το φαντασιακό και θυμικό του απόθεμα για τα του ΣΥΡΙΖΑ. Η ελληνική κυβέρνηση συζητά με τον Ερντογάν για το μεταναστευτικό, αντί να καταγγέλλει και να απαιτεί, την ίδια στιγμή που ο φονιάς δημιουργεί νέα τετελεσμένα στη Κύπρο. Ό,τι έχτισε ο Μητσοτάκης, επί δυο χρόνια, διεθνοποιώντας τα ελληνοτουρκικά τώρα το χαλά ικανοποιώντας χωρίς αντάλλαγμα το κεντρικό ζητούμενο του σουλτάνου που είναι οι μυστικές συνομιλίες. Ο αυτοεξευτελισμός έλαβε και συμβολικό χαρακτήρα. Πήγε να τον ευχαριστήσει στο σπίτι της Τουρκίας στην Νέα Υόρκη. (και μη μου πει κανείς πως δεν ευχαριστήθηκε ο τύραννος). Ο δικτάτορας όπως κατά πάγια τακτική κάνει πάντα, την ίδια στιγμή που συνομιλεί, προχωρά και σε νέες προωθήσεις. Η Ελλάδα τον καλύπτει, η δε Κύπρος συγκαλύπτει. Να μη χαλάσει το καλό κλίμα.

Ποιό καλό κλίμα; Ούτε μια λέξη δεν έχει αποσύρει από τις επεκτατικές της βλέψεις η Τουρκία. Όλα τα απαιτεί. Στο μεταξύ ετοιμάζεται για την νέα του επέλαση, που θα την εξαπολύσει άμα λάβει τα δώρα που του ετοιμάζουν στις Βρυξέλλες και στο Πεντάγωνο. Στόχος του Ιμπέρουμ στην τρέχουσα φάση είναι ένας, να διαλύσει την Ρωσία, με κάθε θυσία, (σημειωθήτω: θυσία τρίτων βέβαια, Ελλήνων, Τούρκων, Αρμενίων, Αζέρων). Πως θα το επιδιώξει; Με δυο τρόπους, που συναρτώνται με το κεντρικό  στρατήγημα να την αποκλείσει παντελώς από τις θάλασσες. Η Βαλτική, αποτελεί ήδη μια νατοϊκή λίμνη. Μένει να ελεγχθεί ο Βόσπορος. Η Ρωσία όσο περισσότερο θα πιέζεται από την Δύση τόσο θα μεγαλώνουν οι απαιτήσεις προς την Τουρκία.

Ο Ερντογάν παίζοντας καιροσκοπικά τραμπάλα θα βρεθεί -είναι νομοτελειακό αυτό- στα δύσκολα. Οι πιέσεις θα είναι τόσο αφόρητες και εξόχως εκβιαστικές απο τις δυο υπερδυνάμεις που ο τούρκος πρόεδρος (όποιος κι αν είναι) θα πρέπει να πέσει ή στον γκρεμό ή στο ρέμα. Η Τουρκία θα αναγκαστεί στο τέλος να πάει με το μέρος του δυνατού, όπου έχει το μεγαλύτερο συμφέρον. Σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο (να κλείσει δηλαδή ο Βόσπορος για τον ρωσικό στόλο) η Ρωσία δεν θα έχει άλλη επιλογή παρά να κηρύξει τον πόλεμο στην Τουρκία. Έστω το αντίθετο. Ότι η Τουρκία επιλέγει να πάει καθαρά με την Ρωσία αψηφώντας την θέληση του αμερικανικού Ιμπέρουμ. Τότε το ΝΑΤΟ θα θελήσει τον πόλεμο με την Τουρκία. Είτε το ένα συμβεί είτε το άλλο, η Ελλάδα και η Κύπρος εμπλέκονται θανάσιμα. Την πολυτέλεια της ουδετερότητας δεν θα την  έχουμε ποτέ. Ως μεσαία δύναμη η Ελλάδα είναι υποχρεωμένη να κινείται έξυπνα και με τόλμη εντός συμμαχιών. Ούτε ουδετερότητα μπορεί να κρατήσει ούτε υποταγή. Δυνητικώς έχει πολύ μεγαλύτερα πλεονεκτήματα απο το Ισραήλ. Δεν τα αξιοποιεί. Κατατρύχεται δυστυχώς από  φοβικά  σύνδρομα και μια βαθιά κρίση ηγεσίας. Για λόγους γεωγραφίας και ιστορίας δεν μπορεί να το παίζει «η μικρή πλην τίμια Ελλάς». Όποτε το έκανε έχασε. Γεωπολιτικώς, Ελλάδα και Κύπρος δεν έχουν άλλη επιλογή από το να πάρουν θέση μάχης.

 Το σύμπλοκο Αιγαίου-Ανατολικής Μεσογείου θα βρεθεί στη φωτιά είτε το θέλουμε είτε όχι. Το ποια θέση θα πάρουμε ή θα υποχρεωθούμε να πάρουμε και το πως θα πολιτευτεί ο ελληνισμός είναι ένα άλλο ζήτημα το οποίο συναρτάται μονάχα με τη βούληση του έθνους, την στρατηγική του ευφυΐα και το ψυχικό του σθένος. Το ζητούμενο είναι να τολμήσουμε. Να συστρατευθούμε σε αγώνα ελευθερίας και υπεράσπισης και όχι στη μίζερη εθελοδουλία που διαρκώς θωπεύει τον θύτη. Το παράδειγμα της Αρμενίας, μέσα στην τραγικότητα της απώλειας της φωτίζει και τα δικά μας αδιέξοδα. Όποιος ακολουθεί αμυντική πολιτική έναντι ενός εχθρού αδίστακτου και φθονερού χάνεται. Το πληρώνει με αίμα και έδαφος, το πληρώνει σε αξιοπρέπεια.

Στο Ιμπέρουμ, χειροπόδαρα εξαρτημένη είναι η Ε.Ε. μαζί της κι η Ελλάδα. Θα το δείτε, η συνέχεια είναι προδιαγεγραμμένη. Η ιστορία επαναλαμβάνεται, κυκλικώς. Ένας νέος μεγάλος ρωσοτουρκικός πόλεμος είναι περισσότερο από βέβαιος (θα είναι ο 13ος). Πως θα φθάσουμε στον πόλεμο; Κάπως έτσι: όσο αποδυναμώνεται η Ρωσία τόσο η Τουρκία θα απομακρύνεται από αυτήν και όσο απομακρύνεται τόσο η Ρωσία θα απαιτεί και θα εκβιάζει, δεδομένων των μεγάλων επενδύσεων που έχει κάνει προκειμένου να την καταστήσει αν μη τι άλλο ουδέτερη. Κατά κανόνα ο καιροσκόπος εγκαταλείπει τον ηττημένο, ειδικώς αν η συμμαχία είναι διάτρητη από σκοπιμότητες του καιρού. Εξάλλου η λυκοφιλία μεταξύ των δυο ιστορικών εχθρών δεν ξεγελά κανένα ούτε καν τους δυο πρωταγωνιστές της, Πούτιν και Ερντογάν.

Τα γεγονότα στην Αρμενία επιβεβαιώνουν για πολλοστή φορά τέσσερεις τουλάχιστον βασικές αλήθειες που μας αφορούν.

>Πρώτον: όποιος χάνει τον πόλεμο δεν χάνει μονάχα έδαφος, χάνει και την ζωή. Στο Ναγκόρνο, σε είκοσι το πολύ χρόνια, δεν θα υπάρχει χριστιανός Αρμένιος (όπως δεν έμεινε Ελληνοκύπριος στα κατεχόμενα). Κουβαλητοί οι τουρκαζέροι θα αλλοιώσουν  την πληθυσμιακή αναλογία.

>Δεύτερον: χωρίς ισχύ στρατιωτική και χωρίς πολιτική βούληση και αυτοπεποίθηση θα υποχρεωθείς αργά ή γρήγορα να παραδώσεις στον εχθρό και γην και ύδωρ.

>Τρίτον: όποιος επιλέγει πολιτική κατευνασμού στο τέλος βγαίνει χαμένος.

>Τέταρτον:  όποιος παίζει καιροσκοπικά με τις συμμαχίες τον τρώνε οι λύκοι. Υπάρχει και κάτι ακόμα. Οι Αζέροι είναι Τούρκοι και όποιοι το αποκρύβουν, την επεκτατική πολιτική των Τούρκων υπηρετούν.

Το κακόγουστο παιγνίδι που παίζεται στο διάστημα αυτό από την ελληνική διοίκηση και την κυπριακή πολιτική ελίτ έχει ξαναπαιχτεί δυστυχώς, με συνέπεια όλες οι απώλειες να είναι εις βάρος των ελληνικών συμφερόντων. Δεν τολμώ να δημοσιεύσω τις ζοφερές βεβαιότητες που τυλίγουν τον νου μου. Σε τι να πιστέψει κανείς; Η μόνη ελπίδα -λένε- κάθε λαού, να υπερβεί την ειμαρμένη που οι συγκείμενες συνθήκες του επιβάλλουν, είναι να στηριχθεί στις νεότερες γενιές. Τόσο ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας όσο και η πρόεδρος της Βουλής, οι πρόεδροι των κομμάτων και η τεράστια πλειοψηφία των βουλευτών και των λοιπών στελεχών του κομματοκεντρικού μας κράτους είναι όλοι νέοι. Σε τι διαφέρει η σκέψη τους από την λεγόμενη παλαιά γραφειοκρατία; Τι το καινούργιο κομίζουν; Θα είμαι ευγνώμων σε όποιον μού δώσει μιαν ελπιδοφόρα απάντηση.