Μακάρι η κυρία Ολγκίν να βλέπει και να αντιλαμβάνεται κάτι περισσότερο από εμάς που βράζουμε στο ζουμί μας τόσα χρόνια, βιώνοντας τη μια κρίσιμη φάση του Κυπριακού μετά την άλλη και καταντήσαμε να μην πολυπαίρνουμε στα σοβαρά ούτε τι λένε οι ηγέτες μας και οι πολιτικοί μας για το εθνικό θέμα, ούτε τι λέμε εμείς μεταξύ μας.
Αλλά είναι δύσκολο να μην απορήσει κανείς όταν ακούει την προσωπική απεσταλμένη του ΓΓ ΟΗΕ να λέει πως «η κοινωνία των πολιτών θέλει να προχωρήσει η διαδικασία και οι ηγέτες πρέπει να την ακούσουν».
Είναι λογικό ως ένα βαθμό να μην έχει αντιληφθεί ακόμα η κυρία Ολγκίν -ή να μη θέλει να το πει δημόσια- ότι αυτό που αλλού ίσως αποκαλούν κοινωνία των πολιτών, σε εμάς εδώ, ιδιαίτερα όταν μιλάμε για το Κυπριακό, μοιάζει πολλές φορές με «χάβρα των Εβραίων». Με τη μεταφορική έννοια, εννοείται. Στάθηκε αδύνατο εδώ και δεκαετίες να συνεννοηθούμε μεταξύ μας και να κινηθούμε, έστω μια μεγάλη πλειοψηφία, προς την ίδια κατεύθυνση. Θα πείτε το κάναμε το 2004 με το 76%. Οκ. Βόλευε όμως που ήταν μόνο δύο οι επιλογές απάντησης. Αν ήταν τρεις; Τέσσερις;
Μόλις πριν λίγες μέρες δημοσιεύτηκαν κάποιες δημοσκοπήσεις και φάνηκε πάλι ότι είμαστε σκόρπια διαδήλωση ως προς τις «προτιμήσεις» μας. Ισχυρή επιθυμία για «ενιαίο κράτος», έστω κι αν δεν το προτείνει κανένας πέραν μιας σημαντικής μερίδας της ελληνοκυπριακής κοινότητας, παραμένει υπολογίσιμο το ποσοστό της ΔΔΟ, αν ληφθεί υπόψη ότι σφηνώσαμε σε ένα στενό αδιέξοδο από το ’17 και εκ των πραγμάτων τσαλαπατούμε και την ελάχιστη αισιοδοξία που είχε απομείνει, σταθερά υπολογίσιμο το ποσοστό των δύο κρατών αλλά και το ποσοστό για διατήρηση του «στάτους κβο», το οποίο επίσης δεν είναι στο τραπέζι ως πρόταση. Κάποτε οργιζόμασταν όταν μας έλεγαν από την Τουρκία και τα κατεχόμενα «όλα στο τραπέζι», τώρα ατύπως τα βάζουμε μόνοι μας.
Και ξαφνικά, βγαίνει από το Προεδρικό η κυρία Ολγκίν και μας λέει «ακούω την κοινωνία των πολιτών, ακούω τον ιδιωτικό τομέα. Είχα πολλές συναντήσεις και η εντύπωσή μου είναι ότι όλοι θέλουν να προχωρήσουν και να συμβεί κάτι στο νησί και ελπίζω ότι οι ηγέτες θα ακούσουν τον κόσμο, την κοινωνία των πολιτών».
Αν η απεσταλμένη του κ. Γκουτέρες εννοεί πως η κοινωνία των πολιτών βαρέθηκε το αδιέξοδο και την ακινησία και θέλει απλώς να συμβεί «κάτι» να ξυπνήσουμε, θα μπορούσαμε να το δεχθούμε. Αν όμως εννοεί πως η κοινωνία των πολιτών («όλοι» είπε) θέλουν να βρεθεί μια λύση εντός του πλαισίου του ΟΗΕ κλπ κλπ, τότε είτε πρέπει να δείξουμε κατανόηση για την άγνοια που ίσως έχει για τις περίφημες «σχολές επίλυσης» του Κυπριακού που κονταροκτυπιούνται για δεκαετίες -και στις ελεύθερες και στις κατεχόμενες περιοχές- είτε πρέπει να σκεφτούμε πως διπλωμάτης είναι, θα στρογγυλέψει λίγο τις γωνίες όταν μιλά στην κοινή γνώμη, θα πει και μια υπερβολή, μέχρι να μπορέσει να διαχειριστεί το κουβάρι που της έδωσε ο ΓΓ του ΟΗΕ.
Περισσότερη σημασία έχει τι λέει η απεσταλμένη μέσα στις συναντήσεις με τον Πρόεδρο, τον Τατάρ και τα στελέχη ξένων κυβερνήσεων. Και τι ακούει!
Μακάρι λοιπόν η κυρία Ολγκίν να βλέπει και να αντιλαμβάνεται κάτι περισσότερο από εμάς. Κάτι λιγότερο απαισιόδοξο.
Για την ώρα, όμως, προκύπτει, έστω από τις δημόσιες δηλώσεις των βασικών πρωταγωνιστών, πως μπορεί να μην ακούει ακριβώς ό,τι θέλει η κυρία Ολγκίν από τον ένα εκ των βασικών της συνομιλητών, αλλά μοιάζει βέβαιο ότι ακούει τέρατα από τον άλλο. Θα το καταγγείλει άραγε δημοσίως κάποια στιγμή; Η ίδια ή ο κ. Γκουτέρες; Διότι επείγει η περιθωριοποίηση του Τατάρ. Και δεν φαίνεται να του κόβει και πολύ για να την αποφύγει.
