Αναζητώντας τη σελίδα του υπουργείου Εξωτερικών, αναφέρεται πως «οι διπλωματικές αποστολές και τα προξενεία της Δημοκρατίας επιτελούν, μέσω των προσφερόμενων προξενικών υπηρεσιών τους, σημαντικό ρόλο στην ενίσχυση του αισθήματος ασφάλειας των Κυπρίων ταξιδιωτών ή μονίμων κατοίκων εξωτερικού». Αυτά, όμως, πόρρω απέχουν από την πραγματικότητα. Όπως οι περισσότεροι Κύπριοι που πηγαίνουν στο εξωτερικό για τις καλοκαιρινές τους διακοπές, έτσι με την οικογένειά μου επιλέξαμε φέτος να ταξιδεύσουμε στη Γαλλία.
Την τέταρτη ημέρα των διακοπών μας (ημέρα Παρασκευή), για κακή μας τύχη πέσαμε θύματα κλοπής, με αποτέλεσμα να βρεθούμε χωρίς πορτοφόλια και χωρίς ταξιδιωτικά έγγραφα, ταυτότητες και διαβατήρια (κακώς που τα μεταφέραμε μαζί μας). Στην ατυχία μας όμως σταθήκαμε τυχεροί, καθώς είχαμε σε άλλη τσάντα τις πιστωτικές μας κάρτες και είχαμε τουλάχιστον χρήματα.
Κάναμε καταγγελία στην Αστυνομία και αμέσως επικοινωνήσαμε με την Πρεσβεία της Κύπρου στο Παρίσι και τους ενημερώσαμε. Και να μην επικοινωνούσαμε με τους δημόσιους λειτουργούς της Πρεσβείας το ίδιο θα ήταν, καθώς μας ανέφεραν πως δεν μπορούν να μας βοηθήσουν γιατί θα κλείσουν, προτρέποντάς μας να μεταβούμε στην Πρεσβεία τη Δευτέρα. Ήταν 1.30 τοπική ώρα και στην Κύπρο η ώρα ήταν 2.30, άρα υπήρχε τουλάχιστον ακόμη μια ώρα για να κλείσουν οι κυβερνητικές υπηρεσίες στην Κύπρο. Να σημειωθεί πως η Πρεσβεία της Κύπρου στο Παρίσι απείχε μόλις δέκα λεπτά πεζή από την περιοχή στην οποία βρισκόμαστε. Όταν ενημέρωσα το προσωπικό της Πρεσβείας πως την επόμενη μέρα θα αναχωρούσαμε για να μεταβούμε σε άλλη περιοχή η οποία απέχει 30 χιλιόμετρα από το Παρίσι, απλά μας απάντησαν τη Δευτέρα να πάρουμε το τρένο και να μεταβούμε στην Πρεσβεία.
Επίσης μας είπαν πως θα πρέπει να καταβάλουμε το ποσό των €60 για την έκδοση των τριών «πάσων» για να μπορέσουμε να ταξιδεύσουμε στην Κύπρο. Ούτε καν μας ρώτησαν εάν είχαμε χρήματα για να μεταβούμε στην Πρεσβεία. Συμπεριφορά η οποία μας προκάλεσε εντύπωση, καθώς αναμέναμε πως θα είχαμε μιαν άλλη αντιμετώπιση και θα μας παρείχαν κάποιου είδους βοήθεια. Το βράδυ επικοινωνήσαμε και με τον λειτουργό του υπουργείου Εξωτερικών, ο οποίος ενημέρωσε για το περαστικό τον πρόξενο Νίκο Παναγιώτου, ο οποίος αυθημερόν επικοινώνησε μαζί μας και μας καθησύχασε. Τη Δευτέρα το πρωί πήραμε το μετρό και μετά από μιάμιση ώρα φτάσαμε στην Πρεσβεία με τη χρήση του GPS. Η εξυπηρέτηση που είχαμε ήταν κακή ώς άθλια. Για το μόνο που νοιάζονταν οι λειτουργοί ήταν τα €60. Επίσης ζήτησα να τους αποστείλω με email τα αεροπορικά εισιτήρια. Παρόλο που είχα ανοικτό το 4G, δεν έλαβαν το email. Τους ζήτησα τον κωδικό για το wifi, για να λάβω την απάντηση πως η Πρεσβεία δεν έχει wifi.
Μετά από 2 ώρες αναμονής και πριν ετοιμαστούν τα σχετικά έγγραφα, οι υπάλληλοι ζήτησαν να καταβάλουμε τα €60. Δώσαμε πιστωτική κάρτα (δημοφιλής μέθοδος πληρωμής) για να εισπράξουμε την απάντηση πως η Πρεσβεία δεν λαμβάνει κάρτες. Μάλιστα μας προέτρεψαν να μεταβούμε στη γύρω περιοχή για να βρούμε ΑΤΜ. Μετά από περπάτημα 30 και πλέον λεπτών, πήραμε χρήματα και πληρώσαμε για την έκδοση των πάσων.
Δεν θέλαμε να είχαμε καμία ιδιαίτερη μεταχείριση, απλά το μόνο που θέλαμε ήταν να νιώσουμε πως η Πρεσβεία της Κύπρου είναι κοντά μας. Εάν δεν είχαμε χρήματα, θα μέναμε στο Παρίσι; Ευτυχώς εμείς γνωρίζουμε αγγλικά και γαλλικά και χρησιμοποιούμε την τεχνολογία, φανταστείτε τι θα γίνει με έναν Κύπριο πολίτη που δεν είναι γνώστης των συγκεκριμένων. Πώς θα επιβιώσει σε μια ξένη χώρα τη στιγμή που η πρεσβεία της χώρας του δεν είναι δίπλα του; Να σημειώσουμε πως δεν μηδενίζουμε το έργο που επιτελούν οι προξενικές υπηρεσίες. Το μόνο που ζητούσαμε, όμως, ήταν τα αυτονόητα, εξυπηρέτηση και ασφάλεια, κάτι τα οποία δεν είχαμε. Τα όσα βιώσαμε, δείχνουν πως η δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία δεν αποβάλλεται από κάποιους δημόσιους λειτουργούς, παρόλο που βρίσκονται στο εξωτερικό.
