Για το μεγαλύτερο μέρος του κόσμου, η απάντηση της ινδικής κυβέρνησης στην κατηγορία του Καναδά ότι πιθανόν το Νέο Δελχί να υποστήριξε τη δολοφονία ενός Σιχ ακτιβιστή στην καναδική Βρετανική Κολομβία λογικά προκαλεί σύγχυση.
Η Ινδία έχει αρνηθεί σθεναρά τις κατηγορίες, για τις οποίες ο Καναδάς δεν έχει παράσχει ακόμη δημόσια στοιχεία.
Η ινδική κυβέρνηση, ωστόσο, προχώρησε παραπέρα και κατηγόρησε τον Καναδά ότι φιλοξενεί έναν “αστερισμό τρομοκρατίας“, χρησιμεύοντας ως “ασφαλές καταφύγιο” για τον εξτρεμισμό και το οργανωμένο έγκλημα – και πολλά άλλα.
Ινδοί ερευνητές δημοσίευσαν ακόμη και μια λίστα εκείνων τα οποία αποκαλούν “δίκτυα τρομοκρατών-γκάνγκστερ” με έδρα τον Καναδά. Όλα αυτά μοιάζουν παράλογα αποκομμένα από τη γενική εικόνα του Καναδά ως μιας ευγενικής και φιλόξενης πολυπολιτισμικής ουτοπίας.
Η οργή της Ινδίας είναι άστοχη και δύσκολα χρησιμεύει στο να κάνει τη χώρα αγαπητή σε όσους τρομοκρατούνται από την ιδέα ότι μπορεί το Νέο Δελχί να σκότωσε έναν Καναδό πολίτη. Ωστόσο, αντανακλά το ευρέως διαδεδομένο συναίσθημα – στην Ινδία και πέρα από εκεί – ότι πολλές χώρες στη Δύση δεν έχουν δώσει από καιρό την επαρκή προσοχή στον πολιτικό ακτιβισμό των κοινοτήτων μεταναστών που φιλοξενούν.
Αλλαγή εποχής
Αυτό δεν θα είναι πλέον δυνατό. Ακόμη και μικρές σε πληθυσμιακό όγκο, φιλελεύθερες χώρες όπως ο Καναδάς, η Αυστραλία και η Σουηδία, πρέπει τώρα να αντιμετωπίσουν τις συνέπειες των λεγόμενων “πολιτικών της διασποράς”.
Η Σουηδία, για παράδειγμα, αντιμετώπισε ένα ιδιαίτερα ολέθριο δίλημμα όταν η Τουρκία μπλόκαρε την είσοδό της στο ΝΑΤΟ με την αιτιολογία ότι φιλοξενούσε Κούρδους αποσχιστές. Η σουηδική κυβέρνηση έπρεπε να εξισορροπήσει τις ανησυχίες της Τουρκίας και τις δικές της επείγουσες ανάγκες ασφάλειας έναντι των συνταγματικών της δεσμεύσεων για την προστασία της ελευθερίας του λόγου και της πολιτικής διαφωνίας.
Φυσικά, η ειρηνική πολιτική έκφραση πρέπει να λαμβάνει υπεράσπιση. Και χώρες με φήμη ότι δέχονται πρόσφυγες και αιτούντες άσυλο, όπως ο Καναδάς και η Σουηδία, θα φιλοξενούν πάντα – και είναι λογικό – περισσότερους διαφωνούντες με τις πολιτικές των χωρών προέλευσής τους πρόσφυγες και μετανάστες.
Το πρόβλημα είναι όταν, όπως συμβαίνει μερικές φορές σε κοινότητες που εξακολουθούν να επικεντρώνονται στις διαφωνίες που άφησαν πίσω στην πατρίδα τους, οι διαφωνίες αυτές διολισθαίνουν στον εξτρεμισμό. Πόσον καιρό μπορούν οι κυβερνήσεις να αγνοούν τους πολιτικούς ριζοσπάστες απλώς και μόνο επειδή περιορίζουν τις δραστηριότητές τους στις χώρες προέλευσής τους και όχι στις χώρες οι οποίες τους φιλοξενούν;
Ο Καναδάς, ειδικότερα, είχε μακρά ιστορία ανοχής στους υποστηρικτές της μαχητικής δράσης (ό,τι κι αν σημαίνει αυτό) στο εξωτερικό. Ακόμη και αφότου η 11η Σεπτεμβρίου δημιούργησε πίεση προς όλους τους δυτικούς συμμάχους να ανακαλύψουν και να ξεριζώσουν τους υποστηρικτές της τρομοκρατίας, η Οτάβα αντιστάθηκε στις εκκλήσεις για περιορισμό της τοπικής οικονομικής στήριξης προς τη λιβανική ισλαμιστική Χεζμπολάχ.
Καναδικές κοινότητες παρείχαν επίσης μεγάλο μέρος της χρηματοδότησης για τους Liberation Tigers of Tamil Eelam της Σρι Λάνκα – οι οποίοι, ως γνωστόν, επινόησαν τις βομβιστικές επιθέσεις αυτοκτονίας. Πολλά από αυτά τα χρήματα συγκεντρώθηκαν, σύμφωνα με ακτιβιστές για τα ανθρώπινα δικαιώματα, μέσω εκφοβισμού Καναδών πολιτών οι οποίοι είχαν ακόμη συγγενείς στη Σρι Λάνκα.
Βία σε δυτικές μητροπόλεις
Πλέον, οι εντάσεις έχουν αρχίσει να φουντώνουν και στο εσωτερικό. Πέρυσι, βία μεταξύ ινδουιστών και μουσουλμάνων ξέσπασε στη μεταβιομηχανική πόλη Λέστερ της Αγγλίας, ενώ Σιχ και ινδουιστές συγκρούστηκαν στο κέντρο της Μελβούρνης της Αυστραλίας τον Ιανουάριο. Δύο χρόνια νωρίτερα, ένας ινδουιστής ο οποίος είχε απελαθεί από την Αυστραλία επειδή φέρεται να επιτέθηκε σε Σιχ, δέχθηκε “καλωσόρισμα ήρωα” όταν επέστρεψε στην Ινδία.
Είναι εύκολο να δούμε τέτοιες συγκρούσεις ως τη φυσική συνέπεια της ολοένα και πιο ριζοσπαστικοποιημένης και διχασμένης πολιτικής ζωής της Ινδίας. Αυτό ωστόσο είναι μόνον το ένα μέρος της ιστορίας. Στην πραγματικότητα, οι ίδιες οι κοινότητες της διασποράς είναι συχνά πιο ριζοσπαστικές από εκείνους που έχουν αφήσει πίσω στη χώρα τους και έχουν εξαγάγει τον φονταμενταλισμό τους στην πατρίδα τους.
ΕΠΙΛΕΓΜΕΝΗ ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ ΑΠΟ ΤΟ BLOOMBERGOPINION
Η αναβίωση του κινήματος ινδουιστικής υπεροχής στην Ινδία, για παράδειγμα, οφείλει πολλά στη χρηματοδότηση και την ιδεολογική ηγεσία που παρέχουν Ινδοαμερικανοί. Από την πλευρά τους, Ινδοί ερευνητές ανησυχούν εδώ και καιρό ότι μια σειρά από δολοφονίες Σιχ για υποτιθέμενη βλασφημία σχετίζονται με φονταμενταλιστικές απόψεις που χρηματοδοτούνται από τον Καναδά.
Όπως δείχνουν το Λέστερ και η Μελβούρνη, το να αγνοούμε την πολιτική αναταραχή στις κοινότητες της διασποράς δεν είναι συνετό. Ωστόσο, οι πολιτικοί έχουν σαφή πολιτικά κίνητρα να ελαχιστοποιούν ρητορικά τον κίνδυνο, ειδικά σε χώρες όπως το Ηνωμένο Βασίλειο ή ο Καναδάς που υπερηφανεύονται για την πολυπολιτισμικότητά τους. Το 2019, για παράδειγμα, η καναδική κυβέρνηση αφαίρεσε μια αναφορά στον εξτρεμισμό των Σιχ από μια επίσημη έκθεση για απειλές κατά της ασφάλειας, μετά από καταγγελίες της κοινότητας των Σιχ.
Ο κίνδυνος είναι τα πιο βαθιά συντηρητικά, και μερικές φορές εξτρεμιστικά, μέλη μιας διασποράς να αντιμετωπίζονται στη συνέχεια ως οι νόμιμοι εκπρόσωποι της κοινότητάς τους. Οι αρχές επιβολής του νόμου και τα πολιτικά κόμματα θα απευθυνθούν σε αυτούς – ή στα θρησκευτικά ιδρύματα που συχνά διευθύνουν – για υποστήριξη.
Αυτό θέτει σε σοβαρό μειονέκτημα τις πιο φιλελεύθερες προσωπικότητες εντός των ίδιων των κοινοτήτων. Δημιουργεί εντάσεις οι οποίες απειλούν να ξεχυθούν στους δρόμους της Δύσης. Και, όπως είδαμε, μπορεί να εξοργίσει κυβερνήσεις τις οποίες πιθανόν να ελπίζετε να έχετε ως φίλους.
Οι δυτικές χώρες πρέπει να συνεχίσουν να υποδέχονται διαφωνούντες και διωκόμενες μειονότητες – και πρέπει να υπερασπίζονται σθεναρά το δικαίωμά τους στην ελευθερία του λόγου, την περιουσία και τη ζωή τους. Ωστόσο, οι κυβερνήσεις θα πρέπει επίσης να προσπαθήσουν να προωθήσουν πιο υγιείς συνομιλίες με τις κοινότητες της διασποράς, καθώς και συζητήσεις στο εσωτερικό αυτών των κοινοτήτων.
Η Δύση εξακολουθεί να δυσκολεύεται να κάνει και τα δύο. Οι ανησυχίες τις οποίες εγείρει η Ινδία δεν θα δικαιολογούσαν σε καμία περίπτωση τις ενέργειες για τις οποίες κατηγορείται. Ωστόσο, ο Καναδάς και άλλες χώρες θα πρέπει να εξετάσουν αυτές τις ανησυχίες για το δικό τους καλό – κι όχι για χάρη της Ινδίας.
