Η Ευρώπη βρίσκεται σε αναβρασμό με έναν πόλεμο στο κέντρο της και ένα δεύτερο στις παρυφές της. Δύσκολα τα πράγματα για την Ευρώπη.
Μετά από 30 χρόνια παντοδυναμίας των ΗΠΑ στο ρόλο του μοναδικού παγκόσμιου χωροφύλακα, φυσικά να προασπίζει πρωτίστως τα δικά τους συμφέροντα αλλά και σε ένα γενικότερο ρόλο αποφυγής γενοκτονιών και εγκλημάτων πολέμου, ο ρόλος αυτός βρίσκεται υπό αίρεση ή τουλάχιστον υποβάθμιση.
Η Κίνα φαίνεται να ελπίζει να αποτελέσει έτερο παγκόσμιο πόλο, με χαμηλές πιθανότητες επιτυχίας, τουλάχιστον προς το παρόν, ενώ το δημογραφικό της και η αδιαφορία της νέας γενιάς να συμμετάσχει στην ανάπτυξη της οικονομίας της μοιάζει περισσότερο να την ωθεί σε παρακμή, ενόψει και της αποπαγκοσμιοποίησης.
Μετά τη θητεία Τραμπ στις ΗΠΑ, η Ευρώπη του ΝΑΤΟ εκλήθη να επενδύσει στην αμυντική της υπεράσπιση, για κάτι που στα προηγούμενα 70 χρόνια (με εξαίρεση της Γαλλίας και της Ελλάδας) βασιζόταν στις αμυντικές επενδύσεις των ΗΠΑ. Play Video
Τώρα η Ενωμένη Ευρώπη καλείται να ξαναδημιουργήσει τις αμυντικές της ικανότητες από άκρη σε άκρη, ενώ βρίσκεται στο επίκεντρο ενός δημογραφικού τυφώνα με αντεστραμένες πληθυσμιακές πυραμίδες στις περισσότερες ανεπτυγμένες χώρες, και ενόσω οι αμυντικές της ανάγκες καλύπτονταν κυρίως με αμερικανικά αμυντικά προϊόντα.
Η Ρωσία μοιάζει να τραβά κοινό δρόμο με τις επίδοξες περιφερειακές δυνάμεις όπως θα επιθυμούσαν να είναι το Ιράν και η Τουρκία, ακροβατώντας ανάμεσα στην οικονομική εξάρτηση από τους εμπορικούς εταίρους τους στην Ευρώπη με συνεπόμενη προσέγγιση προς αυτούς, και στην εχθρική στάση προς αυτούς τους ίδιους και δημιουργία αντίπολου με την Κίνα και τις υπόλοιπες χώρες των BRICS. Εξ αυτών, όμως, η Ινδία δεν έχει αποφασίσει ακόμα αν θα ακολουθήσει την αντιδυτική πορεία ή αν θα πορευτεί αυτόνομα ως η επίδοξη “τρίτη” υπερδύναμη στα επόμενα 30 χρόνια, λόγω του ότι ήδη εδώ και λίγα χρόνια είναι η πολυπληθέστερη χώρα του πλανήτη.
Μπορεί πραγματικά να υπεραμυνθεί του εαυτού της η Ευρώπη, ή θα συνεχίσει να έχει την εξάρτηση από την αμερικανική άμυνα;
Και αν δεν μπορεί, είναι αναπόφευκτη η παρακμή της ή ανάμεσα στις παγκόσμιες ανακατατάξεις θα μπορέσει να βρει κάποιο νέο λόγο (από τον οικονομικό) για να παραμείνει ενωμένη;
Η ευρωπαϊκή οικονομική ευρωστία βασιζόταν υπερβολικά στην ατμομηχανή της γερμανικής βιομηχανίας, η οποία μοιάζει να καταρρέει υπό το βάρος της αύξησης του κόστους της ενέργειας μετά τη διακοπή της παροχής φτηνής ενέργειας προς την Ενωμένη Ευρώπη από τη Ρωσία, μετά την έναρξη του Ρωσο-Ουκρανικού πολέμου.
Από τον 20ό αιώνα, το γεωπολιτικό ταμπού του αγγλοσαξωνικού στοιχείου ήταν το ζευγάρωμα της γερμανικής βαριάς βιομηχανίας με τους ρωσικούς ενεργειακούς πόρους. Αυτό συνέβη αθόρυβα και αναίμακτα, αλλά σταθερά μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ, ως τον Φεβρουάριο του 2022 που άρχισε ο Ρωσο-Ουκρανικός πόλεμος.
Η κατάργηση και ανατίναξη του Nord Stream 2 στην αρχή του πολέμου δημιούργησε την παγκόσμια ενεργειακή κρίση/ανακατάταξη που ακόμη διανύουμε, ενώ το υγροποιημένο φυσικό αέριο από τις ΗΠΑ καλύπτει μερικώς τις βασικές ανάγκες αλλά με κόστος που δεν επιτρέπει καμία βιομηχανική ανταγωνιστικότητα στις ευρωπαϊκές χώρες.
Ενώ μοιάζει η γερμανική βιομηχανία και οικονομία να προχωρεί προς πλήρη ανακατάταξη και αποβιομηχάνιση, δεν υπάρχουν αντίστοιχες πληροφορίες για ανάλογο πλήγμα στη Ρωσική οικονομία που (οι Ρώσοι) εικάζουν ότι οι διεθνείς κυρώσεις την άφησαν αλώβητη…
Το αφήνω εδώ.
Η εν εξελίξει αποβιομηχάνιση της Γερμανίας, με τη μετακόμιση των βιομηχανικών κολοσσών της στις ΗΠΑ χάρη στις γιγάντιες κρατικές επιδοτήσεις και φορολογικά κίνητρα θα αφήσει την Ευρώπη net-importer, ενώ το ευρωπαϊκό εμπορικό ισοζύγιο που ήταν ουδέτερο, χάρη στα €200 δισ. εμπορικό πλεόνασμα της Γερμανίας, θα γίνει ισχυρά αρνητικό όταν η αποβιομηχάνιση ολοκληρωθεί.
Εν όψει μάλιστα της απέχθειας της woke ατζέντας για την πυρηνική ενέργεια (χωρίς καν να έχει το επιστημονικό και τεχνικό υπόβαθρο να αξιολογήσει τις εξελίξεις στην πυρηνική τεχνολογία των τελευταίων 50 ετών), κατευθύνει την Ευρώπη ως πρόβατο στη σφαγή να βασίζεται μόνο σε ΑΠΕ που δεν αποθηκεύονται και αδυνατούν να παρέχουν το βασικό φορτίο που είναι απαραίτητο για οποιαδήποτε βιομηχανική παραγωγή. Ταυτόχρονα οι επίδοξες περιφερειακές δυνάμεις, όπως το Ιραν και η Τουρκία, επενδύουν αφειδώς στην πυρηνική τεχνολογία και την άμυνα τους, με αποσταθεροποιητικά αποτελέσματα.
Με την Πράσινη Μετάβαση (ή Μωβ, όπως το θέλει κανείς) που μπορεί να είναι επαρκής για μια χώρα όπως η Ελλάδα, κυρίως με οικονομία Τουριστικών Υπηρεσιών, οι βιομηχανικές χώρες θα γίνουν μη-ανταγωνιστικές, ειδικά κιόλας με την έλευση της ηλεκτροκίνησης που απαιτεί πολλαπλάσια αρχική ενεργειακή επένδυση στα οχήματα για να φτάσουν μετά από 7-12 χρόνια να εξισορροπήσουν από την εξοικονόμηση καυσίμου την αρχική επένδυση.
Όλα αυτά μοιάζουν ως ένας πολύ δύσκολος ως άλυτος γρίφος, καθώς και στην τελευταία τεχνολογία της Τεχνητής Νοημοσύνης που καμώνεται να τα αλλάξει ΟΛΑ, η Ευρώπη εμφανίζεται ουραγός πίσω από τις ΗΠΑ και την Κίνα, με άτολμες επενδύσεις σε επιδοτήσεις κυρίως σε αγροτικές δραστηριότητες, σε ηλεκτρικά ποδήλατα και αυτοκίνητα, και σε air-condition χαμηλής κατανάλωσης. Ωιμέ!
Χωρίς ουσιαστικές επενδύσεις της ΕΕ σε κοινή Άμυνα, σε πυρηνική ενέργεια, σε νέες τεχνολογίες, στη διατήρηση της γερμανικής βαριάς βιομηχανίας και στην άμβλυνση της δημογραφικής καταστροφής που έρχεται ως απότοκο της οικονομικής νωθρότητας της Γηραιάς Ηπείρου που άτολμα προσπαθεί να διορθώσει με ανεξέλεγκτη μετανάστευση από τριτοκοσμικές χώρες με αντίθετες πολιτισμικές αξίες από τις Ευρωπαϊκές, η προοπτική της Ευρωπαϊκής Ολοκλήρωσης μοιάζει να απομακρύνεται…
Από την άλλη, τα λαϊκιστικά μορφώματα που συνηθίζουμε να αποκαλούμε “ακροδεξιά” και ως τώρα ήθελαν να διαλύσουν την Ενωμένη Ευρώπη (προεξαρχόντων των Βρετανών), τώρα μοιάζουν να θέλουν να πάρουν τον έλεγχό της, καθώς “είναι πολλά τα λεφτά Άρη!”
Αλίμονο: σκεφτείτε μια Ευρώπη με επικεφαλής τον Καμμένο!
Από την άλλη, η εσωστρεφής πολιτική που θα επιβάλλει ο Τραμπ στις ΗΠΑ (ΑΝ εκλεγεί) μάλλον θα επιταχύνει την επιδείνωση παρά θα τη φρενάρει, κυρίως στον αμυντικό και ενεργειακό τομέα.
Δυστυχώς, η Ευρώπη δεν έχει στο τιμόνι κάποιον σαν τον Μητσοτάκη, με ξεκάθαρες προτεραιότητες -συχνά σωστές και ενίοτε λάθος που διορθώνονται όμως στο τέλος- σιδερένια πυγμή και όραμα πεντηκονταετίας.
Κατά τα φαινόμενα ούτε θα τον έχει για τουλάχιστον δυο τετραετίες ακόμη καθώς τον έχουμε κάνει κράτηση στην Ελλάδα.
Ως τότε η Ευρώπη, στα χέρια των λαϊκιστών, κινδυνεύει να έχει αποδυναμωθεί πλήρως οικονομικά, αμυντικά, βιομηχανικά, δημογραφικά και τεχνολογικά, απέναντι στις ΗΠΑ-Βρετανία και στις Κίνα-Ρωσία, ίσως και την Ινδία, ίσως το Ιράν και ίσως και την Τουρκία.
Καλό βόλι στις Ευρωεκλογές για όλους τους Ευρωπαίους, στη νευραλγικότερη εκλογική αναμέτρηση από σύστασης Ευρωπαϊκής Ένωσης!
Ελπίζω οι εκλεχθέντες αθλητές, μαχητές του σερβάιβορ και του καναπέ, καθώς και οι ηθοποιοί και οι τραγουδιστές, να προλάβουν να μάθουν σε επαρκές βάθος για όλες εκείνες τις θανάσιμες παγίδες μακριά από τις οποίες πρέπει να πλοηγήσουν την Ευρώπη στη θητεία τους.
Θα έχουν άπλετο χρόνο ανάμεσα στην εκλογή τους και την ανάληψη των καθηκόντων τους.
Καλό βόλι!
(από το Capital.gr)
