Αν μπορούσαμε να κάνουμε ένα παραλληλισμό, θα μπορούσαμε να δούμε πως βλέπει ο κάθε τρίτος το κυπριακό, τη θέση της Κύπρου, το ρόλο της Τουρκίας, τα δικαιώματα των Ε/κ, των Τ/κ, των εποίκων. 

Μετά την επίθεση της Χαμάς κατά του Ισραήλ, η οποία σαφώς και ήταν βάρβαρη και καταδικαστέα, λίγοι είναι αυτοί που πάνε πίσω να πιάσουν την ιστορία από την αρχή και να αναλύσουν την ευθύνη και το ρόλο της κάθε πλευράς. Je suis Israel σπεύσαμε να πάρουμε θέση. Βουλή και Δημοτικό Θέατρο (ίσως κι άλλα δημόσια κτήρια) φωτίστηκαν με τα χρώματα του Ισραήλ, ανάρτησαν ή σχημάτισαν με φωτισμό τη σημαία του Ισραήλ, σε ένδειξη συμπαράστασης. Για το συγκεκριμένο γεγονός, τη συγκεκριμένη στιγμή, χωρίς να μετρά το παρελθόν, η ιστορία, οι αιτίες.

Είναι πολύ ενδιαφέρον το ότι ένας χώρος Πολιτισμού, όπως το Δημοτικό Θέατρο, στα πλαίσια παρόμοιων χώρων του εξωτερικού, πήρε θέση σε ένα μείζον θέμα της επικαιρότητας. Όμως, τρεις μέρες μετά την επίθεση των τρομοκρατών της Χαμάς κατά αθώων πολιτών του Ισραήλ, έχοντας δει πια και την εικόνα της ισοπεδωμένης Γάζας, μπορούμε να είμαστε με το μέρος κάποιου; Κάποιου πέραν του ανθρώπου;

Ένα οργανωμένο κράτος, σαφώς και έχει τους μηχανισμούς να προβάλει καλύτερα προς τα έξω τη βαρβαρότητα που υπέστη. Έχουμε δει τα πρόσωπα αθώων Ισραηλινών που δολοφονήθηκαν, έχουμε ακούσει ιστορίες ανθρώπων που απήχθησαν, βασανίστηκαν, εξευτελίστηκαν, έχουμε ακούσει τις κραυγές τους, έχουμε νοιώσει τον πόνο των δικών τους που τους είδαμε και ακούσαμε να περιγράφουν τα συναισθήματα τους. Κάτω από τα συντρίμμια της Γάζας όμως, σίγουρα υπάρχουν παρόμοιες ιστορίες ζευγαριών που έδωσαν το τελευταίο τους φιλί, παιδιών που δεν είχαν κανένα τρόπο διαφυγής, οικογενειών που ξεκληρίστηκαν, ανθρώπων που δεν συμφωνούσαν με τις μεθόδους της Χαμάς.

Σε ένα παράλληλο κόσμο λοιπόν, 49 χρόνια μετά από βάρβαρη εισβολή σε ένα νησί που ονομάζεται Κύπρος, μετά την εκδίωξη 200,000 ανθρώπων από τα σπίτια τους και την κατάκτηση τους, η κατοχική δύναμη επεκτείνεται στη νεκρή ζώνη ανοίγοντας δρόμο κι επικαλείται διευκόλυνση των ανθρώπων της τους οποίους χαρακτηρίζει αποκλεισμένους. Κι η διεθνής κοινότητα, σε πρώτο πλάνο, αυτό βλέπει: τον αποκλεισμό ανθρώπων. Δεν θυμάται την εισβολή, δεν διαχωρίζει τον εισβολέα από το θύμα, δεν ενδιαφέρεται για το ποιος δημιούργησε τον αποκλεισμό. Εμείς όμως, ευτυχώς τα βρίσκουμε μεταξύ μας. Το ντιβέλοπιγκ μας ενώνει. Γιατί, λοιπόν με τον ίδιο τρόπο, δεν κόβουμε από κοινού οικόπεδα και στην Αμμόχωστο ή την Κερύνεια; Γιατί δεν κάνουμε από κοινού αναπτύξεις; Γιατί δεν επεκτείνουμε το μοντέλο της Πύλας; Είναι ίσως ο μόνος τρόπος να τα βρούμε.