Όταν πριν αρκετούς μήνες ξεκίνησε ο υπουργός Ενέργειας τις προσπάθειες να διαχειριστεί τη ζημιά από τις καθυστερήσεις της CPP στο Βασιλικό -αλλά και στη Σαγκάη, με το πλοίο- και κυρίως όταν ο κ. Παπαναστασίου είχε τις επαφές με τον Κινέζο πρέσβη και στελέχη της εταιρείας και κατέληξαν σε μια συμφωνία για επανέναρξη των έργων, ένας απαισιόδοξος παράγοντας της ενέργειας έλεγε στην στήλη «οκ, είναι δίκαιο να δώσουμε χρόνο στον υπουργό να καταλάβει και αυτός πώς πραγματικά συμπεριφέρονται και, όταν καταλάβει, θα σταματήσει να ελπίζει σε συνεννόηση».
Χθες, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας μάς είπε πως «δεν υπάρχει ναυάγιο στο Βασιλικό» και πως αν χρειαστεί θα γίνουν πολλές συναντήσεις. Θυμήθηκα τον φίλο και είπα «οκ, θα τους μάθει και ο Πρόεδρος».
Δεν χρειάζεται όμως «να πάθουν για να μάθουν» τη CPP ένας-ένας οι κρατικοί αξιωματούχοι, με τη σειρά. Θα μας πάρει χρόνο. Ας αξιοποιήσουν τα παθήματα και την εμπειρία άλλων.
Δεν είναι καθόλου παράλογο που άνθρωποι της οικονομίας και της ενέργειας λένε πως, παρόλες τις αστοχίες και καθυστερήσεις, η Δημοκρατία πρέπει να εξαντλήσει όλα τα περιθώρια για κάποια συμφωνία, ώστε το έργο να προχωρήσει, έστω το 2026 ή 2027. Φτάνει όμως να προλάβουμε την πλήρη απανθρακοποίηση της ενέργειας, αν γίνεται, δεν πιέζουμε κανένα.
Από την άλλη, έχουν τα δίκαια τους και όσοι λένε πως η CPP είχε τις ευκαιρίες της και τις παρατάσεις της (και το εξτραδάκι των 25 εκατ. ευρώ το ‘22) αλλά απογοήτευσε οικτρά όσους πίστεψαν στις δεσμεύσεις της. Οι οποίες όλες διαψεύστηκαν. Δεν τήρησε ούτε ένα χρονοδιάγραμμα. Γιατί άραγε πιστεύουν κάποιοι ότι θα τηρήσει το επόμενο που θα μας πει; Όταν είναι εντελώς ξεκάθαρο πως ακόμα και για να μας πει άλλη μια νέα ημερομηνία (να βάλουμε στη συλλογή μας) διεκδικεί και άλλα λεφτά;
Λέει αρκετός κόσμος «μα πάντα φταιν’ οι άλλοι, εμείς ποτέ;». Σίγουρα όχι. Αλλά το επιχειρηματικό ρίσκο είναι πάνω στη CPP. Υπέγραψε ένα συμβόλαιο, που εφαρμόστηκε -έστω με μεγάλη καθυστέρηση και όχι στην ολότητά του ακόμα- μόνο στο μέρος που αφορούσε την πλωτή μονάδα FSRU. Την οποία είναι η Cosco που κατασκεύασε, όχι η CPP.
Το μέρος του συμβολαίου που αφορά τις υποδομές στο Βασιλικό καταγράφει τραγικές καθυστερήσεις και οικονομικές αποκλίσεις και η CPP δεν δείχνει καμία διάθεση να πείσει ότι θέλει να το υλοποιήσει, έστω και τώρα. Και πλέον δεν πείθει παρά ελάχιστους ότι -και να θέλει- μπορεί να το υλοποιήσει. Αφού και τα έργα που έγιναν στην προβλήτα, είναι ελληνο-κυπριακή κοινοπραξία που τα έκανε στην πλειονότητα τους, όχι η CPP.
Ο Πρόεδρος λέει «δεν υπάρχει ναυάγιο», αλλά υπάρχει. Και όσο η Δημοκρατία στέλνει το μήνυμα στον εργολάβο ότι μπορεί να συζητά τα τερτίπια του μέχρι τη Δευτέρα Παρουσία, είναι πιθανότερο να συμβεί η Δευτέρα Παρουσία παρά η παράδοση της προβλήτας για χρήση.
Θυμήθηκαν τώρα τον «decision maker» στο Ντουμπάι. Για να μας μοιράσει το πάπλωμα. Το δικό μας πάπλωμα. Που το πληρώσαμε στο μεγαλύτερο τμήμα του και τώρα μας ζητούν όσα κοστίζει ένα δεύτερο ή και τρίτο πάπλωμα, για να μας τελειώσουν το πρώτο. Και λένε πολλοί «να συζητήσουμε, να τελειώνουμε».
Και ποια η ασφάλεια της αξιοπιστίας και της ακεραιότητας του decision maker; Αν «τραβήξει» με τον δυνατό και τον πλούσιο;
Στο κάτω-κάτω, οι ίδιοι οι Κινέζοι φαγώθηκαν να βάλουμε διαιτητή-δικαστή. Και βάλαμε. Γιατί δεν περιμένουν την απόφασή του; Γιατί θέλουν να πάμε σε μια διαδικασία στην οποία, ένας φίλος δικηγόρος από τους καλούς, λέει ότι «μετρούν το ανάστημα και τα κυβικά»; Προσόντα που εμείς… δεν.
Αγαπητέ κ. Πρόεδρε, λένε πολλοί, χωρίς να σας πείσουν ακόμα, πως αν δεν μιλούμε την ίδια γλώσσα με τον πρέσβη, τη CPP και τον πανταχού παρόντα συμβουλάτορα της, πρέπει να δοκιμάσετε να συνεννοηθείτε με την κινεζική Κυβέρνηση απευθείας. Σε πολιτικό – κυβερνητικό επίπεδο. Η τελευταία ελπίδα πριν βγάλει και μπουμπουλήθρες το ναυάγιο είναι, λένε, να αποτρέψει η ηγεσία της Κίνας την οριστική διακοπή του συμβολαίου και τον μαυροπινακισμό στην ΕΕ μιας κινεζικής κρατικής εταιρείας. Γιατί δεν το δοκιμάζετε;
